Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

...You Just Haven't Earned It Yet, Baby!

Από τα λυκειακά μου χρόνια όλοι, όσοι έχουν σχετιστεί μαζί μου για οποιοδήποτε διάστημα, πέραν της απλής επαφής (ίσως ακόμα και εκείνοι), με έχουν συνδέσει, σε έντονο βαθμό, με τη μουσική και ό,τι έχει να κάνει μ'αυτή. Δεν ντρέπομαι γι'αυτό, ούτε καμαρώνω...Θεωρώ πως είναι ό,τι πιο φυσιολογικό, εδώ και πλέον των είκοσι τριών ετών να καταναλώνω καθημερινά ατελείωτες ώρες του απελπιστικά πεπερασμένου εικοσιτετραώρου(...) άπειρων συνδυασμών των επτά νότων, ρυθμών και αρμονικών διατάξεων συγχορδιών πάσης φύσεως. Να ρουφάω αχόρταγα τεράστιες ποσότητες πληροφοριών για συναρπαστικές νέες κυκλοφορίες, για "χαμένα διαμάντια" που ακόμα περιμένουν να εκτιμηθούν, για φερέλπιδες μουσικούς που με τη σειρά τους περιμένουν να κατακτήσουν τη δική τους τιμητική θέση στο μουσικό στερέωμα, για ηχογραφήσεις που με κάποιο μαγικό τρόπο-πιθανόν να ευθυγραμμίστηκαν τα άστρα!- κατέκτησαν "ες αεί" το πόστο τους στην αιωνιότητα...

Όλα τούτα τα χρόνια γνώρισα πλήθος μουσικόφιλων, αλλά και μουσικών. Μου πήρε αρκετό χρόνο, να "χωνέψω" πως και εκείνοι είναι απλοί άνθρωποι που έχουν τα όνειρά τους, τις αγωνίες, τα πάθη τους και αγωνίζονται να μείνουν αληθινοί (για τους κακοπροαίρετους, αιώνια παιδιά)! Υπάρχει ο Δημήτρης Πουλικάκος, τον οποίο με δέος έβλεπα να πίνει ήσυχα κι ωραία τον καφέ του στο "Αθήναιον" στην Τσαμαδού, χωρίς τον παραμικρό τουπέ. Έχω γνωρίσει τόσο το Γιώργο Καρανικόλα, όσο και τον Αλέξη Καλοφωλιά, μέλη των Last Drive, σχήμα εμβληματικό και σημείο αναφοράς της εγχώριας Ανεξάρτητης Σκηνής. Αυτοί οι άνθρωποι με "ισοπέδωσαν" με τη ζεστασιά και την απλότητά τους που κυριολεκτικά ξεχειλίζει από μέσα τους και, φυσικά, με την παντελή έλλειψη επιτήδευσης που σε διαβεβαιώνω χαρακτηρίζει πάρα πολλούς Έλληνες Rockers: Τον Παντελή Ροδοστόγλου, που εργάζεται στο βιβλιοπωλείο "Πολιτεία" και είναι διαθέσιμος, ανά πάσα στιγμή, να σου προτείνει κάποιο αξιόλογο σύγγραμα. Το Γιάννη Αγγελάκα, που κάθε φορά που επισκέπτεται την Πρέβεζα, θα συναντήσει τους πολλούς και παλιούς φίλους που διατηρεί στην πόλη μας και δεν έχει ξεχάσει, λόγω διασημότητας.Τον Σταύρο, τέλος, από τους Deus Ex Machina, που κάθε φορά που πέρναγα το κατώφλι του Lab για να τυπώσω κάποιο μπλουζάκι, με καλωσόριζε με το πλατύ και συνάμα ευγενικό χαμόγελό του.

Λαμβάνοντας όλα αυτά υπ'όψη, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω από που πηγάζει όλο εκείνο το επιτηδευμένο "υφάκι" του τοπικού ροκά(...) μουσικού που κυκλοφορεί με ένα ύφος και μιλά με ένα στυλ-συνδυασμό Bono, Jim Morrisson και Axl Rose, έχοντας να επιδείξει τον ...ογκόλιθο της μίας κασέτας....! 

Οι προσωπικότητες που ανέφερα πριν(από τον Πουλικάκο, μέχρι και το Σταύρο), είναι όλοι τους ενεργά μέλη της Σκηνής, τόσο μουσικά( με Live και δίσκους) όσο-κυρίως-και κοινωνικά. Αυτό σημαίνει πως παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν στο κοινωνικό σύνολο, απόλυτα και συνειδητά ενταγμένοι σ'αυτό και, βέβαια, σε συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Έχουν πράγματα να πουν και δεν ντρέπονται να τα δηλώσουν με παρρησία.

Με μια λέξη...το έχουν κερδίσει!!!

 The Smiths "You Just Haven't Earned It Yet, Baby"
Τραγούδι που βρίσκεται στη συλλογή με ακυκλοφόρητα των Smiths,"Louder Than Bombs"

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Διασκευές και ηχητικές προσμίξεις...Φαινόμενα μεταμοντερνισμού;

Είναι πάρα πολλά χρόνια-κοντά είκοσι- που σε συζητήσεις μουσικόφιλων ακούγεται σαν παράπονο η επωδός "αμάν πια! όλοι αναμασάν το παρελθόν"! Η αφορμή ίσως  να δόθηκε με το Grunge την τάση του Rock από το Seattle των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου μεγάλο μέρος των συγκροτημάτων μιμούταν ή κατ'άλλους ολοφάνερα αντέγραφε το ύφος Hard Rock σχημάτων της δεκαετίας του '70. Στη συνέχεια η Brit Pop, ένα βρετανικό φαινόμενο, αποτελούταν από μπάντες που είτε ακολουθούσαν τα βήματα μουσικών του New Wave των αρχών των 80s, είτε έκλεβαν ξεδιάντροπα το Marc Bolan και βέβαια τους Beatles, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Oasis των περίφημων και διαβόητων αδερφών Gallagher.

Εν τω μεταξύ, κάπου στις αρχές των '90s, ο σπουδαίος και πάντα ανήσυχος κιθαρίστας Ry Cooder συνεργάζεται με τον Αφρικανό (αν δεν κάνω λάθος, από τη Σενεγάλη) μουσικό Ali Farka Toure. Οι δυο μαζί κυκλοφορούν το σημαντικό και μάλλον καθοριστικό album "Talking Timbouktou" όπου τα blues του Δέλτα του Μισισιπί, συναντούν τις μουσικές της Δυτικής Υποσαχάριας Αφρικής, παράγοντας ένα πανέμορφο αποτέλεσμα. Την ίδια στιγμή εκατομμύρια έφηβοι μουσικόφιλοι εκστασιάζονται από το ρεύμα του επονομαζόμενου Crossover, δηλαδή  τα συγκροτήματα πάλι των ΗΠΑ, τα οποία ανακατεύουν Rap, Funk, Rock, Hardcore και Metal με κυριότερους εκπροσώπους, τους Suicidal Tendencies, Faith No More, Jane's Addiction, Red Hot Chili Peppers (όπου να'ναι βγαίνει καινούριος δίσκος) και φυσικά οι αγαπημένοι και κοινωνικά και πολιτικά συνεπείς Rage Against The Machine!

Μετά το Millenium εμφανίζεται μια βρετανική σκηνή που με τον ήχο της σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως, χωρίς να το έχεις καταλάβει, βρίσκεσαι στα πρώτα χρόνια της εποχής της Thacher. Από τους ξεσηκωτικούς Franz Ferdinand μέχρι τους πιο εγκεφαλικούς και συχνά συναρπαστικούς Bloc Party, σχεδόν όλοι φαίνονται να προσπαθούν να μοιάσουν στους Gang Of Four, XTC και...Duran Duran, ενώ μεγάλα ονόματα είναι οι Interpol που θυμίζουν Joy Division και, για το ελληνικό κοινό, οι Editors που αν είχαν λίγο φιλότιμο στους δύο πρώτους δίσκους, αντί για το όνομά τους καλό θα ήταν να έβαζαν αυτό των  βετεράνων Chameleons...

Σήμερα ο "ψαγμένος" μουσικός τύπος εκθειάζει ( σε εκνευριστικό βαθμό, θεωρώ) το Psych που περιλαμβάνει σχήματα σαν τους συμπαθέστατους κατά τ'άλλα Τεξανούς Black Angels, που έχουν πολλά δάνεια από τους πρωτοπόρους της ψυχεδέλειας του Καλοκαιριού της Αγάπης του 1967 και τους ενοχλητικά μέτριους κατ'εμέ The Brian Jonestown Massacre, ενώ εσχάτως δόξες μοιάζει να ξαναγνωρίζει η Dream Pop ή αλλιώς Shoegaze. Από την άλλη, όμως, μου προξενεί εντύπωση το ότι λίγος λόγος φαίνεται να γίνεται για νεανικά σχήματα σαν τους Foster The People ή τους Of Monsters and Men, που έχουν αρκετή απήχηση και- το σημαντικότερο- πιο φρέσκο ήχο!

Στην Ελλάδα τι γίνεται; Όλα αυτά τα χρόνια κυριαρχεί από τη μια το ελαφρολαϊκό με κύριους συνθέτες το Γιώργο Θεοφάνους και το Φοίβο ( όχι το Δεληβοριά, αλλά τον σκέτο) και από την άλλη το "έντεχνο", μια "ομπρέλα" που χωράει πολύ κόσμο: από το Σωκράτη Μάλαμα και το Θανάση Παπακωνσταντίνου, που πολύ εύστοχα ο αρχισυντάκτης του Sonic και αν δεν απατώμαι του Avopolis, χαρακτηρίζει ως νέο-παραδοσιακούς, μέχρι το Μίλτο Πασχαλίδη και το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Επίσης τα τελευταία χρόνια γίνεται ένας χαμός με ονόματα όπως οι διασκεδαστικοί είναι η αλήθεια Imam Baildi που αναδομούν παλιά αρχοντορεμπέτικα και λαϊκά του '50. Από την άλλη αν μείνει στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού ο Κωστής Μαραβέγιας, θα είναι για τον εξαίρετο δίσκο "Maraveyias Illegal" ( αυτό είναι το θετικό) και για το ανελέητο ξεπατίκωμα του ρεπερτορίου του προπολεμικού τραγουδιού της χώρας μας που πυροδότησε σε μεγάλο βαθμό, θεωρώ ο ίδιος. Ίσως όχι εκούσια... Τέλος θα μου επιτρέψεις να δηλώσω με παρρησία: Όχι άλλο swing!!!

Όλο αυτό που περιέγραψα, ήταν, κατά τη γνώμη μου, η έκφανση του μεταμοντέρνου στη νεανική μουσική. Γενικότερα στις Τέχνες, τη Φιλοσοφία, τη Διακόσμηση, γενικά σε ό,τι λέμε Πολιτισμό, ήδη από τη δεκαετία του 1980 κυριαρχεί το Vintage, το Retro και η αναβίωση. Φιλόσοφοι και εν γένει αναλυτές έχουν διακηρύξει από τη μια το θάνατο της Φιλοσοφίας και το Τέλος της Ιστορίας. Ότι, για να το πω απλά, όλα έχουν ειπωθεί. Ότι πλέον δε υπάρχουν άλλες θεωρίες να διατυπωθούν και θα πορευθούμε μ'αυτά που έχουμε...

"Αυτό θα πρέπει να με ανησυχεί;" θα με ρωτήσεις. Η απάντηση, εκτιμώ πως είναι "Όχι", διότι πρώτον η τεχνολογία ακόμα δεν έχει συναντήσει τα όριά της και δεύτερον στις τέχνες ακόμα δημιουργούνται καινοτόμα έργα με τρανότερο παράδειγμα το νέο album-κομψοτέχνημα των σταθερά στην εμπροσθοφυλακή Radiohead! Ακόμα και στη Ελλάδα υπάρχουν περιπτώσεις δημιουργών που αρθρώνουν καινοτόμο έντεχνο (Art) λόγο όπως ο Λόλεκ ή ο Λάμπης Κουντουρογιάννης υπό την επωνυμία Spectral Fire. Αν μάλιστα θέλεις να ξεδώσεις, υπάρχει το απολαυστικό χαρμάνι των Locomondo, που είναι ό,τι πρέπει για πάρτυ και έχουν και κάμποσα τραγούδια για σιγοψυθίρισμα!

Τέλος όπως θα έλεγαν και πολλοί σύντροφοι: "Η Ιστορία ακόμα δεν έχει πει την τελευταία της λέξη"


   Locomondo "Ο Γλάρος" 
CD " 12 Μέρες στη Τζαμάικα"

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Back from the Grave

Χωρίς ανούσιους μελοδραματισμούς μπαίνω κατευθείαν στο "ψητό": Πριν από ένα περίπου μήνα κυκλοφόρησε ένα ακόμα album σε μορφή CD. "Ε και;" θα μου πεις, "τόσα και τόσα βγαίνουν"... Δε νομίζω όμως πως κάτι τέτοιο έχει κάποιο άλλο αποτέλεσμα, από το να απαξιώνει μια μύχια και αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου. Ποια είναι αυτή; Μα, φυσικά, η ανάγκη για καλλιτεχνική δημιουργία, αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να αφήσει, όπως είπε κάποιος που-φευ- αγνοώ, το σημάδι του στο χρόνο! Αυτή η τόσο ανθρώπινη ανάγκη, είναι ταυτόχρονα και δικαίωμα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Όταν, μάλιστα, αυτή η αυτο-έκφραση συνοδεύεται από ταλέντο, φροντίδα, παιδεία, προχωρημένη γνώση τεχνικής και, πάνω απ'όλα, ειλικρίνεια, τότε έχουμε περιπτώσεις σαν το CD που σου έλεγα πιο πάνω και το οποίο αποτελεί το δισκογραφικό ντεμπούτο του Πρεβεζάνου τραγουδοποιού και φίλου Ντίνου Γιαννακού!

 Αν είσαι κάτοικος της Πρέβεζας, δεν νομίζω πως περίμενες εμένα για να μάθεις ποιος είναι ο Ντίνος...Τον έχεις δει τόσες φορές να τραγουδά είτε συνοδεία μουσικών, είτε, πολύ συχνά μόνο με την κιθάρα του να τραγουδά με την αιώνια νεανική φωνή του, εκτός από τα τραγούδια του, και πολλά του Σωκράτη Μάλαμα, που γνωρίζω πως τόσο αγαπά!

Για 'σένα που δεν κατοικείς στη "Jamaica της Ελλάδας", να μερικές πληροφορίες:
Ο Ντίνος Γιαννακός είναι ένα παιδί που μεγάλωσε στην Πρέβεζα και όταν αποφοίτησε από κάποιο από τα τρία Λύκεια της πόλης, σπούδασε μουσική στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει μουσική σε τοπικά σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ως Αναπληρωτής Καθηγητής, ενώ φέτος δίδαξε σε σχολείο της Χαλκίδας. Εννοείται πως ποτέ δε σταμάτησε να παίζει μουσική, κατ'οίκον ή/και σε κάποιο μπαρ της Πρέβεζας, καθώς, επίσης, και να αρθρώνει το δικό του λόγο...

Πέρυσι το Καλοκαίρι ήταν, στο Φεστιβάλ Ποδοσφαίρου που οργάνωσε η Ποδοσφαιρική Οργάνωση Πρέβεζας Αλληλεγγύη, που άκουσα δικό του τραγούδι. Ήταν το "Αλληλεγγύη", όπου ο Ντίνος "ντύνει" μουσικά τους τόσο γνήσιους και, γι'αυτό αξιέπαινους στίχους του φίλου δημοσιογράφου Πάνου Τσόγκα. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, ήταν η αντίστιξη ανάμεσα στα πύρινα και ξεσηκωτικά λόγια και την φαινομενικά χαλαρή ρυθμική υποστήριξη του τραγουδιού. Γράφω "φαινομενικά" καθώς ακόμα και τώρα σε κάθε ακρόαση του άσματος, αντιλαμβάνομαι πως κάτι σιγοβράζει...

Φυσικά η "Αλληλεγγύη" δεν είναι ο μόνος λόγος να αποκτήσει και να εκτιμήσει κάποιος το album, που παραλίγο να ξεχάσω να κατονομάσω-λέγεται "Ό,τι μου κρύβει τον ίσκιο". Και τα εννέα τραγούδια που το αποτελούν είναι τέτοια θα κρατήσουν παρέα σε όποιον/α αγαπά αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούν "έντεχνο rock", αλλά εγώ προτιμώ να ονομάζω "ηλεκτρικό ελληνικό τραγούδι". Οι πλούσιες ενορχηστρώσεις και εναλλαγές από την ευαίσθητη ακουστική μπαλάντα ως το Ελληνικό Rock των τελευταίων χρόνων, δημιουργούν μια ποικιλομορφία υφών(sic) και διαθέσεων, που είναι καλοδεχούμενη, καθώς "ξορκίζει" το φάντασμα της, αρκετές φορές, ισοπεδωτικής ομοιομορφίας, που, δυστυχώς, συναντάται πάρα πολύ συχνά σε κυκλοφορίες εντός και εκτός των συνόρων εδώ και, ανησυχητικά, πολλά χρόνια...

Υπεύθυνοι για τις ενορχηστρώσεις είναι ο Ντίνος και ο Κώστας Παρίσσης, κιθαρίστας των αγαπημένων Υπογείων Ρευμάτων. Όλα τα τραγούδια είναι σε μουσική και στίχους του Γιαννακού, με την εξαίρεση τριών κομματιών στα οποία την ευθύνη για τους στίχους έχουν οι Πάνος Τσόγκας, Φώτης Γιαννακόπουλος και Χαρά Παππά αντίστοιχα. Τέλος να επισημάνω πως ανάμεσα στους μουσικούς βρίσκουμε και δύο Πρεβεζάνους: Το Νίκο Λιόντο στο βιολί και τον καταξιωμένο εδώ και χρόνια Αποστόλη Βαγγελάκη στα πνευστά!

Εν κατακλείδι, Ντίνο σε χιλιο-ευχαριστώ για τις όμορφες μουσικές και τις ειλικρινείς ιστορίες σου! Τα καλύτερα έρχονται!!!   



   "Αλληλεγγύη" Ντίνος Γιαννακός