Emi Path - The Shadow

Ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής, ο πολύ καλός φίλος και ταλαντούχος δημιουργός ταινιών μικρού μήκους, Βαγγέλης Παπαδιόχος, μου έστειλε στο messenger, πέρα από τις ευχές του και ένα σύνδεσμο για το προφίλ στο bandcamp μίας νέας μουσικού, εκτιμώντας (ορθά) πως θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η μουσικός, περί ης ο λόγος, υπογράφει με το παρωνύμιο «Emi Path», που εμφανώς προέρχεται από το πραγματικό της όνομα που είναι Αιμιλία Παπαθεοχάρη. Οπότε, πρόκειται για σόλο καλλιτέχνιδα και όχι για κάποιο μουσικό σχήμα, όπως, εσφαλμένα, στην αρχή νόμιζα!

Τα τραγούδια της με κέρδισαν αμέσως. Ενώ ο ήχος της μου έφερνε στο νου αρκετά πράγματα από το παρελθόν, τόσο το μακρινό, όσο και το εγγύτερο, παρά ταύτα οι συνθέσεις έχουν χαρακτήρα, τέτοιο που να σε καλούν να επανέρχεσαι ξανά και ξανά. Άσε κι όλας που σου δίνουν υποσχέσεις για ακόμη περισσότερα από τη φίλη μας στο μέλλον!

Αμέσως αποφάσισα και έστειλα στην Αιμιλία πρόσκληση για μια μικρή συνέντευξη. Πρόσκληση στην οποία ανταποκρίθηκε θετικά και για τούτο την ευχαριστώ!

Αρκετά με την φλυαρία μου.

1)      Αιμιλία, για αρχή, πες μας δυο λόγια για τις μουσικές σου καταβολές. Συγκεκριμένα πόσον καιρό παίζεις μουσική και αν έχεις κάνει μουσικές σπουδές (Ωδείο ή/και κάτι άλλο).

Ξεκίνησα στα 9 με πιάνο και στα 18 ξεκίνησα και μαθήματα φωνητικής..Άντεξα με τα ωδεία μέχρι τα 21 μου..εκεί αντέδρασα ολοκληρωτικά σε αυτό το σύστημα και συνέχισα με ιδιαίτερα μαθήματα και κυρίως στα ανώτερα θεωρητικά της μουσικής..τα τελευταία δύο χρόνια διαβάζω πολύ μόνη μου και είμαι στο Εθνικό θέατρο στο εργαστήριο Μουσικής σύνθεσης για θέατρο, το οποίο εδώ και δύο χρόνια αποτελεί για μένα ένα μεγάλο ανοιχτό παράθυρο γνώσης και γενικότερης σκέψης.

2)    Ακούγοντας το άλμπουμ, διακρίνω επίδραση από κυκλοφορίες της 4AD, κυρίως, ιδιαίτερα τις λιγότερο world στιγμές των Dead Can Dance, και κάποια ψήγματα του λεγόμενου Post Rock ιδιώματος. Συμφωνείς;

Kυρίως cocteau twins έχω ακούσει πολύ. Ειδικά το Treasure υπήρχε από πάντα σε βινύλιο στο σπίτι, μιας και το είχαν αγοράσει οι γονείς μου παλιότερα. Όσο για το post rock είναι ένα είδος μουσικής που άκουγα και παρακολουθούσα αρκετά χρόνια.

3) Τι σε ωθεί να κάτσεις στο πιάνο και να παίξεις; Πότε θεωρείς/καταλαβαίνεις ότι «ήρθε η ώρα να γράψω κάτι»;

Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για αυτό. Αρχικά σε όλη μου τη ζωή προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι και από τα πράγματα και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπαθώ να παρατηρώ σαν ένας τρίτος. Οπότε κάπου μέσα σε όλη αυτήν την προσπάθεια καταλήγω στο γράψιμο. Ας πούμε το The shadow είναι αποτέλεσμα μιας κατάστασης που βίωνα χρόνια και για να γράψω χρειάστηκα άλλα δύο χρόνια απόστασης από όλο αυτό. Θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο καθαρό το μυαλό μου όταν γράφω και όχι καλυμμένο από φορτισμσεις. s﷽﷽﷽ από φορτισμηματισμό ήρατηρένες καταστάσεις.

4) Ακούγοντας το άλμπουμ, βγαίνει μία πιο «μινόρε» διάθεση. Αυτό βγαίνει σε πολλές δουλειές και άλλων παιδιών. Μήπως, τελικά, παίζουμε και γράφουμε μουσική, για να εκτονώσουμε κάποιο αρνητικό ή δυσάρεστο συναίσθημα;

Γενικά πιστεύω πώς κάτι δυσάρεστο ή η έλλειψη κάποιου πράγματος μπορεί να αποτελεί κινητήρια δύναμη. Ο καθένας γράφει για δικούς του λόγους. Από κει και πέρα το ότι μπορεί να φαίνεται αυτή η διάθεση δεν έχω καταλήξει ακόμα μέσα μου στο αν είναι «σωστό». Ίσως να ήταν και μια πρόκληση αυτή η έκφραση να μην είναι πάντα καθαρή, δηλαδή με προβληματίζει αρκετά το ότι ναι μεν υπάρχει μία αιτία πίσω από την κάθε είδους δημιουργία(όχι μόνο την μουσική) αλλά το πόσο την αντιλαμβάνεται ο δέκτης και το πόσο ελεύθερος αφήνεται τελικά μέσα στο έργο χωρίς να επηρεάζεται από αυτήν θα του άνοιγε δικούς του δρόμους, χωρίς βέβαια αυτό να γίνεται αυτοσκοπός για τον συνθέτη-δημιουργό.

5) Τα κομμάτια σου τα παρουσιάζεις ζωντανά. Τι feedback δέχεσαι από το κοινό; Γενικά τι προτιμάς; Το δωμάτιο/studio ή τη σκηνή;

Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα είναι το feedback, θετικό ή αρνητικό. Το πιο σύνηθες σχόλιο είναι ότι φωνή και βιολί θυμίζει κ. ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρόνο που χρειάζεται το καθετέλτικη μουσική. Από τα σχόλια που μου έχουν μείνει είναι μια κοπέλα, η οποία με ύφος που εννοούσε ότι αυτό που λέει είναι αρνητικό, μου είπε ότι βρήκε την μουσική μου στενάχωρη. Είναι υπέροχο να βλέπεις τί θεωρεί θετικό και τί αρνητικό το κοινό.

Όσο για το στούνιο ή την σκηνή,δεν ξέρω αν μπορώ να διαλέξω. Το στούντιο είναι σαν να μπαίνω μέσα σε όλο αυτό που θέλω να φτιάξω και το παρατηρώ,το σκηνοθετώ, το καθοδηγώ αλλά καθοδηγώ μέχρι και τον ίδιο μου τον εαυτό. Είναι πραγματικά σαν να ζω για λίγο κάπου αλλού τις ώρες που βρίσκομαι στο στούντιο.

Αντίθετα το live είναι αυτό που λέει η λέξη. Μπορούν να συμβούν τα πάντα και αλληλεπιδράς με το κοινό, που για μένα ενεργειακά αυτό μπορεί να σε οδηγήσει οπουδήποτε. Και εκεί φυσικά παρατηρείς άλλα πράγματα 

.

6) Παρουσίασέ μας τους συνεργάτες σου.

Ξεκινώντας με τους ανθρώπους που δουλέψαμε για τον δίσκο, Κιθάρα παίζει ο Alessandro Giovanetto, ντραμς ο Στέφανος Ζακόπουλος, μπάσο ο Νικόλας Παπαχρονόπουλος, βιολί ο Ηλίας Σδούκος και φαγκότο ο Δημήτρης Ντακοβάνος. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Παράκτιο Στούντιο με την βοήθεια και την πολύτιμη συνεργασία του Γιώργου Σιμάτου  ενώ ανελλιπώς κονς και βίντεο για να θυμόμαστε αυβοηθεττά μας βρισκόταν η Στέλλα Γάσπαρη- Κάκαρη με την φωτογραφική της μηχανή και μας έχει χαρίσει υπέροχες φωτογραφίες και βίντεο για να θυμόμαστε όλες αυτές τις στιγμές.

Στα live παραμένουν οι Alessandro Giovannetto, Στέφανος Ζακόπουλος και Ηλίας Σδούκος, ενώ στο μπάσο είναι ο Ηλίας Πανταζής και στην ηχοληψία ο Δημλας.﷽﷽﷽﷽﷽﷽λλοήτρης Γιάλας.

7) Με το διαδίκτυο είναι ευκολότερο για έναν καλλιτέχνη να κοινοποιήσει τη δουλειά του. Έχω, όμως, την εντύπωση πως η υπερπροσφορά πληροφορίας, καθιστά το κοινό λιγότερο δεκτικό στο να την απορροφήσει. Ποια είναι η γνώμη σου;

Συμφωνώ. Όσα θετικά έχει κάτι, αλλά τόσα αρνητικά δημιουργούνται. Όλη μας η ζωή έχει γίνει μια υπερπληροφόρηση που δεν προλαβαίνεις να εμβαθύνεις τελικά. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι οι άνθρωποι που ακούνε πραγματικά μουσική και που γενικά ενδιαφέρονται για κάτι θα σταθούν και θα δώσουν τον χρόνο που χρειάζεται το καθετί.

8) Τέλος, πες μας κάτι αξιόλογο που διάβασες, είδες ή/ και άκουσες τον τελευταίο καιρό.

«Ένα έργο δεν το τελειώνουμε ποτέ, το εγκαταλείπουμε. [...] Ό,τι προορίζεται να είναι άρτιο, έχει ελλείψεις»

Από το βιβλίο του Άρη Κωνσταντινίδη: Η αρχιτεκτονική της αρχιτεκτονικής.

Να αναφερθεί πως υπεύθυνος για τις φωτογραφίες είναι ο Δημήτρης Μαντάνης.

Ο ακόλουθος σύνδεσμος οδηγεί στο bandcamp της Emi Path, όπου μπορείς να ακούσεις τα τραγούδια της.

https://emipath.bandcamp.com/releases