Σκέψεις

Ο Χρόνος κυλάει.

 Ασταμάτητα και χωρίς οίκτο. Για ποιους; Γι’ αυτούς που δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν ότι αυτό που έζησαν κάποτε, δεν πρόκειται να το ξαναζήσουν. Σίγουρα, όχι στην ίδια μορφή και ούτε με την ίδια ένταση.

 Γι’ αυτούς που δυσκολεύονται να «χωνέψουν» ότι το «Γλυκό πουλί της Νιότης» πιάστηκε από τη μύτη και δε ξαναπετάξει ελεύθερο, παρά μονάχα θα τιτιβίζει στο χρυσό κλουβί της αναπόλησης ή, στην καλύτερη περίπτωση, ενός αναστοχασμού που, είθε, να τους (μας) βοηθήσει να συμβιβαστούν με την ιδέα.

"To love Somebody" όπως το είπε ο Jimmy Sommerville

Ένα τραγούδι

Τρέχεις. Σαν τρελός. Να προλάβεις να φτάσεις πριν χτυπήσει το κουδούνι και σε αφήσει ο επιστάτης απ'έξω. 
Να προλάβεις να βρεις θέση στο αμφιθέατρο ή τραπέζι στο κυλικείο για να αράξεις, έπειτα, με την παρέα.
Για να προφτάσεις να περάσεις την πύλη στην ώρα την προβλεπόμενη.
Για να είσαι στην ώρα σου στην πολλοστή συνέντευξη για μια κακοπληρωμένη δουλειά μερικής απασχόλησης (στα χαρτιά).
Για να μη στήσεις το κορίτσι.
Για να μην αργήσετε στον παιδίατρο.
Για να πας τα παιδιά στην ώρα τους στο μάθημα.
Για το ντεντλάιν που σου έθεσε το αφεντικό.
Για κάθε σημαντικό ή ασήμαντο λόγο.
Ώσπου κάποια μέρα βλέπεις ότι δεν μπορείς να τρέξεις, επειδή ούτε έχεις δυνάμεις, ούτε υπάρχει κάποια απόσταση να διανύσεις...

Blur "No distance left to run" 1999

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πολλά αρνητικά, σύμφωνοι. Όμως, χάρη στο φατσοβιβλίο έχω ανακαλύψει αρκετούς μουσικούς που αλλιώς, πιθανόν, δε θα γνώριζα ποτέ!

Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι "The Randen". Πρόκειται για ένα αθηναϊκό τρίο που επιδίδεται στο ευγενέστερο των αθλημάτων: την τέχνη του αγνού, ανόθευτου, ειλικρινούς και ψυχωμένου ροκ εν ρολ. Και το κυριότερο έχοντας πράγματα να πει. Πράγματα που αφορούν πολύ κόσμο. Που θα ήταν καλό να απασχολούν τους πάντες. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για μια μπάντα που αναλώνεται στην ομφαλοσκόπηση, αλλά παρατηρεί τι συμβαίνει γύρω της, προβληματίζεται και αυτό βγαίνει στη στιχουργική της.

Αρκετά, όμως, με τα δικά μου. Σου παρουσιάζω, δια στόματος Βασίλη (κιθάρα/φωνή) τους "The Randen"!!

1) Στη σελίδα σας στο bandcamp αναφέρετε ότι η θεματολογία των τραγουδιών του άλμπουμ έχει, κυρίως, να κάνει με την κοινωνική και καλλιτεχνική παρακμή. Ποια μέσα υπάρχουν, αν υπάρχουν, ώστε να αντιστραφεί το κλίμα; Αν θέλεις, προηγουμένως, θα ήθελα μια ανάλυση των κυριότερων εκφάνσεων αυτής της παρακμής.

Είναι τεράστιο το θέμα αυτό αλλά αν το κοιτάξουμε από μία πιο συγκεκριμένη οπτική γωνία θα λέγαμε ότι η σύγχρονη κοινωνία, σε συνδυασμό με την τεχνολογική άνοδο, οδήγησε τους ανθρώπους σε ένα είδος εγωιστικής απομόνωσης όπου ο εαυτός μας είναι το κυριότερο που πρέπει να προσέχουμε χωρίς να δίνουμε σημασία στις επιπτώσεις που έχει αυτό, καμιά φορά, στους γύρω μας. Επίσης οι μοντέρνες "διδαχές" θέλουν τον άνθρωπο μόνιμα συμφεροντολόγο, υποκριτή και χωρίς τρόπους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δημιουργείται κλίμα καχυποψίας, τρομοφοβίας, χάνεται κάθε ουσιαστική επικοινωνία (κάτι σαν να μην μιλάμε την ίδια γλώσσα πια, ο σύγχρονος πύργος της Βαβέλ), δεν μπορεί να υπάρξει καμιά φυσική αλληλεγγύη και συνεπώς καμιά θεραπεία στην παρακμή τόσο την πολιτικοκοινωνική όσο και την καλλιτεχνική. 

Αυτό που θα έπρεπε να γίνει είναι να ενωθούμε και να αντιδράσουμε συνολικά. Κάτι που βέβαια είναι πολύ δύσκολο λόγω ατομικών συμφερόντων. Στον τομέα της μουσικής καλό θα ήταν το κοινό να δώσει μεγαλύτερη προσοχή σε καλλιτέχνες που θίγουν θέματα, βάζοντάς σε να σκεφτείς (όπως είχε γίνει και στην δεκαετία του '60) και όχι να τους σπρώχνει στο να σιωπούν.

2) Ακούγοντας τα τραγούδια και προσέχοντας τους στίχους, καταλαβαίνω ότι έχουν (τα τραγούδια) πολιτικό χαρακτήρα, χωρίς να διατυπώνεται κάποιο ιδεολογικό δόγμα και, βέβαια, μακριά από κομματικές ομπρέλες. Γενικά, έχω την αίσθηση, πως παρόλη την υφισταμένη κατάσταση, όλα αυτά τα χρόνια και με την εξαίρεση κάποιων underground hip hop σχημάτων, οι υπόλοιποι μουσική στη χώρα, μάλλον, σωπαίνουν. Συμφωνείς; Αν, ναι, που το αποδίδεις; Αν, όχι, μπορείς να επισημάνεις αξιόλογες προτάσεις!

Χαίρομαι που το ανέφερες αυτό και βέβαια έτσι είναι και συμφωνώ και για τα underground hip hop groups. Το πρόβλημα αυτό είναι γενικό και παγκόσμιο. Κανείς δεν πρέπει να μιλάει. Όλα είναι καλά, όλα είναι κανονικά. Για να συμπληρώσω αυτό που είπα πιο επάνω, σήμερα δεν ψάχνουμε την ουσία, ασχολούμαστε μόνο με το περιτύλιγμα και αυτό είναι που οδηγεί στην καλλιτεχνική παρακμή. Έτσι μας έχουνε εκπαιδεύσει. Κάπου χάθηκε το καλό κριτήριο απέναντι στην τέχνη. Στα 60s υπήρχαν τραγουδοποιοί που έχτισαν ολόκληρη καριέρα επειδή έθιγαν κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις. Αν ξεκινούσαν σήμερα ή θα έκαναν συμβιβασμούς στην θεματολογία τους ή θα άλλαζαν επάγγελμα. Ειδικά στην Ελλάδα, αυτή την εποχή, χρειάζονται επειγόντως καλλιτέχνες που θα φέρουν τον κοινωνικό σχολιασμό μπροστά. Θεωρώ όμως ότι έχουμε μπεί τόσο πολύ μέσα στην φούσκα μας που πλέον φαντάζει αδύνατο να βγούμε από αυτή.

3) Μια ερώτηση που αφορά στις διεθνείς μουσικές κυκλοφορίες. Το ροκ που πριν είκοσι χρόνια έδειχνε να κυριαρχεί, με το grunge κλπ, σήμερα έχει σαφώς υποχωρήσει σε δημοφιλία, κυρίως στα πιτσιρίκια. Ποιες είναι οι σκέψεις σου, σχετικά;

Η μουσική βιομηχανία έχει τεράστιο μέρος της ευθύνης αλλά αυτή τους η απόφαση να εξαφανίσουν το Rock n Roll ήταν κατευθυνόμενη και έγινε σχεδόν συλλογικά. Τους πήρε βέβαια 20 χρόνια περίπου για να μην υπάρχει πια. Έγινε μια ισοπεδωτική πλύση εγκεφάλου στο κοινό ότι το Rock n Roll πέθανε, κάπου στα μέσα των 90s. Όλα αυτά οφείλονται στο ότι οι Rock μπάντες δεν ήταν εύκολα ελεγχόμενες και διαχειριζόμενες και αυτό έπρεπε να αλλάξει. Ο πιο σημαντικός λόγος όμως είναι ότι αυτού του είδους η μουσική είναι άκρως επικίνδυνη, αν αναρωτηθούμε τι πήγε να γίνει στα τέλη των 60s και με το punk στα late 70s. Οπότε έπρεπε να εξαλειφθεί αυτός ο "κίνδυνος" μία και καλή. Το κοινό από την άλλη κουράστηκε, αδρανοποιήθηκε και έχασε την πίστη του στην προσπάθεια για αλλαγή, μετά από τις αποτυχίες του παρελθόντος, οπότε το Rock n Roll, που αφυπνίζει συνειδήσεις, ήρθε σε δεύτερη μοίρα χωρίς να εκφράζει πλέον άμεσα αυτή την δυναμική της ανανέωσης και της ελπίδας . Ευθύνη έχουν και οι μπάντες που χωρίς να έχουν κάτι ουσιαστικό να πούν, ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο είδος μόνο λόγω μόδας, όταν το Rock ήταν ακόμα δημοφιλές, κάτι που δυστυχώς γίνεται και σήμερα σε ότι βαθμό έχει απομείνει (υπάρχουν κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις βέβαια). Τέλος δεν φαίνεται σήμερα να κυριαρχεί μια μεγάλη songwriting φυσιογνωμία τύπου Dylan / Lennon στα 60s ή Kurt Cobain στα 90s.

4) Το «Strange times» το προσφέρετε για κατέβασμα, έναντι ενός λογικού, θεωρώ, αντιτίμου και ταυτόχρονα το κυκλοφορήσατε και σε CD. Πιστεύετε ότι το φυσικό format θα εξακολουθήσει να έχει απήχηση; Επιπλέον, σκοπεύετε να βγάλετε και βινύλιο ή αυτή η επανεμφάνισή του δε σας αφορά;

Πιστεύω ότι το φυσικό format έχει ακόμα απήχηση και αυτό είναι θετικό. Το βινύλιο μας ενδιαφέρει και θέλουμε να κυκλοφορήσουμε το "Strange Times" και σε αυτή τη μορφή κάποια στιγμή. Όλα είναι υπό συζήτηση και υπάρχει καλή πιθανότητα να γίνει.

5) Αν δεν κάνω λάθος, πρόσφατα παρουσιάσατε τα τραγούδια σας με ακουστικά όργανα. Δεδομένου ότι το άλμπουμ βρίθει ηλεκτρισμού, πες μας λίγα λόγια για την απόφασή σας να παίξετε unplugged, καθώς και για την όλη εμπειρία.

Υπάρχει και μια πιο ακουστική, μελωδική, folk πλευρά στους The Randen. Μπορεί κάποιος να το ακούσει σε μερικά κομμάτια του δίσκου και να το νιώσει σε κάποια άλλα. Σκεφτήκαμε ότι με ένα ακουστικό live θα μπορούσαμε να αποδώσουμε καλύτερα τα κομμάτια αυτά και να γίνει πιο εμφανές το songwriting. Σαν εμπειρία ήταν πολύ καλή τόσο για εμάς όσο και για τον κόσμο που μας είδε. Μην σας ξεγελάει όμως ο όρος "ακουστικό". Υπάρχουν δυνατές rock στιγμές και στο set αυτό.

6) Ίσως είναι κλισέ, αλλά …το μόνο που χρειάζεται είναι τρία, βαριά τέσσερα, ακόρντα;

Αρκετές φορές ναι. Αυτή είναι και η ομορφιά αυτής της μουσικής. Η αμεσότητα, ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνεια. Είναι κάτι που λειτουργεί εδώ και δεκαετίες οπότε αυτό λέει πολλά.

7) Για το τέλος, μαζί με τα επόμενά σας πλάνα, έχεις το βήμα να εκφράσεις ό,τι επιθυμείς!

Ευχαριστούμε για τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και για την πρόσκληση.

Τα πλάνα μας είναι να συνεχίσουμε την προώθηση του Strange Times, μέσα από live και όχι μόνο, να δουλέψουμε καινούριο υλικό και να συγκεκριμενοποιήσουμε περισσότερο τον ήχο μας. Θα υπάρξουν live μέσα στο χειμώνα οπότε κρατήστε επαφή στην σελίδα μας στο Facebook.

ΕΕδώ το λινκ για τη σελίδα των παιδιών, όπου μπορείς να ακούσεις και να κατεβάσεις τα τραγούδια τους:

https://theranden.bandcamp.com/

κι εδώ ένα τραγούδι τους, ως πρώτο δείγμα:

 κι άλλο ένα:

Lia Hide: Συνέντευξη

Τη Lia τη συνάντησα τυχαία στο φατσοβιβλίο πριν από χρόνια, κοντά την περίοδο που άνοιξα το λογαριασμό μου και σουλάτσαρνα ψάχνοντας...ούτε που ήξερα τι! Απλά έψαχνα. Και να σου σκαει από το πουθενά (κυριολεκτικά, όμως) η από πάνω νεραϊδόφατσα! Αιθέρια. Τόσο αιθέρια και ταυτόχρονα γήινη. Σε τέτοιο βαθμό που να θες να πιεις ένα καφέ μαζί της συζητώντας για την Kate Bush! Έτσι σύντομα ήταν γεγονός το "add" από την πλευρά μου, όπως γεγονός και, φυσικά, ευχάριστο ήταν το ίδιο σύντομα το "accept" από τη δική της! 

Με ενημερώνει ότι είναι μουσικός. Συνειδητοποιώ ότι είναι παραπάνω από αξιόλογη. Τρελαίνομαι από το γεγονός, ότι με τη μπάντα της, μαζί με το "original" υλικό, παίζουν φαινομενικά αταίριαστες διασκευές σε Faith No More και Nine Inch Nails!

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το EP "Everyone seems to know who I am". Είναι ένα CD με πέντε, μόλις, τραγούδια, όλα ελκυστικά και, στο τέλος, εθιστικά! Αν πρέπει, σώνει και καλά, να βάλω μια ταμπέλα (άχαρο πράγμα, δε νομίζεις;) ας είναι "Art Pop". 

Η πρόσκληση για συνέντευξη, από μέρος μου, ήταν θέμα χρόνου. Και η Lia Hide, πρόθυμα και γενναιόδωρα, ανταποκρίθηκε.

Κυρίες και Κύριοι η Lia Hide!

1) Το φετινό σου άλμπουμ, δεύτερο στη σειρά μετά το πολύ όμορφο «Home», τιτλοφορείται «Everyone seems to know who I am». Αισθάνεσαι ότι με αυτό ξεκαθαρίζεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα ή ισχύει κάτι άλλο; Εννοείται πως αν βρίσκεις την ερώτηση πολύ προσωπική, μπορείς να μην απαντήσεις!

Δεν έχω ξεκαθαρίσει την καλλιτεχνική μου ταυτότητα, με την έννοια ότι δεν αποποιούμαι τον ήχο του προηγούμενου δίσκου για τον τωρινό – απλά αυτά τα τραγούδια τα σκέφτηκα έτσι, εκείνα αλλιώς. Και φυσικά αλλάζεις όσο είσαι εκεί έξω και παλεύεις με τους ανεμόμυλούς σου, οπότε αν φαίνεται κάποια αλλαγή, ή κάποιο ξεκαθάρισμα ίσως αυτό να είναι απλά μέσα στο κεφάλι μου. Τώρα για τον νέο δίσκο.. Πιο πολύ θυμωμένη ήμουν όταν σκαρφίστηκα τον τίτλο, στο τέλος πλέον της δουλειάς, και αφού είχαμε αποφασίσει να το βγάλουμε ως ep, και πολύ κουρασμένη. Ο αρχικός τίτλος ήταν πολύ πιο μακροσκελής (και έχει πια γίνει τραγούδι - ίσως να τιτλοφορήσει κάποια επόμενη δισκογραφική μου δουλειά).  Ο τρέχον τίτλος λοιπόν, πιο πολύ απαντά σε όλο τον κόσμο που βρέθηκε στο διάβα μου, από τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο και μετά. Και στα προηγούμενα project που είχα συμμετάσχει υπήρχε μία γενικότερη διάθεση να.. με νουθετήσουν, αλλά εκείνα ήταν project συνεργασίας, και στην συνεργασία, όλοι θέλουν να βγει από μέσα τους η δημιουργία, και προσπαθούν για το καλό του συνόλου (ιδανικά, μιλώντας). Από την ολοκλήρωση του Home (2011) και μετά, άκουγα πάντα ότι όλο τα έχω κάνει..Λάθος? Όχι σωστά? Όλοι είχαν μια άποψη γιατί δεν γίνομαι διάσημη (αν και δεν με απασχόλησε αυτό ειδικά εμένα, ποτέ) πώς να γράψω ένα χιτ, τι να πω, πότε, πόσα, τι να φορέσω, γιατί δεν ταιριάζω στην τάδε εταιρεία, και πως να γίνω το αγαπημένο παιδί της δείνα, κλπ κλπ. Οπότε ο τίτλος εκεί αναφέρεται.

2) Οι μουσικές που συνθέτεις, ενώ ενορχηστρώνονται με τη βοήθεια της τρέχουσας τεχνολογίας, ακούγονται, βέβαια ενταγμένες στο σήμερα, όμως παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας τις μουσικές σου επιρροές.

Είναι τόσο μεγάλη και πολύχρωμη η γκάμα των πραγμάτων που έχω ακούσει, και ακούω που δεν ξέρω και εγώ από πού γεννιούνται όλα αυτά στο κεφάλι μου, από ποια παντρέματα και ποιες συνυπάρξεις.. Μικρή άκουσα πολύ Χατζιδάκι αλλά και Beatles και δεν έβλεπα σχεδόν καθόλου τηλεόραση, παρά μόνο ραδιόφωνο, και ειδικά το Τρίτο Πρόγραμμα. Πιο μεγάλη, στο τέλος του δημοτικού πια, αγάπησα πολύ τις μουσικές των τίτλων των παιδικών-και-μη σειρών στην τηλεόραση και των ταινιών των 80’ς και 90’ς γι’ αυτό κι αγαπώ πολύ τον Danny Elfman αλλά και τον Ennio Morricone και του Nino Rota. Άργησα πολύ να δω ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες (τον Μπακαλόγατο τον είδα πρώτη φορά πριν λίγα χρόνια) και ελληνικές ταινίες γενικότερα, με εξαίρεση του Νικολαΐδη (εδώ τα credits πάνε στον Γιώργο, που παίζουμε μαζί πάνω από 20 χρόνια, πια, και παίζει ντραμς στο σχήμα μου) δεν είμαι φαν του ελληνικού σινεμά, αλλά λάτρευα τον Danny Kaye και τους Dean Martin & Jerry Lewis, από κεί και η αγάπη μου για το μιούζικαλ και σιγά-σιγά για την τζαζ. Αργότερα με έκλεψε το Σηάτλ, και δεν άκουσα σχεδόν καθόλου καθαρό μέταλ (παρά μόνο Metallica (μέχρι που άρχισαν τις βλακείες) και Annihilator (oh, yes!), και ελάχιστο Classic Rock. Μετά τα 25 μου άκουσα σοβαρά πχ Iron Maiden και Black Sabbath, και ακόμα μου φαίνεται πολύ δύσπεπτος ο Dio. Ακόμα και σήμερα θα ακούσω Faith no More, Soundgarden, NIN, Hole, Alice in Chains, κλπ, και εννοείται ότι ακολουθώ πιστά τους Radiohead.. Γενικά, έχω την τάση να αγαπώ παράφορα δίσκους, παρά μπάντες ή καλλιτέχνες, όπως πχ μου έχει συμβεί με τους Tom Waits, Grace Jones, Johny Cash, Puressence, Massive Attack, Archive, αλλά λατρεύω τις κυρίες Nina Simone (που είναι και ο λόγος που ήθελα σαν τρελή, μικρή, να μάθω πιάνο) Tori Amos, Fiona Apple,  και φυ-σι-κα Kate Bush. Δεν θυμάμαι αν με τράβηξαν οι σπουδές τις κλασσικής μουσικής επειδή ήδη άκουγα πολύ, ή το αντίθετο, πάντως, λόγω σπουδών είναι εκτεταμένα τα ακούσματα μου κι εκεί.. Κάπου εκεί συνέβη και ο μεγάλος μου έρωτας με τον Astor Piazolla.. Άρα, για να μην σας κουράσω άλλο, ένα χαμός, ένας ωκεανός από ήχους!

3) Οι στίχοι σου, φαίνονται προσωπικοί και, ταυτόχρονα, θα μπορούσαν να εκφράζουν κάθε γυναίκα. Τι σε ωθεί να πάρεις χαρτί και μολύβι ή να κάτσεις στον υπολογιστή και να γράψεις?

Οτιδήποτε! Μα πιο πολύ, επειδή είμαι πεισματάρης κι εκδικητικός άνθρωπος, με ωθούν αυτά που θέλω να «κλείσω» τους κύκλους τους. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, δεν ξεχνάω τίποτα. Συγχωρώ, μα δεν ξεχνάω.

4) Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι μου τους συνεργάτες σου έχετε δώσει πολλές συναυλίες-πολλές, μάλιστα, ανοίγοντας για μεγάλα ονόματα από το εξωτερικό. Πρώτον, πως είναι η εμπειρία του support ή warm up για μεγάλο όνομα και δεύτερον, σπάζοντας το στερεότυπο της γυναίκας που απλά τραγουδάει τα τραγούδια ενός άνδρα-συνήθως- μιας και γράφεις, ερμηνεύεις και παίζεις πλήκτρα, θα ήθελα να μας πεις, πώς σε δέχεται το κοινό.

Η αλήθεια είναι ότι είναι μεγάλη ευτυχία να παίζεις, ανοίγοντας ένα μεγάλο όνομα, γιατί συνήθως έχεις καλό πατάρι, καλό ήχο (ή δυνατότητες, εν πάση περιπτώσει) και φώτα, και κόσμο. Μερικές φορές ο κόσμος θέλει να σε δει, να του ζεστάνεις την σκηνή. Μερικές φορές είναι τρομερά αγενής και ανάγωγος. Ευτυχώς έχω μαζέψει μόνο καλές στιγμές, αλλά έχω παρακολουθήσει ως κοινό, πολύ ..ψυχρές καταστάσεις, και ναι, έχω δει και πολύ ξενέρωτα (και λίγα λέω) supporting acts. Τον κόσμο γενικά δεν φαίνεται να τον απασχολεί που παίζω πλήκτρα, ή κιθάρα, ή μπάσο (έχω κάνει και αυτά) κι ας έχουν υπάρξει φορές που χειριζόμουν 2 πλήκτρα, λαπτοπ, looper κι ένα σκασμό πετάλια ακόμα. Δεν ενθουσιάζεται πιο πολύ απ το αν απλά τραγουδούσα. Οι φίλοι λένε πως με προτιμούν να μην κάνω τίποτα, να τραγουδάω μόνο. Εγώ πάλι δεν ξέρω.. Μου αρέσει να παίζω με τους μουσικούς μου, μου αρέσει να παίζω στις πρόβες.. Ίσως όμως, ναι, να προτιμούσα κι εγώ να μην έκανα τίποτα άλλο απ το να τραγουδάω απλά, στο λάιβ. Ο κόσμος αντιδράει όταν παίζουμε καλά, όταν νιώθουμε αυτό που συμβαίνει, και συμβαίνει αυτό που νιώθουμε. Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Καταλαβαίνει πότε του λες αλήθεια, και την επικροτεί, και σε αγκαλιάζει, αλλιώς, αρχίζει τα πηγαδάκια. Οπότε γενικά, οι εμπειρίες μου είναι όμορφες, πολύ, μιας και είναι μέλημά μας να είμαστε ειλικρινείς, κάθε φορά!

5) Γενικά, μετά τη μεγάλη επιτυχία και καθιέρωση της Μόνικας, έχουν εμφανιστεί πάρα πολλές γυναίκες, αυτόνομες δημιουργοί, σχεδόν όλες με ιδιαίτερα όμορφα άλμπουμ. Παρόλο που κάποια σεξιστικά στερεότυπα ακόμα υπάρχουν, θεωρείς ότι η ελληνική κοινωνία, έχει κάνει κάποια πρόοδο;

Άσχημα την αρχίσαμε την ερώτηση, άσχημα! Δεν θα γίνω διπλωματίας, δεν μου αρέσει η δουλειά της κοπέλας αυτής, αλλά αυτό είναι εντελώς προσωπικό και θέμα γούστου, το θέμα όμως είναι, ότι δεν άρχισε να υπάρχει η γυναικεία δημιουργία ή η προβολή αυτής, μετά από την εμφάνιση της Μόνικα. Στις προηγούμενες στιγμές του ελληνικού αγγλόφωνου, οι περισσότερες γυναίκες ήταν μέλη μπάντας πιο συχνά, παρά stand alone. Δεν θέλω καν να θίξω την οικονομική δυνατότητα και την συνάρτησή της με την επιτυχία και την προβολή, το θεωρώ αυτονόητο.  Νομίζω πως η Ελλάδα είναι ακόμα λίγο στενόμυαλη στο θέμα της μπάντας (εξαιρώντας το μέταλ, και τα παρακλάδια του, που είναι ούτως ή άλλως, άλλη υπόθεση) – παρά στο θέμα του σόλο καλλιτέχνη - κι ας είχε όλη την προϋπηρεσία των 60’ς να την βοηθήσει. Λόγω πίστας και εταιρειών, αυτό που γενικά κυριαρχεί στην Ελλάδα είναι η περσόνα, από το λαικό μέχρι το ποπ, οπότε, θεωρώ ότι στο ίδιο κλίμα δρομολογήθηκαν και οι κοπέλες αλλά και τα αγόρια που συζητάμε, που κάνουν την προσπάθειά τους ως τραγουδοποιοί ή ερμηνευτές. Το μόνο στερεότυπο που βλέπω εγώ μπροστά μου συνέχεια, είναι αυτό του «χιτ» ότι δηλαδή, ο κόσμος, μαζικά, θα ακολουθήσει αυτό που του προτείνετε από τα ραδιόφωνα, και τα μέσα, και δεν θα ψάξει παραπέρα, κι ότι η ελληνική προσέγγιση στην επιλογή/αισθητική του 80 καλά κρατεί – ο κόσμος εδώ θέλει «σταρ» και «θεές», θέλει να λατρεύει με την έννοια που το έκανε στα μπουζούκια της παγιέτας, θέλει όμορφες κι όμορφους, κι ας έχει αλλάξει το μουσικό ύφος. Ενώ έξω (από την δική μου ταπεινή εμπειρία, πάντα) υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη και αναζήτηση στο μουσικό προιόν πρώτα και μετά στην περσόνα. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας φαντάζομαι, ή πολυετούς.. διάβρωσης!

5) Το διαδίκτυο και η διακίνηση, μέσω αυτού-τις περισσότερες φορές ελεύθερα και, ίσως, ανεξέλεγκτα-της πληροφορίας και των καλλιτεχνικών «προϊόντων» είναι καθεστώς. Θεωρείς ότι έχει ωφελήσει κάποιους όλη αυτή η ιστορία; Ποια η θέση των ανεξάρτητων δημιουργών;

Είμαστε τόσα χρόνια μέσα σε αυτήν την φάση πια, που αν κάποιος βοηθήθηκε κάποτε, και έγινε εν νυκτί σταρ μέσω του ίντερνετ και κάποιας πλατφόρμας, νομίζω αποτελεί ιστορικό παρελθόν, και δύσκολα θα ξαναγίνει. Θεωρώ ότι μόνο βοηθά αυτό – η προβολή και η δικτύωση και η ενημέρωση από το δίκτυο. Αν ζημίωσε για κάποια χρόνια τις μεγάλες δισκογραφικές, αυτό ήταν κάτι που με την έλευση της οικονομικής κρίσης θα συνέβαινε ούτως ή άλλως. Ο ανεξάρτητος δημιουργός θέλει να δημιουργήσει, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το ίντερνετ σου δίνει την δυνατότητα να προβάλεις την δουλεία σου ακόμα και με μικρό πορτοφόλι, με ότι αντέχεις και μπορείς, και σε θέμα παραγωγής και σε θέμα προβολής. Τώρα το αν ποτέ θα αμειφθείς από αυτό, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, δυστυχώς. Αλλά δεν νομίζω ότι το φταίξιμο είναι των πλατφόρμων του ίντερνετ (πχ για την πειρατεία και την free διανομή μουσικής), αλλά της ασυδοσίας που επικράτησε σε προηγούμενες δεκαετίες, και εξάντλησε την αντοχή και ανοχή του κοινού. Για να είμαστε αισιόδοξοι, οι πωλήσεις βινυλίου ανεβαίνουν συνεχώς, και όλοι οι κακοί προφήτες που λέγαν ότι το φυσικό προιόν έχει πεθάνει, θα αναγκαστούν να το βουλώσουν επιτέλους.

6) Ποια η ανταπόκριση του κοινού στο πρόσφατο άλμπουμ; Πώς σκοπεύεις να το προωθήσεις; Υπάρχουν σχέδια για το εξωτερικό;

Ήταν πολύ ζεστή η βραδιά της παρουσίασης, στο six dogs, στις 31 Μαίου, είχαμε πάρα πολύ κόσμο, πολύ όμορφο opening act (Foam) και πολύς κόσμος αγόρασε το άλμπουμ και το merch που είχαμε, οπότε είμαι τρισευτυχισμένη! Το καλοκαίρι που μας πέρασε, εμφανιστήκαμε σε πάρα πολλά νησιά του Αιγαίου και Ιονίου και πόλεις της επαρχίας, όπου πέραν από Έλληνες, είχαμε και πάρα πολλούς τουρίστες στο κοινό, από τους οποίους ακούσαμε πολύ όμορφα λόγια. Εκκρεμούν άλλες δέκα περίπου εμφανίσεις στον Σεπτέμβριο και Οκτώβρη , μέχρι να εμφανιστούμε στις μεγάλες πόλεις (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλο κλπ) και έχουμε ήδη προγραμματίσει 2 βραδιές στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο, όπου και θα μπούμε στούντιο να ολοκληρώσουμε το επόμενο άλμπουμ, που είναι εξάλλου κατά το ήμισυ, έτοιμο. Πήγε τόσο καλά η κυκλοφορία αυτή που ανακάλυψα, μετά από πρόσφατη καταμέτρηση, ότι έχουμε μόλις τα μισά cd ακόμα, σε αυτή την εντελώς αυτόνομη και προσωπική πρωτοβουλία/προσπάθεια/κυκλοφορία, που μετρά μόλις λίγους μήνες εκεί έξω. Θα ήθελα πολύ να πάμε να παίξουμε στην Αγγλία, πάλι, και υπάρχουν σχέδια και συζητήσεις για αυτό, και ήδη μιλάμε με κάποια φεστιβάλ στο εξωτερικό για το ερχόμενο καλοκαίρι. Από τα ελληνικά φεστιβάλ δεν έχω να περιμένω κάτι. Γενικά από τις ελληνικές διοργανώσεις είμαι αρκετά απαθής πια, αφού συστηματικά βλέπω τα ίδια ονόματα και τις ίδιες κλίκες, και κάθε προσπάθεια να προσεγγίσω κάποια από αυτά δεν κατέληγε πουθενά. Οπότε, έπαψα να προσπαθώ. Ότι κάνουμε γίνεται με πολύ προσωπική προσπάθεια και δουλειά και με ανθρώπους που πιστεύουν στην δουλειά μας. Έτσι σιγά-σιγά δημιουργείται μία οικογένεια που έχει ουσιαστικούς δεσμούς, και μιλάει αλήθεια – δεν χαϊδεύει τα αυτιά μας, και δεν αρκείται σε μέτρια.

7) Για το τέλος, έχεις το ελεύθερο να κλείσεις τη συνέντευξη, με όποιο τρόπο επιθυμείς. Εγώ σε ευχαριστώ για το χρόνο σου!

Νομίζω είπα πιο πολλά από όσα .. είχα κατά νου! Ευχαριστώ πολύ για τις ουσιαστικές ερωτήσεις!!! Και καλή αντάμωση εκεί έξω, σίγουρα θα βρεθούμε κάπου κοντά σας, σύντομα!

Lia Hide "Rembrandt"

Νέες μουσικές κυκλοφορίες και άλλες επιλογές

Οι National είναι ένα ροκ σχήμα που, έχω την πεποίθηση, θα έπρεπε να αγαπούν όσοι είναι φίλοι των Διάφανων Κρίνων. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στο στίχο. Άλλωστε, δύσκολα ταυτίζεται κάποιος με στίχο σε διαφορετική, από τη μητρική του, γλώσσα. 

Δεν είναι μόνο η μελαγχολική διάθεση, έμπλεη Ρομαντισμού. Είναι η λεπτοδουλεμένη ενορχήστρωση, άλλοτε πλούσια, συχνά λιτή. Είναι η (κρυφή;) αγάπη στους Tindersticks και τα "σκοτεινά" και "ζοφερά" '80ς. Είναι, τέλος, η συνέπεια στις υψηλών ποιοτικών στάνταρ κυκλοφορίες.

Το κομμάτι ονομάζεται "Day I die". Περιέχεται στο άλμπουμ "Sleep well beast" που κυκλοφόρησε μόλις χθες, Παρασκευή 8/9/2017 από τη 4AD.

Δε λες, καλά που υπάρχουν οι Queens of the Stone Age και βγαίνει και κάνας ροκ δίσκος που ακούγεται πέρα από έναν στενό κύκλο ...κολλημένων με τη μπάλα στα πρόθυρα κρίσης ...μέσης ηλικίας...! 
Ανανεωμένη η παρέα του Josh Homme στο πρόσφατα κυκλοφορημένο άλμπουμ "Villains" με παραγωγό το Mark Ronson. 
Πιθανόν να μην το γνωρίζεις, αλλά αυτός επιμελήθηκε την παραγωγή του μοσχοπουλημένου "Back in Black" της πρόωρα χαμένης αλλά όχι λησμονημένης-σίγουρα όχι ξεπερασμένης-Amy Winehouse.

Ένα από τα ομορφότερα δείγματα του μοντερνισμού, κάπου στο Λυκόφως του 19ου αιώνα  και στα πρώτα χρόνια του 20ου.
Έχω την αίσθηση ότι ο Erik Satie-μαζί, ίσως, με τον Claude Debussy-είναι συνυπεύθυνος για κάτι τύπους όπως ο Bill Evans και, στις μέρες μας, ο Brad Mehldau.

Στο βιντεάκι ακούς τα "Gnossiene 1, 2 και 3"

Όταν η Kate Bush διασκεύασε το "Rocket man" του Elton John, κάποιοι μουσικόφιλοι σε νεότερη ηλικία, σίγουρα θα ξενίστηκαν. Βλέπεις, ήδη τότε, ο Elton ήταν ένας σταρ, μέλος του "δεινοσαυρικού ροκ κατεστημένου".
Όσοι, όμως, γνώριζαν την πορεία του στο πρώτο μισό των '70ς, δεν απόρησαν. Μάλλον το ευχαριστήθηκαν!

Εδώ ο Lou Reed διασκευάζει το "September Song" του Kurt Weil, με αφορμή ένα παλιό αφιέρωμα στο σπουδαίο Γερμανό συνθέτη. Σε περίπτωση που δεν το ξέρεις, τα λόγια στα τραγούδια του ήταν του Τεράστιου Bertolt Brecht. Μαζί γράφανε τα μιούζικαλ.

Το κομμάτι λέγεται "Παραδοσιακό". Το τραγουδά η Αρετή Κετιμέ για λογαριασμό ενός σχήματος από το Μεσολόγγι με την επωνυμία ¨Μέτοικοι". 
Μεταξύ άλλων, κράτα το στίχο "να τραγουδάμε, θέλουνε, της πλάκας τραγουδάκια".
Εγώ απλά ελπίζω τα παιδιά να έχουν συνέχεια, γιατί καλές οι swing ρεμπετο-διασκευές αλλά έχω πήξει! Όχι άλλο κάρβουνο...!

Μια αρμαθιά τραγούδια!!!

Την Κυριακή 3 Σεπτέμβρη, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 67 ετών, από άγνωστη, μέχρι τη στιγμή που γράφω, αιτία, ο Walter Becker, ο οποίος μαζί με τον Donald Fagen συναποτελούσαν το πολύ επιτυχημένο στις Η.Π.Α. Jazz Rock σχήμα Steely Dan. Στο βίντεο ακούς το "Do it Again" από το ντεμπούτο άλμπουμ τους "You can't buy a thrill".

R.I.P. Walter!

Omega Ray ονομάζεται το νέο ελληνόφωνο προτζεκτ του Γιώργου Καρανικόλα, των Last Drive-κατά τα Χριστούγεννα περιμένουμε καινούργιο δίσκο, απ'αυτούς! Είναι το δεύτερο ελληνόφωνο σχήμα με το οποίο ηχογραφεί ο Γιώργος, ύστερα από το "Φως και η Σκιά του" πίσω στα '80ς.

Αυτή τη φορά έχουμε ένα ψυχεδελικό άμπιεντ αριστούργημα με όμορφες και, την ίδια στιγμή, φασαριόζικες κιθάρες.

Το άλμπουμ μπορείς να το βρεις στο ακόλουθο λινκ:

www.omegaray.bandcamp.com

Εντάξει, δεν έχει στίχους, άρα δεν είναι τραγούδι..!

Αλλά το "Take Five" του Dave Brubeck Quartet είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες οργανικές συνθέσεις του 20ου αιώνα!

Την Alison Krauss την μάθαμε-όσοι τη μάθαμε..-με τη συνεργασία της με το γερόλυκο Robert Plant, ο οποίος όπου να 'ναι βγάζει καινούργιο δίσκο!

Τα περιοδικά Uncut και Mojo, την προβάλλουν σταθερά. Από το Γιάννη Πετρίδη πληροφορήθηκα την κυκλοφορία του φετινού της άλμπουμ "Windy City". Γενικά, όσον αφορά στον ήχο της, εντάσσεται στα ιδιώματα της country και του bluegrass. Στο άλμπουμ, όμως, διασκευάζει το "All alone am I" του Μάνου Χατζιδάκι. Το κομμάτι έγινε μεγάλη επιτυχία στις Η.Π.Α. το 1962 με την ερμηνεία της Brenda Lee. Νωρίτερα, το 1959, το τραγούδησε στην ταινία "Το νησί των γενναίων" η μοναδική και αξέχαστη Τζένη Καρέζη.

Σε άλλες εποχές για έναν τέτοιο δίσκο θα παραληρούσε ολάκερος ο indie ντουνιάς, για μήνες μετά την κυκλοφορία του και τα τραγούδια θα παίζονταν στα περισσότερα ροκ στέκια.

Τώρα, κάτι το μπαράζ κυκλοφοριών και το ακόλουθο, ανελέητο downloading, κάτι και το ότι τα πιτσιρίκια, μάλλον, δεν αρέσκονται στις ηλεκτρικές κιθάρες...δεν έγινε ο δέον ντόρος...

Ας είναι. Ο Thurston Moore, εμάς που τον αγαπάμε τόσα χρόνια, από την εποχή, ακόμα, των Sonic Youth, μας έβγαλε ασπροπρόσωπους!

Το τραγούδι αυτό παιζόταν στο αθηναϊκό ροκ ραδιόφωνο, όταν κυκλοφόρησε, κάπου στα 2004 με 2005. Μου κράτησε ζεστή παρέα σε μια ζόρικη περίοδο, προσωπικά μιλώντας..!

Σκέψεις από ένα τραγούδι

Ασπιρίνη

Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς,

μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε,

τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς,

ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε,

τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω,

έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου,

πίνουν καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ,

όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.

γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου ’ χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ

θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη.

Σα παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιεις,

να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,

πόσα χρόνια ν’ αρνηθείς προτού τα δεις,

μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.

Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν

βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει

κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν,

κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει.

Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ,

θα νικηθώ μ’ ένα καφέ και μια ασπιρίνη.

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Κώστας Τσίρκας

Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου

Από το άλμπουμ «Εκατό μικρές ανάσες» του 2005

Όταν γράφτηκε το παραπάνω τραγούδι, στα χρόνια της γκραντιόζας και, την ίδια στιγμή, γκροτέσκας και, οπωσδήποτε, κάλπικης ευημερίας της χώρας μας, μάλλον θα ακουγόταν παράταιρο, ανεξήγητα απαισιόδοξο, καταθλιπτικό, «νταουνιάρικο». Ξενέρωτο, «σαν εκείνα τα έντεχνα, τα ψυχοπλακωτικά»!

Τότε, πραγματικά, ζούσαν όλοι το «ελληνικό όνειρο»: Διορισμένοι στο επάρατο Δημόσιο ή κρατικοδίαιτοι θιασώτες του Ιδιωτικού Τομέα και της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας που το κράτος όφειλε να στηρίζει και να συντηρεί εσαεί, με ατελείωτες επιδοτήσεις, διότι και ο Σοσιαλισμός έχει …τα καλά του!!!

Την ίδια, όμως, περίοδο υπήρχαν και κάποιες ψυχές που, πολύ απλά, δεν ένοιωθαν να κολλάνε στο όλο πανηγύρι. Δεν τους χώραγε ο φακός στο πλάνο για την αναμνηστική φωτογραφία. Παιδιά που δεν είχαν θέση στο ατελείωτο, όπως φαινόταν, πάρτυ.

Τα παιδιά αυτά ήταν από κείνα που κανείς δεν ήθελε κοντά του. Επειδή αδυνατούσαν και δεν ήθελαν να είναι ελαφρείς. Κάτι τέτοιο θα τους ήταν αβάσταχτο.

Τα παιδιά αυτά ήταν και, ίσως είναι ακόμη και τώρα, ανεπιθύμητα επειδή δεν έχουν τη νοοτροπία του «Νικητή». Δεν τα ρωτάνε, όμως, αν τα ενδιαφέρει το προσφερόμενο έπαθλο!

Φυσικά είναι ανεπιθύμητα, επειδή είναι συχνά θλιμμένα και αποπνέουν κατήφεια και μιζέρια. Η απάντηση βρίσκεται στα σχετικά με την «αβάσταχτη ελαφρότητα»…!

Αν φταίξανε σε κάτι αυτά τα παιδιά, είναι το ότι δεν τόλμησαν να κυνηγήσουν τα όνειρα που με τόση θέρμη κατέστρωναν. Που δεν έριξαν «τις γροθιές τους στα μαχαίρια», όπως τα συμβούλευε από τότε ο Άλκης Αλκαίος. Ποτέ δεν είναι αργά. Πάντα υπάρχει χρόνος «να μετρηθείς με τη ζωή που σου απομένει»! Όσο έχεις ζωή μέσα σου, έχεις χρόνο να την πάρεις στα χέρια σου. Και τα παιδιά εκείνα είναι που σφύζουν από αυτή!

Αφιερωμένο σε εκείνα τα παιδιά που για όλους τους παραπάνω λόγους, βρέθηκαν στο περιθώριο από εχθρούς και μεταστραφέντες αλλοτινούς συνοδοιπόρους. Εκείνοι είναι που έπαψαν να ζουν και διαβιούν άταφοι!

εδώ και η "Ασπιρίνη", το τραγούδι που ενέπνευσε το κείμενο