Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Μουσική ανασκόπηση του 2016

Τη χρονιά που, όπου να’ ναι, εκπνέει, παρόλο που κυκλοφόρησαν πάρα πολλοί δίσκοι, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς το «απόλυτο» ή «οριακό» αριστούργημα, που να έκανε τη διαφορά και που τελικά να μείνει στην ιστορία. Πρέπει, ωστόσο να τονιστεί κάτι: το γεγονός ότι δεν το βρήκαμε, δε σημαίνει ότι δεν ηχογραφήθηκε!

Εξηγούμε: ακόμα και στην εποχή του διαδικτύου και της άπλετης ροής πληροφορίας, άρα και ενημέρωσης, εκτιμώ πως εξακολουθεί να υπάρχει μια άτυπη, έστω, χειραγώγηση. Η χειραγώγηση τούτη εφαρμόζεται από τα καθιερωμένα sites (βλέπε π.χ. το pitchfork), τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εν είδη «εστέτ» καθορίζουν, λίγο-πολύ τα γούστα πολυάριθμων μουσικόφιλων ανά την υφήλιο.

Κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο! Πόσοι ακροατές-μουσικόφιλοι έχουν το χρόνο και τη διάθεση να ψάξουν εξαντλητικά, ώστε να έχουν πλήρη εικόνα της τρέχουσας παραγωγής? Για να μην αναφερθώ στις άπειρες ώρες που απαιτούνται για την αντίστοιχη κατανάλωση…

Το πρόβλημα, λοιπόν, βρίσκεται στο ότι οι δίσκοι που «σπρώχτηκαν» φέτος, ως επί το πλείστον, δεν δικαιούνται να χαρακτηρίζονται ως πλήρεις!



Εξαίρεση αποτέλεσε το φετινό άλμπουμ των πολυαγαπημένων και στη χώρα μας Βρετανών Radiohead, “A moon shaped pool”. Παρόλο που δεν έλειψαν οι γκρίνιες, ο δίσκος ήταν «το κάτι παραπάνω» για μια χρονιά που, κακά τα ψέματα, ήταν ελάχιστοι οι σπουδαίοι δίσκοι. Αναγνωρίζω ότι, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα ασκήσει την επίδραση που είχε το αξέχαστο και ανεπανάληπτο “Ok computer” του 1997 (συμπληρώνονται 20 χρόνια…), αλλά έχω την πεποίθηση, πως με τις ευφάνταστες ενορχηστρώσεις και, κυρίως με τον τρόπο που συνέθεσαν τα κομμάτια του δίσκου, ανοίγονται διαφορετικοί δίοδοι προσέγγισης της μουσικής δημιουργίας. Αυτό, όμως, μένει να φανεί στην πορεία.

"Burn the witch" Radiohead

Ο δίσκος που μου προξένησε εφάμιλλη εντύπωση και, πραγματικά, απόλαυσα, ήταν ένας που δεν ακούστηκε, παρά, ελάχιστα και τον πληροφορήθηκα από την εκπομπή των Δημήτρη Μπούρα και Άρη Κωνσταντέλλου, τους οποίους και ευχαριστώ: Πρόκειται για το “Void beats, invocation trex” και ηχογραφήθηκε από το σχήμα των Cavern of Anti-Matter. Πρόκειται για όχημα του Tim Caines, που οι γύρω στα σαράντα, θα θυμούνται ως βασική φιγούρα των ιστορικών space-indie Stereolab.


Πρώτα-πρώτα ο δίσκος είναι σχεδόν εξολοκλήρου οργανικός, καθώς απουσιάζουν τα φωνητικά. Ύστερα είναι αρκετά ατμοσφαιρικός, σχεδόν ονειρικός, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει αιχμές. Με μια κουβέντα, δεν πρόκειται για σούπα!!! Επιπλέον, είναι αδύνατο να ξεμπερδέψεις με μια και μόνο ταμπέλα, αναφορικά με το στυλ. Ξεκινάμε με το γερμανικό Kraut Rock και καταλήγουμε …στο άπειρο!!

Cavern of the Anti Matter, live στο φεστιβάλ Primavera, 3-6-2016

Τέλος από το 2016 θα κρατήσω και το τραγούδι “Where the Light gets in” των Primal Scream παρέα με τη Sky Fereira. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω  εκείνους που το θεωρούν κακό τραγούδι… Αντιλαμβάνομαι πως πιθανόν κάποιους να ενοχλούν τα πιασάρικα χιτάκια, αλλά προσωπικά έχω χρόνια να «κολλήσω» με μια μελωδία και να τη σιγο-μουρμουράω μέσα στη μέρα!!!

Να και το τραγούδι!

Αυτά είχα να μοιραστώ μαζί σου.


Καλή χρονιά, με υγεία και ευδοκίμηση!!! 

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Άτιτλο

Το έτος που, όπου να ‘ναι, ανατέλλει, θα συμπληρώσω το «μαγικό» αριθμό των σαράντα ετών, όσον αφορά στην ηλικία μου. Υπό αυτή τη συνθήκη, εδώ και καιρό, συχνά, βυθίζομαι σε σκέψεις… Πολλές φορές χωρίς ειρμό-τουλάχιστον όχι προφανή…

Το συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγω, τις περισσότερες φορές, είναι ότι, πλέον, είμαι πιο κυνικός σε σχέση με …τα πάντα!!!

Με την τέχνη, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις προθέσεις των άλλων κ.λ.π.

Το πρόβλημα είναι πως δεν είμαι έτσι μονάχα εγώ. Μάλλον η εποχή μας δεν ευνοεί ενθουσιασμό, συναισθηματισμό και αισιόδοξη προσμονή για…ο,τιδήποτε. Αν εξετάσουμε τις κυρίαρχες μορφές τέχνης, φοβάμαι πως οι καλλιτέχνες μας, παγιδευμένοι στο δόγμα «η τέχνη για την τέχνη», έχουν ξεχάσει την ανθρώπινη υπόσταση. Λες και ο Πρωταγόρας ποτέ δεν όρισε ότι «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Λες και οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες, είναι κενές περιεχομένου.

Η λαίλαπα των τεχνοκρατών «χτύπησε» από εκεί που δεν το περιμέναμε: από τους καλλιτέχνες, που θα όφειλαν να είναι άνθρωποι του πνεύματος. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τα περισσότερα έργα τέχνης, είναι, είτε αναμασήματα, είτε επίδειξη …κοπτοραπτικής από άσχετες, μεταξύ τους, τεχνικές και τάσεις.

Λογικό είναι κάπου να έχουν στερέψει τα αποθέματα νεοτερισμού. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το αρνητικό είναι πως, προσωπικά, τουλάχιστον, δε βλέπω, παρά σπάνια, «κατάθεση ψυχής»…

Θα μου πεις «τι μπορεί να γίνει; Τα πράγματα είναι αναστρέψιμα;»

Ελπίδα πάντα υπάρχει! Η ειρωνεία είναι, ότι τη διέξοδο τη δίνει η ίδια η τεχνολογία. Πλέον δεν είναι, οικονομικά εξοντωτικό, για οποιονδήποτε να στήσει ένα αξιοπρεπές οικιακό στούντιο (home studio): υπάρχουν άπειρα προγράμματα καταγραφής και επεξεργασίας ήχου, ή ζωγραφικής. Είναι, ακόμα, ευκολότερο από παλαιότερα να δημιουργήσεις τη δική σου ταινία μικρού μήκους, φέρ’ ειπείν!


Το σημαντικότερο, όμως, είναι, στα καθ’ ημάς, η ευκαιρία που μας δίνει η ίδια η οικονομική κρίση! Δε θα πω κάτι πρωτότυπο, αν επισημάνω, ότι τώρα είναι μια ανεκτίμητη ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τι έχει πραγματικά αξία, τι είναι χρήσιμο και τι αληθινό. Και, βέβαια, να επανεκτιμήσουμε τη θέση μας στο ιστορικό και κοινωνικό «γίγνεσθαι». Και, τέλος, να επανεκτιμήσουμε τους ίδιους μας, τους εαυτούς!



Κουαρτέτο Γιασεμί "Γιασεμί". μουσική-στίχοι Μάρθας Μαυροειδή

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Σχετικά με τον «Αστακό» και το δημιουργό του.


Η φετινή σεζόν για την Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας ξεκίνησε με μια ταινία-τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου- που κουβαλούσε μια βαριά περγαμηνή (sic). Το περίφημο βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών! Ένα βαρύτιμο έπαθλο, σε κάθε περίπτωση. Να θυμίσω ότι κατά το παρελθόν το έχει αποσπάσει ο αξέχαστος Θεόδωρος Αγγελόπουλος.



Αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος για τον οποίο επέλεξα να παρακολουθήσω την ταινία του Λάνθιμου, μιας και ο πολυσυζητημένος «Κυνόδοντας» μου είχε προκαλέσει αρνητικά συναισθήματα… Το ίδιο συνέβη και με τον «Αστακό»!


Ο βασικότερος λόγος έχει να κάνει με την αισθητική του όλου πράγματος. Παρά το αναμφισβήτητο γεγονός πως οι δύο ταινίες είχαν, νοηματικά, να θίξουν πράγματα (ο «κυνόδοντας» το ασφυκτικό και νοσηρό περιβάλλον στα απομακρυσμένα προάστια του Λεκανοπεδίου της Αττικής, ο «αστακός» τις επιβεβλημένες και, γι αυτό, πιεστικές κοινωνικές συμβάσεις)-και το έκαναν-, ωστόσο τα θετικά σταματούν εκεί.

Και στις δύο περιπτώσεις δεν φαίνεται κάποιο στοιχείο, που να φανερώνει ότι πρόκειται για καλλιτεχνικό δημιούργημα και όχι ξερή αποτύπωση της περιγραφόμενης πραγματικότητας (κυνόδοντας) ή μια ανερμάτιστη και άνευ οράματος σπατάλη χρημάτων στην παραγωγή, παρά μόνο, με μοναδικό στόχο να προκαλέσει… Θα μου πεις «και η πρόκληση στο παιχνίδι είναι» Θα σου απαντήσω «ο μόνος που κατάφερνε να προκαλεί και ταυτόχρονα να συνεπαίρνει τους ανοιχτόμυαλους θεατές, ήταν ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι».


Το πρόβλημα, αν θέλω να είμαι δίκαιος, δεν είναι μόνο του Λάνθιμου…

Προ μηνών ξανά-παρακολούθησα σε συνδρομητικό κανάλι το Wings of Desire.το ανεπανάληπτο αριστούργημα του Βιμ Βέντερς. Στην ταινία, τούτη, συναντούσες ποίηση στο σενάριο, στην αφήγηση, στη φωτογραφία, στη σκηνοθεσία, παντού! Αυτό, φυσικά, ίσχυε και στις ταινίες του Αγγελόπουλου, όπου οι αργοί ρυθμοί, στην ουσία, έδιναν στο θεατή τη δυνατότητα να σκεφτεί ή έστω να απολαύσει τις ονειρικές εικόνες.



Δυστυχώς, σήμερα τέτοιες ταινίες, δεν βλέπω να βγαίνουν, παρά μόνο με κάποιες εξαιρέσεις με λαμπρότερο παράδειγμα τις παραγωγές από τη Μέση Ανατολή! Στη Δύση έχει εδραιωθεί ένας ισοπεδωτικός κυνισμός που μόνο γόνιμος δεν είναι. Αντίθετα, στις κινηματογραφικές σχολές της Ανατολής δραστηριοποιούνται δημιουργοί που έχουν όραμα, το οποίο ναι, μεν, πατάει στην καθημερινότητα της κάθε χώρας, αλλά έχει επίγνωση του ότι είναι όραμα Καλλιτεχνικό. Ότι ρόλος του καλλιτεχνήματος είναι να διασκεδάσει, να προβληματίσει, ενίοτε να ταρακουνήσει και στο τέλους να ανακουφίσει, αφήνοντας να διαφαίνεται κάποια προοπτική!



Κλείνοντας, προτείνω δύο δημιουργούς-Έλληνες-που κατά την προσωπική μου γνώμη προάγουν την ημεδαπή Κινηματογραφική Τέχνη. Ο ένας είναι ο Τάσος Μπουλμέτης που παράγει υψηλού επιπέδου εμπορικό σινεμά, με τον πρόσφατο «Νοτιά» να με έχει κερδίσει. Ο δεύτερος είναι ο Ελληνοκύπριος Γιάννης Οικονομίδης. Ένας ιδιοσυγκρασιακός δημιουργός, του οποίου κάθε ταινία είναι και ένα επίτευγμα!






Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

«Του κύκλου τα γυρίσματα». Παράσταση του Μουσικού Σχολείου Πρέβεζας στη Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.

Τομή στην Ενημέρωση, Πέμπτη 24-11-2016.



Το Μουσικό Σχολείο της πόλης μας, αρκετά συχνά, μας εκπλήσσει ευχάριστα με τις δραστηριότητες των μαθητών του. Μια άλλη ευχάριστη έκπληξη, αποτελεί θέμα της στήλης στο φύλλο αυτής της εβδομάδας.
Το Σάββατο, λοιπόν, 26 Νοέμβρη οι μαθητές του σχολείου, συνοδευόμενοι από τους καθηγητές τους θα βρίσκονται στην Αθήνα και θα έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν στο αθηναϊκό κοινό την περυσινή μουσικοθεατρική παράσταση «του κύκλου τα γυρίσματα». Επιπρόσθετα αξίζει να τονιστεί πως η εν λόγω παράσταση θα δοθεί στη θρυλική Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης του αξέχαστου Καρόλου Κουν!
Η παράσταση «ανέβηκε» πρώτη φορά στην Πρέβεζα, πέρυσι-όπως προανέφερα-και συγκεκριμένα στην αίθουσα της Θεοφανείου, τη 16η Απρίλη και, ακριβώς, την επομένη στο Αρχαίο Θέατρο της Κασσώπης. Για την ακρίβεια, παρουσιάστηκε ένα μέρος μονάχα, μιας και οι μαθητές του σχολείου είχαν βρεθεί στον αρχαιολογικό χώρο στα πλαίσια της εκδήλωσης του «Διαζώματος», «τα σχολεία υιοθετούν, η κοινωνία αγκαλιάζει». Εκεί τα παιδιά ξεναγούσαν συμμαθητές τους στο χώρο με έναν πρωτότυπο τρόπο, μέσω δρώμενων. Πρέπει, επίσης, να προσθέσω πως οι νεαροί μας φίλοι εκείνη την ημέρα παρουσίασαν μία πράξη από την «Ελένη» του Ευριπίδη, ενώ, ακόμα, μαθητές Λυκείου από τη γειτονική Φιλιππιάδα χάρισαν στους παρευρισκόμενους μια παρουσίαση μέρους από το απόλυτο αριστούργημα της Κλασσικής Αρχαιότητας, την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή.
Ανάμεσα στους θεατές ήταν και μέλη του «Διαζώματος» που, προφανώς εντυπωσιάστηκαν από το μέρος του «κύκλου…» που παρακολούθησαν. Γι αυτό το λόγο, άλλωστε, η παράσταση του Σαββάτου στην Αθήνα πραγματοποιείται υπό τη σκέπη του προαναφερθέντος Σωματείου Πολιτών!
Πριν κλείσω πρέπον είναι να αναφερθούν δυο πράγματα, σχετικά με την παράσταση. Όπως καταλαβαίνει κανείς από το Πρόγραμμα, πρόκειται για μια παρουσίαση του κύκλου της ζωής, που στηρίζεται στο αρχετυπικό τρίπτυχο Γέννηση-Έρωτας-Θάνατος. Τα τρία στοιχεία που, αν θέλετε, αποτελούν και δημιουργούν το ίδιο το φαινόμενο της ζωής. Η αφήγηση πλαισιώνεται από «λίγα λόγια και ένα ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη», όπως αναγράφεται στο πρόγραμμα, ενώ κάθε ενότητα αποτελείται από το σχετικό κείμενο και ένα ταιριαστό, κάθε φορά παραδοσιακό τραγούδι. Ευνόητο είναι πως τα τραγούδια ερμηνεύονται ζωντανά από τους ίδιους τους μαθητές!
Κλείνοντας να δώσω συγχαρητήρια στους υπεύθυνους, για την παράσταση, καθηγητές, Κατερίνα Μαυροδή και Κοσμά Μαρκή. Ακόμα οφείλω να ευχαριστήσω τη Διευθύντρια του Μουσικού Σχολείου Πρέβεζας κ. Ελένη Συνεσίου για το χρόνο που μου αφιέρωσε, ώστε να μου δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες.

Και, βέβαια, πολλά μπράβο και καλή επιτυχία στα ίδια τα παιδιά!!!   

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΙΑ…ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ!!!

"Τομή στην Ενημέρωση" Πέμπτη 17-11-2016

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, όσοι βρεθήκαμε στο Κάστρο του Αγίου Ανδρέα, είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε μια πρωτιά! Είμαι, σχεδόν, σίγουρος πως δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί stand-up comedy στην Πρέβεζα-εννοείται ότι αν κάποιος αναγνώστης ή κάποια αναγνώστρια γνωρίζει κάτι διαφορετικό, θα χαρούμε ειλικρινά να μας πληροφορήσει!


Κατά τα φαινόμενα, λοιπόν, οι Στέλιος Ανατολίτης και Βασίλης Κατέρης ήταν οι πρώτοι stand-up κωμικοί που έδωσαν παράσταση στη πόλη μας. Και είμαι σίγουρος πως όσοι βρέθηκαν και παρακολούθησαν την παράσταση, τούτη, θα τους μείνει αξέχαστη, εμού συμπεριλαμβανομένου!
Πριν από την παράσταση είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω στο καμαρίνι με τους δύο καλλιτέχνες και, αληθινά, εντυπωσιάστηκα από πολλά στοιχεία τους: τόσο ο είκοσι εννέα ετών Στέλιος, όσο και ο μόλις είκοσι δύο ετών Βασίλης, είναι δυο παιδιά έντονα συνειδητοποιημένα σχετικά με το τι κάνουν, γιατί επιλέγουν να το κάνουν και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το πραγματοποιήσουν. Έχουν άρτια γνώση της παράδοσης της τέχνης που υπηρετούν, η οποία έλκει την καταγωγή της στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη χώρα μας έκανε έντονη εμφάνιση γύρω στο 2000 με τις Νύχτες Κωμωδίας στην Αθήνα.


Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε κάτι που επεσήμανε ο Στέλιος σχετικά με τη stand-up comedy. Ότι, δηλαδή, όσον αφορά στον MC (Master of Ceremony, είναι ο επίσημος τίτλος του stand-up κωμικού-μετά πέρασε στους hip hop ριμαδόρους) αποτελεί ένα είδος ψυχανάλυσης και, θα προσθέσω, ενδοσκόπησης!
Στην παράσταση ήταν και οι δύο απολαυστικότατοι! Παρακολουθώντας την πρόζα τους, είδαμε να περνάνε μπροστά μας ένα σωρό φιγούρες και φυσιογνωμίας της χώρας μας με έμφαση σε εκείνες που, φαντάζομαι, συναντάς συχνότερα στη βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη τόπος προέλευσης του Στέλιου και του Βασίλη. Κανείς τους δεν έκανε οικονομία σε ανελέητο αυτοσαρκασμό και βιτριολικό χιούμορ!


Κλείνοντας εύχομαι να τους ξαναδούμε στην πόλη μας καθώς και άλλους ομότεχνούς τους. Επίσης πολλά μπράβο στο Θεατρικό Εργαστήρι Πρέβεζας, υπό τη σκέπη του οποίου πραγματοποιήθηκε η παράσταση.

Τέλος, πολλά ευχαριστώ, για άλλη μια φορά στη φίλη Γεωργία Ντούσια για το φωτογραφικό υλικό!!



Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Κώστας Καλέντζης: έκθεση στα Γιάννενα

"Τομή στην Ενημέρωση", 10-11-2016, Πρέβεζα.

Η Πρέβεζα …εκτός των τοιχών!!!

Όπως έχετε ήδη ενημερωθεί, αυτές τις μέρες ο εκλεκτός συντοπίτης μας κ.Κώστας Καλέντζης, παρουσιάζει έργα του στην «Αναδρομική έκθεση συμβατικής ζωγραφικής και ζωγραφικής σε tablet». Όλοι οι Πρεβεζάνοι γνωρίζουν την έντονη ενασχόληση του κ.Καλέντζη με τα εικαστικά. Άλλωστε είναι γνωστό το ατελιέ του στη Δαρδανελλίων, στο Ιστορικό Κέντρο, ατελιέ, το οποίο λειτουργεί παράλληλα και ως εκθεσιακός χώρος.

Ομολογώ πως η ιδέα να δω πίνακες ζωγραφικής σε tablet, μου κίνησε την περιέργεια! Έτσι ταξίδεψα στα Γιάννενα, όπου, στον Εκθεσιακό Χώρο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Ιωαννιτών, λαμβάνει χώρα η ως άνω έκθεση. Οι εντυπώσεις μου; Εξαιρετικές! Η θέαση μόνο των εκτιθέμενων έργων, μαρτυρούν ότι ο δημιουργός, πέρα από το αναμφισβήτητο και απαραίτητο ταλέντο, διαθέτει γνώση και ανησυχίες : γνώση της τεχνικής και των μέχρι τώρα ρευμάτων στο χώρο των εικαστικών. Ανησυχία που δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό και την προσκόλληση σε μία περιοριστική μανιέρα, αλλά που οδηγεί στην αναζήτηση νέων εκφραστικών μέσων!

Σε μια σύντομη κουβέντα που είχα με τον κ.Καλέντζη, ο ίδιος δήλωσε πως υπάρχουν ένα σωρό προγράμματα, πολλά εκ των οποίων δωρεάν, με τα οποία οποιοσδήποτε μπορεί να ζωγραφίσει σε ένα tablet, υπαινισσόμενος, κατά την εκτίμησή μου, την εύκολη πρόσβαση στην καλλιτεχνική δημιουργία, για τον καθένα. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που καθιστούν την παρουσιαζόμενη έκθεση ένα ουσιαστικά σημαντικό γεγονός για τα πολιτιστικά τεκταινόμενα ολόκληρης της Ηπείρου!

Να σημειωθεί, τέλος, πως ο Πρεβεζάνος καλλιτέχνης, παράλληλα με την έκθεση θα παραδίδει και σεμινάρια σε εκπαιδευτικούς, φοιτητές Πληροφορικής και σπουδαστές ΙΕΚ σχετικά με τις ψηφιακές τεχνικές ζωγραφικής!!!


Η Έκθεση λήγει την Παρασκευή 11 Νοέμβρη.



Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

"Αναφορά σε μια Ακαδημία" 29/10/2016, Κάστρο Αγίου Ανδρέα, Πρέβεζα



Το ακόλουθο κείμενο θα βρίσκεται στο αυριανό φύλλο της πρεβεζάνικης εφημερίδας "Τομή στην Ενημέρωση":

Στο φύλλο της εβδομάδας που πέρασε, αναφερθήκαμε στην παράσταση που επρόκειτο να δοθεί στη σκηνή του Θεατρικού Εργαστηρίου Πρέβεζας-και τελικά δόθηκε- το βράδυ του Σαββάτου 29/10. Οι εντυπώσεις που μας άφησε η  «Αναφορά σε μια Ακαδημία», ορμώμενη από την Κεφαλονιά, τολμώ να πω, ότι ήταν άριστες!

Οι ερμηνείες ήταν εξαιρετικές και ξεχωριστή αναφορά, πρέπει να γίνει σ’ αυτή της ηθοποιού και σκηνοθέτιδας Ελένης Παργινού! Αμφότερες οι ηθοποιοί επί σκηνής τη μία, περίπου, ώρα που διήρκησε η παράσταση, κράτησαν όλους, όσοι παρακολούθησαν, με τεταμένη την προσοχή.



Μνεία, ακόμη, πρέπει να γίνει και στη σκηνογραφική υποστήριξη. Το σκηνικό ήταν λιτό, σχεδόν δωρικό, αλλά και ουσιαστικά λειτουργικό. Έξυπνο ήταν το εύρημα της κατάτμησης του χώρου της σκηνής με τις μεζούρες, συμβολίζοντας, πιθανολογώ τους ασφυκτικούς περιορισμούς που επιβάλλουν οι συμβάσεις που χαρακτηρίζουν, ως επί το πλείστον, τις δυτικές κοινωνίες! Όμοια λειτουργική ήταν και η μουσική επένδυση ορισμένων σκηνών με ήχους και αντηχήσεις από ηλεκτρική κιθάρα και πλήκτρα ή πιάνο, κατάλληλα, επεξεργασμένα.



Τέλος, αισθάνομαι την ανάγκη να αποδώσω τα εύσημα σε όλη την ομάδα που απαρτίζει το Θεατρικό Εργαστήρι της πόλης μας, αφενός διότι φέρνουν τόσο αξιόλογες και σημαντικές παραστάσεις, αφετέρου για τον τόσο όμορφο και ζεστό χώρο που διαμόρφωσαν σε κτήριο του εγκαταλειμμένου στρατοπέδου, μέσα στο κέντρο της πόλης. Πρόκειται για ένα χώρο, μια αίθουσα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες της Πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων αστικών κέντρων!




Και, βέβαια, να μην παραλείψω να ευχαριστήσω την πολύ καλή φίλη, Γεωργία Ντούσια για τις φωτογραφίες που παραχώρησε στη στήλη για τις ανάγκες του ρεπορτάζ! 

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

28η Οκτωβρίου


Είναι πάρα πολλά αυτά που θέλω να σου γράψω με αφορμή τη σημερινή εορτή...Όπως ότι στη σχολική Ιστορία αποσιωπάται, ή έστω, δεν τονίζεται το γεγονός πως η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη, όπου δεν τιμωρήθηκαν οι δωσίλογοι...τουνάντιον "αξιοποιήθηκαν"...ή ότι, γιατί να μην εορτάζεται η επέτειος της απελευθέρωσης από τους Ναζί, αντί για την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου...ή το ότι οι μαυραγορίτες που εκμεταλλεύτηκαν την πείνα που το Χειμώνα του '41-'42 θέρισε 700.000, περίπου, ψυχές στα μεγάλα αστικά κέντρα της κατεχόμενης Ελλάδας, μεταπολεμικά εξελίχθηκαν σε "ευυπόληπτους" εφοπλιστές...

Όλα αυτά μπορείς να τα δεις σε πολύ αξιόλογα ντοκιμαντέρ, αυτές τις μέρες, στη Δημόσια Τηλεόραση!

Αντ' αυτού σου χαρίζω το παραπάνω παλιό αντάρτικο. Λέγεται "Μαλλιά σγουρά" και εδώ το ενορχήστρωσε ο Νότης Μαυρουδής και το ερμηνεύει ο Πέτρος Πανδής.

Θα μου επιτρέψεις να το αφιερώσω στον παππού μου, Κώστα Μαζιώτη του Αποστόλη και της Αλεξάνδρας και τους συντρόφους συμπολεμιστές του!

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

Preoccupations


Όποιος λέει πως δε βγαίνει καλή μουσική, μάλλον πλανάται πλάνην οικτράν....! Μέσα στο καλοκαίρι έκανα λόγο για το απολαυστικό φετινό άλμπουμ των Parquet Courts, από τη Νέα Υόρκη. Τώρα θα σε μεταφέρω πιο βόρεια, στην άλλη πλευρά των συνόρων, στον Καναδά!

Ήταν κάποτε μια μπάντα που τη λέγαν Viet Cong και η οποία πέρυσι κατάφερε να κάνει κάτι παραπάνω από αίσθηση, ακόμα και στη χώρα μας, όπου μάλιστα ήρθαν και για ζωντανή εμφάνιση. Το όνομά της, ωστόσο, προκάλεσε δυσαρέσκεια σε κάποιους-κάπου άκουσα πως διαμαρτυρήθηκε η κυβέρνηση του Βιετνάμ (...άκυρο?)

Γεννηθήτω, λοιπόν, Preoccupations!!!


Μαζί τους δημιουργήθηκε ένα ακόμα σπάνιας ποιότητας άλμπουμ. Ένας δίσκος που, όπως δήλωσα στην Ηλέκτρα από τους Ντελικασσέτεν-από των οποίων την εκπομπή στον IndiegroundOnlineRadio πήρα χαμπάρι την κυκλοφορία-είναι εφάμιλλος ενός "Unknown Pleasures" (των Joy Division), ενός "Pornography" (Cure), καθώς και των δίσκων των Mecano!!! 

Πρόκειται για το δίσκο που θα αποτελέσει ζευγάρι, για φέτος, με το, επίσης, υπέροχο και εξίσου εξιλεωτικό (sic) "Adore Life" που μας προσέφεραν φέτος τα τρομερά κορίτσια, οι Savages!!!

Γνώμη μου είναι πως και αυτός ο δίσκος θα αποτελεί τα επόμενα χρόνια, σημείο αναφοράς για τον ήχο του σήμερα. Σαφώς και έχει δάνεια, αλλά υπάρχει κανείς που να μην έχει αντιληφθεί ότι εδώ και τρεις δεκαετίες ζούμε στην εποχή της μετά-νεοτερικότητας?

Το σίγουρο είναι πως, μάλλον, βρήκαμε το απόλυτο αριστούργημα της χρονιάς!

Βιάζομαι?

Θα δείξει!!!



"Fever", το τραγούδι που κλείνει το δίσκο των Preoccupations. 

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Είκοσι πέντε χρόνια "Nevermind"


Σήμερα για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πόσο χρήσιμα μπορούν να φανούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!
Πολύ απλά, χθες συμπληρώθηκαν είκοσι πέντε χρόνια από την ημέρα που κυκλοφόρησε το "Nevermind" ο δεύτερος, δηλαδή δίσκος των Nirvana και πρώτος σε πολυεθνική δισκογραφική-DGC (David Geffen Company). Και, βέβαια, τώρα πρέπει να σου εξηγήσω, γιατί είναι αυτό τόσο σημαντικό...

Εκείνα τα χρόνια η έννοια "Ανεξάρτητο Ροκ" δεν ήταν κενή περιεχομένου. Το αντίθετο μέχρι τότε υπήρχαν ακροατές που αρνούνταν να ακούσουν οποιαδήποτε ηχογράφηση έβγαινε σε κυκλοφορία από πολυεθνική εταιρία. Επρόκειτο για μια αντίληψη που έλκυε την προέλευσή της από τις μέρες του πανκ, στα τέλη της δεκαετίας του '70. Τότε τέθηκε το ζήτημα των "εκτός κυκλώματος" δραστηριοτήτων, άρα και κυκλοφοριών. Για τον πρόσθετο λόγο πως το τεχνολογικό επίπεδο εκείνης της εποχής, δεν ευνοούσε την απόλυτα μοναχική πορεία της αυτόνομης παραγωγής και διανομής-d.i.y., με υπαρκτές εξαιρέσεις, φυσικά, π.χ. Crass- καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό ήταν να υπάρχει ένα ανεξάρτητο δίκτυο δισκογραφικών.


Σ'αυτό το πλαίσιο πολλοί hardcore θιασώτες του ανεξάρτητου κυκλώματος δεν ικανοποιήθηκαν με την κίνηση των Kurt Cobain, Krist Novoselic και Dave Grohl να μετακινηθούν από τη Sub Pop από το Seattle στην εταιρία του David Geffen...Μάλλον άδικα, όμως μιας και δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο: πίσω στο '77 οι The Clash είχαν εξ'αρχής υπογράψει στη CBS. Στα μέσα των '80s οι Husker Du έφυγαν από την ανεξάρτητη SST για πολυεθνικά σαλόνια. Τέλος οι Sonic Youth, μπάντα-υπόδειγμα ίντυ ήθους, μετά τους δίσκους που έβγαλαν με τη Blast First, το 1990 κυκλοφορούν έναν από τους σπουδαιότερους, κατ'εμέ τουλάχιστον, δίσκους όλων των εποχών, το "Goo" στη DGC...

Η ροκ μυθολογία θέλει τον πολύ Thurston Moore να συμβουλεύει τους ιθύνοντες της εταιρίας αυτής, όταν του ζητάνε να τους προτείνει κάποιο γκρουπ ανεξάρτητου ροκ, ώστε να επενδύσουν (...), να τσεκάρουν "μια μπάντα από το Seattle, που τους λένε Nirvana"!


"Το άλμπουμ λέει τίποτα?" με ρωτάς...Είναι ένα από τα δύο-τρία άλμπουμς-αριστουργήματα των '90s!!! Οι μελωδίες των τραγουδιών έχουν πολλά από την ευφυία των Beatles. Άλλωστε ο ίδιος ο Kurt συχνά φανέρωνε το πόσο θαύμαζε το John Lennon! Επίσης τα κομμάτια έδειχναν πόση επίδραση είχαν ασκήσει στους φίλους μας οι Pixies από τη Βοστόνη. Από την άλλη το άλμπουμ ήταν γεμάτο από θηριώδη μέταλ ριφς, ενώ πάντα ήταν παρούσα η άντεργκραουντ νοοτροπία στην κιθαριστική παραμόρφωση και, φυσικά, τα θρυλικά ουρλιαχτά του Kurt, μάθημα από τους Jesus Lizard! Τέλος, το "πακέτο" συμπληρώνεται από την παραγωγή και ηχητική επεξεργασία του δίσκου, την οποία επιμελήθηκε ο Butch Vig, με τη βοήθεια του Andy Wallace στο μιξάρισμα. Αποτέλεσμα, να ξεπεράσει σε λιγότερο από πέντε χρόνια-μήπως λέω και πολλά- τα δέκα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως...σήμερα δε θέλω ούτε να σκέφτομαι πόσα έχει πιάσει, μαζί με τα "κατεβάσματα"....

Ένα άλλο όμως επίτευγμα του "Nevermind" είναι, ότι ακριβώς βοήθησε τόσα και τόσα γκρουπ με, έως τότε, αντί-εμπορικό ήχο, να καταφέρουν να βγουν από την αφάνεια και, μερικά, να γίνουν σταρς, με τρανότερα παραδείγματα τους Pearl Jam και τους Red Hot Chili Peppers που αμφότεροι χαρακτήρισαν τη δεκαετία του 1990 με σπουδαίους και σημαντικούς δίσκους. Άνοιξαν για εκατομμύρια έφηβους ακροατές τα αυτιά, σε ακούσματα ιδιοσυγκρασιακά, πρωτότυπα, εμπνευσμένα και που τους/τις(/μας?) εμπνέουν να αρπάξουμε μια κιθάρα και...απλά να το κάνουμε...όπως ακριβώς δέκα τέσσερα έτη πρωτύτερα, το '77 οι Sex Pistols με το "Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols"!!!


"In Bloom" τρίτο single που βγήκε από το άλμπουμ...πρώτο ήταν, φυσικά, το "Smells Like Teen Spirit" και δεύτερο το "Come As You Are". Τέταρτο ακολούθησε το, προσωπικά αγαπημένο, "Lithium"!


Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Red Hot Chili Peppers - The Getaway


Πρόσφατα κυκλοφόρησε το ενδέκατο άλμπουμ των Red Hot Chili Peppers!
Πολύ ξερά το διατύπωσα...λες και κολλάω αριθμό πρωτοκόλλου σε κάποια δημόσια υπηρεσία...Θα νομίζεις πως δεν "καίγομαι" ιδιαίτερα για τους τέσσερις κατοίκους του Λος Άντζελες. Δεν είναι αλήθεια!!! Παρακολουθώ τις κυκλοφορίες τους- σι ντι, βίντεο κλιπ στο MTV και το MAD TV, αποκλειστικότητες κλπ- επί είκοσι πέντε (25, καλά το διάβασες) χρόνια. Τόσα χρόνια πέρασαν από την πρώτη φορά που είδα βίντεο και άκουσα τραγούδι τους...ήταν, βέβαια, το "Under The Bridge"...ακόμα θυμάμαι το σοκ και το μούδιασμα! Για να μην πω για το "Give It Away", που με την ψυχεδελική του μπασογραμμή "μπούκωνε" τα γούφερ-ηχεία , όχι τόσο των σπιτικών μας στερεοφωνικών- γονική καταστολή, βλέπεις- όσο των "ροκάδικων" σε κάθε πόλη της Ελλάδας, όσο, φυσικά, και διεθνώς...

Μετά ήρθε το "One Hot Minute"  με το Dave Navarro να αντικαθιστά, προσωρινά, τον εξίσου χαρισματικό κιθαρίστα, αν και με διαφορετικό στυλ, John Frusciante. 
Ο τελευταίος, επέστρεψε για το υπέρ-επιτυχημένο "Californication" του 1999, με τα τραγούδια του να παίζονται...ναι, κυριολεκτικά παντού!

Το 2011, στο άλμπουμ "I'm With You" στη θέση του Frusciante, στην κιθάρα βρίσκουμε το Josh Klinghoffer, με τον οποίο οι Peppers συνεργάζονταν πολλά χρόνια στις περιοδείες, όπου, όπως τουλάχιστον είχα διαβάσει κάπου, βοηθούσε τον προκάτοχό του με τις κιθάρες, πιθανώς ως τεχνικός. Τότε μάλιστα είχαν έρθει-μοναδική τους φορά- για συναυλία στην Ελλάδα, στο ΟΑΚΑ. Δυστυχώς, ούτε ο δίσκος, ούτε και η εμφάνιση ικανοποίησαν τους πολυάριθμους φίλους των Καλιφορνέζων...


Και να σου "πάλι εδώ ζωντανοί", για να παραποιήσω με όλη την αγάπη μου, το Γιάννη Αγγελάκα!!!

Πέντε χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο, οι ...Πιπεριές μας κερνάνε μια γευστικότατη και δροσερή Μαργαρίτα με δεκατρείς μεζούρες δυνατής τεκίλα με ζουμερά πολύχρωμα τροπικά φρούτα!!!

Προτού συνεχίσω, καλό είναι να ξεκαθαρίσω πως επειδή πρόκειται για προσωπικό μπλογκ και όχι κάποιο επίσημο δημοσιογραφικό ιστότοπο, γι' αυτό ακριβώς διεκδικώ το δικαίωμα να διατυπώσω με παρρησία την αυστηρά...υποκειμενική μου κρίση! Αυτονόητο, θα μου πεις, αλλά οι καλοί λογαριασμοί...!!

Αν είσαι γύρω στα σαράντα και ποτέ δεν έβρισκες του γούστου σου τους φίλους μας, δεν υπάρχει κάποιος λόγος να ασχοληθείς ούτε τώρα. Εκτός αν με την πάροδο των χρόνων αισθάνεσαι να έχουν αλλάξει τα μουσικά σου γούστα. Τοτε πρέπει να αγωνιστείς για το ιερό σου δικαίωμα στην αυτοαναίρεση!!!!


Αν πρέπει, σώνει και καλά να βάλεις μια ταμπέλα στον ήχο του "The Getaway", το φανκ-ροκ την κάνει τη δουλειά του γενικά: Ο Chad Smith στα τύμπανα και ο Flea στο μπάσο, είναι γνωστό πως είναι η πιο άρτια, σφιχτή και ξεσηκωτική ρυθμ σέξιον του πλανήτη τα τελευταία 25 χρόνια! Θα μπορούσαν κάλλιστα να στηρίζουν με το γκρουβ τους, τους δυναμίτες του James Brown. Έτσι κι εδώ τα σπάνε!!!!
Στην κιθάρα ο Josh δείχνει πως έχει πια εγκλιματιστεί πλήρως με τον ήχο και το ύφος της μπάντας. Το ωραίο όμως είναι πως πλέον φαίνεται ξεκάθαρα πόσο σωστός, πόσο μελετημένος και πόσο σπουδαίος κιθαρίστας είναι, συνεχίζοντας την παράδοση που έχουν οι Peppers στους βιρτουόζους κιθαρίστες! Το παίξιμό του είναι πλούσιο τονικά και ρυθμικά. Τη μια στιγμή συνοδεύει διακριτικά και την αμέσως επόμενη εξαπολύει αστραπές και αντάρα!!!!

Επίσης-εδώ εντοπίζεται κατά πάσα πιθανότητα η επίδραση του Danger Mouse, που υπογράφει την παραγωγή, όπως έχει κάνει για τους U2 και το Beck στο πρόσφατο παρελθόν- τα φιλαράκια μας χρησιμοποιούν δημιουργικά τα πεταλάκια και τα συνθεσάιζερ, με αποτέλεσμα να εμπλουτίζεται σημαντικά ο ήχος τους!!!!


Κλείνοντας μιας και, νομίζω, πολύ σε κούρασα αυτή τη φορά, χαίρομαι που οι Red Hot Chili Peppers επέστρεψαν με νέο δίσκο. Χαίρομαι διπλά και τρίδιπλα που μου προσέφεραν έναν τόσο όμορφο, εμπνευσμένο και δουλεμένο, έναν τίμιο δίσκο!!!

Γι' αυτό και μόνο τους αγαπώ και τους έχω αδέρφια μου...κι ας μη συναντηθούμε ποτέ!!!


"Dreams of a Samurai"
O ψυχεδελικός ογκόλιθος που κλείνει το άλμπουμ.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

How Old To Rock'n'Roll? (Pt.2)

Η δεύτερη φάση των "Υπογείων Αντανακλάσεων" ξεκίνησε όταν ο Δημήτρης Λορέντζος αποχώρησε λόγω σπουδών, αφού πρώτα φρόντισε να βρει τον αντικαταστάτη του. Δεν ήταν άλλος από τον κ. Δημήτρη Γκιόκα, εκλεκτό φίλο και, τότε, λάτρη του κλασικού και σκληρού ροκ ήχου.

Με το νεότερο Μήτσο, που λες, κάναμε, επίσης, σπουδαία πράγματα: Πρώτα-πρώτα παρουσιάσαμε το πολυαναμενόμενο, εκείνη την εποχή, αλμπουμ των Cure, "Wild Mood Swings". Το συγκεκριμένο δίσκο πολλοί τoν "έκραξαν"...σύμφωνοι δεν το λες αριστούργημα, αλλά ήμαρτον! Εμείς, τουλάχιστον, τον απολαύσαμε!


"This Is A Lie" The Cure, "Wild Mood Swings", 1996

Το δεύτερο μας επίτευγμα, είναι ότι πήραμε την έννοια "αχταρμάς" και την τεντώσαμε όσο δεν έπαιρνε....για παράδειγμα, δε γνωρίζω άλλες ραδιοφωνικές εκπομπές που μέσα σ'ένα δίωρο θα άκουγες Blur, Deep Purple (Child In Time, από το Made In Japan) και Deus Ex Machina....!!!!

Εδώ είναι ανάγκη να σημειωθεί η ουσιαστική και καθοριστική συμβολή του Κώστα Σιάρκου, ο οποίος, ως μεγαλύτερος, ήδη σπούδαζε στην Πάτρα και ξόδευε σχεδόν όλο το φοιτητικό του χαρτζιλίκι αγοράζοντας κλασσικά άλμπουμ (π.χ. Desire από Bob Dylan), νέες κυκλοφορίες και, ακόμα χειρότερα για την τσέπη του, σι ντι εισαγωγής, δηλαδή δίσκους που δεν είχαν διανομή στην Ελλάδα! Δε θα ξεχάσω ότι είχε δώσει 7.100 δραχμές για το "Pisces Iscariot" των λατρεμένων Smashing Pumpkins!!! Για να έχουν οι νεότεροι ένα μέτρο σύγκρισης, ένα καινούριο σι ντι τότε-1996-κόστιζε 5.500 δραχμές...

Προσωπικά εκείνα τα χρόνια αγαπούσα πολλά πράγματα. Ενδεικτικά θα αναφέρω το " Mellon Collie And The Infinite Sadness" των Pumpkins και το "Dummy" των Portishead από το Μπρίστολ του Ηνωμένου Βασιλείου...οι τελευταίοι μπορώ άνετα να ισχυριστώ πως δεν με απογοήτευσαν ποτέ!!!



"Glory Box" Portishead, "Dummy" 1994

Το Σεπτέμβρη του 1996 έκλεισε η πρώτη φουλ σαιζόν των "Υπογείων Αντανακλάσεων" καθώς τόσο εγώ, όσο και ο Δημήτρης μετακομίσαμε στην Αθήνα για να πραγματοποιήσουμε της σπουδές μας. Αυτό όμως δε σήμαινε πως θα παύαμε να ασχολούμαστε με τα ερτζιανά και, φυσικά, τη μουσική! Τις χριστουγεννιάτικες και καλοκαιρινές μας διακοπές, για κάποια χρόνια ήμασταν πιστοί, μαζί με πολλούς άλλους συνοδοιπόρους, στο ραντεβού με τα πρεβεζάνικα φμ. Κάποια στιγμή, δυστυχώς, έμεινα μόνος να φυλάω τα σύνορα και τις επάλξεις. Δεν μπορώ να πω πως μου ήταν ευχάριστο...ούτε εύκολο να το χωνέψω...Αυτό όμως που δεν αλλάζει, είναι ότι σ'εκείνα τα θρασεία και αδέξια βήματά μας, ήμασταν αχώριστα αδέρφια και αυτό το κοινό οδοιπορικό, μας ένωσε "εις τον αιώνα τον άπαντα"!!!




Υ.Γ. Λόγω κομπλεξισμού, αντιπαθούσα το "λόγω τιμής"
Τώρα όμως έχει πάρει την εκδίκησή του, πάνω μου...Αφιερωμένο!!!!