Ένα τραγούδι

Τρέχεις. Σαν τρελός. Να προλάβεις να φτάσεις πριν χτυπήσει το κουδούνι και σε αφήσει ο επιστάτης απ'έξω. 
Να προλάβεις να βρεις θέση στο αμφιθέατρο ή τραπέζι στο κυλικείο για να αράξεις, έπειτα, με την παρέα.
Για να προφτάσεις να περάσεις την πύλη στην ώρα την προβλεπόμενη.
Για να είσαι στην ώρα σου στην πολλοστή συνέντευξη για μια κακοπληρωμένη δουλειά μερικής απασχόλησης (στα χαρτιά).
Για να μη στήσεις το κορίτσι.
Για να μην αργήσετε στον παιδίατρο.
Για να πας τα παιδιά στην ώρα τους στο μάθημα.
Για το ντεντλάιν που σου έθεσε το αφεντικό.
Για κάθε σημαντικό ή ασήμαντο λόγο.
Ώσπου κάποια μέρα βλέπεις ότι δεν μπορείς να τρέξεις, επειδή ούτε έχεις δυνάμεις, ούτε υπάρχει κάποια απόσταση να διανύσεις...

Blur "No distance left to run" 1999

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πολλά αρνητικά, σύμφωνοι. Όμως, χάρη στο φατσοβιβλίο έχω ανακαλύψει αρκετούς μουσικούς που αλλιώς, πιθανόν, δε θα γνώριζα ποτέ!

Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι "The Randen". Πρόκειται για ένα αθηναϊκό τρίο που επιδίδεται στο ευγενέστερο των αθλημάτων: την τέχνη του αγνού, ανόθευτου, ειλικρινούς και ψυχωμένου ροκ εν ρολ. Και το κυριότερο έχοντας πράγματα να πει. Πράγματα που αφορούν πολύ κόσμο. Που θα ήταν καλό να απασχολούν τους πάντες. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για μια μπάντα που αναλώνεται στην ομφαλοσκόπηση, αλλά παρατηρεί τι συμβαίνει γύρω της, προβληματίζεται και αυτό βγαίνει στη στιχουργική της.

Αρκετά, όμως, με τα δικά μου. Σου παρουσιάζω, δια στόματος Βασίλη (κιθάρα/φωνή) τους "The Randen"!!

1) Στη σελίδα σας στο bandcamp αναφέρετε ότι η θεματολογία των τραγουδιών του άλμπουμ έχει, κυρίως, να κάνει με την κοινωνική και καλλιτεχνική παρακμή. Ποια μέσα υπάρχουν, αν υπάρχουν, ώστε να αντιστραφεί το κλίμα; Αν θέλεις, προηγουμένως, θα ήθελα μια ανάλυση των κυριότερων εκφάνσεων αυτής της παρακμής.

Είναι τεράστιο το θέμα αυτό αλλά αν το κοιτάξουμε από μία πιο συγκεκριμένη οπτική γωνία θα λέγαμε ότι η σύγχρονη κοινωνία, σε συνδυασμό με την τεχνολογική άνοδο, οδήγησε τους ανθρώπους σε ένα είδος εγωιστικής απομόνωσης όπου ο εαυτός μας είναι το κυριότερο που πρέπει να προσέχουμε χωρίς να δίνουμε σημασία στις επιπτώσεις που έχει αυτό, καμιά φορά, στους γύρω μας. Επίσης οι μοντέρνες "διδαχές" θέλουν τον άνθρωπο μόνιμα συμφεροντολόγο, υποκριτή και χωρίς τρόπους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δημιουργείται κλίμα καχυποψίας, τρομοφοβίας, χάνεται κάθε ουσιαστική επικοινωνία (κάτι σαν να μην μιλάμε την ίδια γλώσσα πια, ο σύγχρονος πύργος της Βαβέλ), δεν μπορεί να υπάρξει καμιά φυσική αλληλεγγύη και συνεπώς καμιά θεραπεία στην παρακμή τόσο την πολιτικοκοινωνική όσο και την καλλιτεχνική. 

Αυτό που θα έπρεπε να γίνει είναι να ενωθούμε και να αντιδράσουμε συνολικά. Κάτι που βέβαια είναι πολύ δύσκολο λόγω ατομικών συμφερόντων. Στον τομέα της μουσικής καλό θα ήταν το κοινό να δώσει μεγαλύτερη προσοχή σε καλλιτέχνες που θίγουν θέματα, βάζοντάς σε να σκεφτείς (όπως είχε γίνει και στην δεκαετία του '60) και όχι να τους σπρώχνει στο να σιωπούν.

2) Ακούγοντας τα τραγούδια και προσέχοντας τους στίχους, καταλαβαίνω ότι έχουν (τα τραγούδια) πολιτικό χαρακτήρα, χωρίς να διατυπώνεται κάποιο ιδεολογικό δόγμα και, βέβαια, μακριά από κομματικές ομπρέλες. Γενικά, έχω την αίσθηση, πως παρόλη την υφισταμένη κατάσταση, όλα αυτά τα χρόνια και με την εξαίρεση κάποιων underground hip hop σχημάτων, οι υπόλοιποι μουσική στη χώρα, μάλλον, σωπαίνουν. Συμφωνείς; Αν, ναι, που το αποδίδεις; Αν, όχι, μπορείς να επισημάνεις αξιόλογες προτάσεις!

Χαίρομαι που το ανέφερες αυτό και βέβαια έτσι είναι και συμφωνώ και για τα underground hip hop groups. Το πρόβλημα αυτό είναι γενικό και παγκόσμιο. Κανείς δεν πρέπει να μιλάει. Όλα είναι καλά, όλα είναι κανονικά. Για να συμπληρώσω αυτό που είπα πιο επάνω, σήμερα δεν ψάχνουμε την ουσία, ασχολούμαστε μόνο με το περιτύλιγμα και αυτό είναι που οδηγεί στην καλλιτεχνική παρακμή. Έτσι μας έχουνε εκπαιδεύσει. Κάπου χάθηκε το καλό κριτήριο απέναντι στην τέχνη. Στα 60s υπήρχαν τραγουδοποιοί που έχτισαν ολόκληρη καριέρα επειδή έθιγαν κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις. Αν ξεκινούσαν σήμερα ή θα έκαναν συμβιβασμούς στην θεματολογία τους ή θα άλλαζαν επάγγελμα. Ειδικά στην Ελλάδα, αυτή την εποχή, χρειάζονται επειγόντως καλλιτέχνες που θα φέρουν τον κοινωνικό σχολιασμό μπροστά. Θεωρώ όμως ότι έχουμε μπεί τόσο πολύ μέσα στην φούσκα μας που πλέον φαντάζει αδύνατο να βγούμε από αυτή.

3) Μια ερώτηση που αφορά στις διεθνείς μουσικές κυκλοφορίες. Το ροκ που πριν είκοσι χρόνια έδειχνε να κυριαρχεί, με το grunge κλπ, σήμερα έχει σαφώς υποχωρήσει σε δημοφιλία, κυρίως στα πιτσιρίκια. Ποιες είναι οι σκέψεις σου, σχετικά;

Η μουσική βιομηχανία έχει τεράστιο μέρος της ευθύνης αλλά αυτή τους η απόφαση να εξαφανίσουν το Rock n Roll ήταν κατευθυνόμενη και έγινε σχεδόν συλλογικά. Τους πήρε βέβαια 20 χρόνια περίπου για να μην υπάρχει πια. Έγινε μια ισοπεδωτική πλύση εγκεφάλου στο κοινό ότι το Rock n Roll πέθανε, κάπου στα μέσα των 90s. Όλα αυτά οφείλονται στο ότι οι Rock μπάντες δεν ήταν εύκολα ελεγχόμενες και διαχειριζόμενες και αυτό έπρεπε να αλλάξει. Ο πιο σημαντικός λόγος όμως είναι ότι αυτού του είδους η μουσική είναι άκρως επικίνδυνη, αν αναρωτηθούμε τι πήγε να γίνει στα τέλη των 60s και με το punk στα late 70s. Οπότε έπρεπε να εξαλειφθεί αυτός ο "κίνδυνος" μία και καλή. Το κοινό από την άλλη κουράστηκε, αδρανοποιήθηκε και έχασε την πίστη του στην προσπάθεια για αλλαγή, μετά από τις αποτυχίες του παρελθόντος, οπότε το Rock n Roll, που αφυπνίζει συνειδήσεις, ήρθε σε δεύτερη μοίρα χωρίς να εκφράζει πλέον άμεσα αυτή την δυναμική της ανανέωσης και της ελπίδας . Ευθύνη έχουν και οι μπάντες που χωρίς να έχουν κάτι ουσιαστικό να πούν, ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο είδος μόνο λόγω μόδας, όταν το Rock ήταν ακόμα δημοφιλές, κάτι που δυστυχώς γίνεται και σήμερα σε ότι βαθμό έχει απομείνει (υπάρχουν κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις βέβαια). Τέλος δεν φαίνεται σήμερα να κυριαρχεί μια μεγάλη songwriting φυσιογνωμία τύπου Dylan / Lennon στα 60s ή Kurt Cobain στα 90s.

4) Το «Strange times» το προσφέρετε για κατέβασμα, έναντι ενός λογικού, θεωρώ, αντιτίμου και ταυτόχρονα το κυκλοφορήσατε και σε CD. Πιστεύετε ότι το φυσικό format θα εξακολουθήσει να έχει απήχηση; Επιπλέον, σκοπεύετε να βγάλετε και βινύλιο ή αυτή η επανεμφάνισή του δε σας αφορά;

Πιστεύω ότι το φυσικό format έχει ακόμα απήχηση και αυτό είναι θετικό. Το βινύλιο μας ενδιαφέρει και θέλουμε να κυκλοφορήσουμε το "Strange Times" και σε αυτή τη μορφή κάποια στιγμή. Όλα είναι υπό συζήτηση και υπάρχει καλή πιθανότητα να γίνει.

5) Αν δεν κάνω λάθος, πρόσφατα παρουσιάσατε τα τραγούδια σας με ακουστικά όργανα. Δεδομένου ότι το άλμπουμ βρίθει ηλεκτρισμού, πες μας λίγα λόγια για την απόφασή σας να παίξετε unplugged, καθώς και για την όλη εμπειρία.

Υπάρχει και μια πιο ακουστική, μελωδική, folk πλευρά στους The Randen. Μπορεί κάποιος να το ακούσει σε μερικά κομμάτια του δίσκου και να το νιώσει σε κάποια άλλα. Σκεφτήκαμε ότι με ένα ακουστικό live θα μπορούσαμε να αποδώσουμε καλύτερα τα κομμάτια αυτά και να γίνει πιο εμφανές το songwriting. Σαν εμπειρία ήταν πολύ καλή τόσο για εμάς όσο και για τον κόσμο που μας είδε. Μην σας ξεγελάει όμως ο όρος "ακουστικό". Υπάρχουν δυνατές rock στιγμές και στο set αυτό.

6) Ίσως είναι κλισέ, αλλά …το μόνο που χρειάζεται είναι τρία, βαριά τέσσερα, ακόρντα;

Αρκετές φορές ναι. Αυτή είναι και η ομορφιά αυτής της μουσικής. Η αμεσότητα, ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνεια. Είναι κάτι που λειτουργεί εδώ και δεκαετίες οπότε αυτό λέει πολλά.

7) Για το τέλος, μαζί με τα επόμενά σας πλάνα, έχεις το βήμα να εκφράσεις ό,τι επιθυμείς!

Ευχαριστούμε για τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και για την πρόσκληση.

Τα πλάνα μας είναι να συνεχίσουμε την προώθηση του Strange Times, μέσα από live και όχι μόνο, να δουλέψουμε καινούριο υλικό και να συγκεκριμενοποιήσουμε περισσότερο τον ήχο μας. Θα υπάρξουν live μέσα στο χειμώνα οπότε κρατήστε επαφή στην σελίδα μας στο Facebook.

ΕΕδώ το λινκ για τη σελίδα των παιδιών, όπου μπορείς να ακούσεις και να κατεβάσεις τα τραγούδια τους:

https://theranden.bandcamp.com/

κι εδώ ένα τραγούδι τους, ως πρώτο δείγμα:

 κι άλλο ένα: