Μουσική ανασκόπηση του 2016

Τη χρονιά που, όπου να’ ναι, εκπνέει, παρόλο που κυκλοφόρησαν πάρα πολλοί δίσκοι, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς το «απόλυτο» ή «οριακό» αριστούργημα, που να έκανε τη διαφορά και που τελικά να μείνει στην ιστορία. Πρέπει, ωστόσο να τονιστεί κάτι: το γεγονός ότι δεν το βρήκαμε, δε σημαίνει ότι δεν ηχογραφήθηκε!

Εξηγούμε: ακόμα και στην εποχή του διαδικτύου και της άπλετης ροής πληροφορίας, άρα και ενημέρωσης, εκτιμώ πως εξακολουθεί να υπάρχει μια άτυπη, έστω, χειραγώγηση. Η χειραγώγηση τούτη εφαρμόζεται από τα καθιερωμένα sites (βλέπε π.χ. το pitchfork), τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εν είδη «εστέτ» καθορίζουν, λίγο-πολύ τα γούστα πολυάριθμων μουσικόφιλων ανά την υφήλιο.

Κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο! Πόσοι ακροατές-μουσικόφιλοι έχουν το χρόνο και τη διάθεση να ψάξουν εξαντλητικά, ώστε να έχουν πλήρη εικόνα της τρέχουσας παραγωγής? Για να μην αναφερθώ στις άπειρες ώρες που απαιτούνται για την αντίστοιχη κατανάλωση…

Το πρόβλημα, λοιπόν, βρίσκεται στο ότι οι δίσκοι που «σπρώχτηκαν» φέτος, ως επί το πλείστον, δεν δικαιούνται να χαρακτηρίζονται ως πλήρεις!

Εξαίρεση αποτέλεσε το φετινό άλμπουμ των πολυαγαπημένων και στη χώρα μας Βρετανών Radiohead, “A moon shaped pool”. Παρόλο που δεν έλειψαν οι γκρίνιες, ο δίσκος ήταν «το κάτι παραπάνω» για μια χρονιά που, κακά τα ψέματα, ήταν ελάχιστοι οι σπουδαίοι δίσκοι. Αναγνωρίζω ότι, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα ασκήσει την επίδραση που είχε το αξέχαστο και ανεπανάληπτο “Ok computer” του 1997 (συμπληρώνονται 20 χρόνια…), αλλά έχω την πεποίθηση, πως με τις ευφάνταστες ενορχηστρώσεις και, κυρίως με τον τρόπο που συνέθεσαν τα κομμάτια του δίσκου, ανοίγονται διαφορετικοί δίοδοι προσέγγισης της μουσικής δημιουργίας. Αυτό, όμως, μένει να φανεί στην πορεία.

"Burn the witch" Radiohead

Ο δίσκος που μου προξένησε εφάμιλλη εντύπωση και, πραγματικά, απόλαυσα, ήταν ένας που δεν ακούστηκε, παρά, ελάχιστα και τον πληροφορήθηκα από την εκπομπή των Δημήτρη Μπούρα και Άρη Κωνσταντέλλου, τους οποίους και ευχαριστώ: Πρόκειται για το “Void beats, invocation trex” και ηχογραφήθηκε από το σχήμα των Cavern of Anti-Matter. Πρόκειται για όχημα του Tim Caines, που οι γύρω στα σαράντα, θα θυμούνται ως βασική φιγούρα των ιστορικών space-indie Stereolab.

Πρώτα-πρώτα ο δίσκος είναι σχεδόν εξολοκλήρου οργανικός, καθώς απουσιάζουν τα φωνητικά. Ύστερα είναι αρκετά ατμοσφαιρικός, σχεδόν ονειρικός, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει αιχμές. Με μια κουβέντα, δεν πρόκειται για σούπα!!! Επιπλέον, είναι αδύνατο να ξεμπερδέψεις με μια και μόνο ταμπέλα, αναφορικά με το στυλ. Ξεκινάμε με το γερμανικό Kraut Rock και καταλήγουμε …στο άπειρο!!

Cavern of the Anti Matter, live στο φεστιβάλ Primavera, 3-6-2016

Τέλος από το 2016 θα κρατήσω και το τραγούδι “Where the Light gets in” των Primal Scream παρέα με τη Sky Fereira. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω  εκείνους που το θεωρούν κακό τραγούδι… Αντιλαμβάνομαι πως πιθανόν κάποιους να ενοχλούν τα πιασάρικα χιτάκια, αλλά προσωπικά έχω χρόνια να «κολλήσω» με μια μελωδία και να τη σιγο-μουρμουράω μέσα στη μέρα!!!

Να και το τραγούδι!

Αυτά είχα να μοιραστώ μαζί σου.

Καλή χρονιά, με υγεία και ευδοκίμηση!!! 

Άτιτλο

Το έτος που, όπου να ‘ναι, ανατέλλει, θα συμπληρώσω το «μαγικό» αριθμό των σαράντα ετών, όσον αφορά στην ηλικία μου. Υπό αυτή τη συνθήκη, εδώ και καιρό, συχνά, βυθίζομαι σε σκέψεις… Πολλές φορές χωρίς ειρμό-τουλάχιστον όχι προφανή…

Το συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγω, τις περισσότερες φορές, είναι ότι, πλέον, είμαι πιο κυνικός σε σχέση με …τα πάντα!!!

Με την τέχνη, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις προθέσεις των άλλων κ.λ.π.

Το πρόβλημα είναι πως δεν είμαι έτσι μονάχα εγώ. Μάλλον η εποχή μας δεν ευνοεί ενθουσιασμό, συναισθηματισμό και αισιόδοξη προσμονή για…ο,τιδήποτε. Αν εξετάσουμε τις κυρίαρχες μορφές τέχνης, φοβάμαι πως οι καλλιτέχνες μας, παγιδευμένοι στο δόγμα «η τέχνη για την τέχνη», έχουν ξεχάσει την ανθρώπινη υπόσταση. Λες και ο Πρωταγόρας ποτέ δεν όρισε ότι «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Λες και οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες, είναι κενές περιεχομένου.

Η λαίλαπα των τεχνοκρατών «χτύπησε» από εκεί που δεν το περιμέναμε: από τους καλλιτέχνες, που θα όφειλαν να είναι άνθρωποι του πνεύματος. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τα περισσότερα έργα τέχνης, είναι, είτε αναμασήματα, είτε επίδειξη …κοπτοραπτικής από άσχετες, μεταξύ τους, τεχνικές και τάσεις.

Λογικό είναι κάπου να έχουν στερέψει τα αποθέματα νεοτερισμού. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το αρνητικό είναι πως, προσωπικά, τουλάχιστον, δε βλέπω, παρά σπάνια, «κατάθεση ψυχής»…

Θα μου πεις «τι μπορεί να γίνει; Τα πράγματα είναι αναστρέψιμα;»

Ελπίδα πάντα υπάρχει! Η ειρωνεία είναι, ότι τη διέξοδο τη δίνει η ίδια η τεχνολογία. Πλέον δεν είναι, οικονομικά εξοντωτικό, για οποιονδήποτε να στήσει ένα αξιοπρεπές οικιακό στούντιο (home studio): υπάρχουν άπειρα προγράμματα καταγραφής και επεξεργασίας ήχου, ή ζωγραφικής. Είναι, ακόμα, ευκολότερο από παλαιότερα να δημιουργήσεις τη δική σου ταινία μικρού μήκους, φέρ’ ειπείν!

Το σημαντικότερο, όμως, είναι, στα καθ’ ημάς, η ευκαιρία που μας δίνει η ίδια η οικονομική κρίση! Δε θα πω κάτι πρωτότυπο, αν επισημάνω, ότι τώρα είναι μια ανεκτίμητη ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τι έχει πραγματικά αξία, τι είναι χρήσιμο και τι αληθινό. Και, βέβαια, να επανεκτιμήσουμε τη θέση μας στο ιστορικό και κοινωνικό «γίγνεσθαι». Και, τέλος, να επανεκτιμήσουμε τους ίδιους μας, τους εαυτούς!

Κουαρτέτο Γιασεμί "Γιασεμί". μουσική-στίχοι Μάρθας Μαυροειδή