Είκοσι πέντε χρόνια "Nevermind"

Σήμερα για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πόσο χρήσιμα μπορούν να φανούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!
Πολύ απλά, χθες συμπληρώθηκαν είκοσι πέντε χρόνια από την ημέρα που κυκλοφόρησε το "Nevermind" ο δεύτερος, δηλαδή δίσκος των Nirvana και πρώτος σε πολυεθνική δισκογραφική-DGC (David Geffen Company). Και, βέβαια, τώρα πρέπει να σου εξηγήσω, γιατί είναι αυτό τόσο σημαντικό...

Εκείνα τα χρόνια η έννοια "Ανεξάρτητο Ροκ" δεν ήταν κενή περιεχομένου. Το αντίθετο μέχρι τότε υπήρχαν ακροατές που αρνούνταν να ακούσουν οποιαδήποτε ηχογράφηση έβγαινε σε κυκλοφορία από πολυεθνική εταιρία. Επρόκειτο για μια αντίληψη που έλκυε την προέλευσή της από τις μέρες του πανκ, στα τέλη της δεκαετίας του '70. Τότε τέθηκε το ζήτημα των "εκτός κυκλώματος" δραστηριοτήτων, άρα και κυκλοφοριών. Για τον πρόσθετο λόγο πως το τεχνολογικό επίπεδο εκείνης της εποχής, δεν ευνοούσε την απόλυτα μοναχική πορεία της αυτόνομης παραγωγής και διανομής-d.i.y., με υπαρκτές εξαιρέσεις, φυσικά, π.χ. Crass- καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό ήταν να υπάρχει ένα ανεξάρτητο δίκτυο δισκογραφικών.

Σ'αυτό το πλαίσιο πολλοί hardcore θιασώτες του ανεξάρτητου κυκλώματος δεν ικανοποιήθηκαν με την κίνηση των Kurt Cobain, Krist Novoselic και Dave Grohl να μετακινηθούν από τη Sub Pop από το Seattle στην εταιρία του David Geffen...Μάλλον άδικα, όμως μιας και δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο: πίσω στο '77 οι The Clash είχαν εξ'αρχής υπογράψει στη CBS. Στα μέσα των '80s οι Husker Du έφυγαν από την ανεξάρτητη SST για πολυεθνικά σαλόνια. Τέλος οι Sonic Youth, μπάντα-υπόδειγμα ίντυ ήθους, μετά τους δίσκους που έβγαλαν με τη Blast First, το 1990 κυκλοφορούν έναν από τους σπουδαιότερους, κατ'εμέ τουλάχιστον, δίσκους όλων των εποχών, το "Goo" στη DGC...

Η ροκ μυθολογία θέλει τον πολύ Thurston Moore να συμβουλεύει τους ιθύνοντες της εταιρίας αυτής, όταν του ζητάνε να τους προτείνει κάποιο γκρουπ ανεξάρτητου ροκ, ώστε να επενδύσουν (...), να τσεκάρουν "μια μπάντα από το Seattle, που τους λένε Nirvana"!

"Το άλμπουμ λέει τίποτα?" με ρωτάς...Είναι ένα από τα δύο-τρία άλμπουμς-αριστουργήματα των '90s!!! Οι μελωδίες των τραγουδιών έχουν πολλά από την ευφυία των Beatles. Άλλωστε ο ίδιος ο Kurt συχνά φανέρωνε το πόσο θαύμαζε το John Lennon! Επίσης τα κομμάτια έδειχναν πόση επίδραση είχαν ασκήσει στους φίλους μας οι Pixies από τη Βοστόνη. Από την άλλη το άλμπουμ ήταν γεμάτο από θηριώδη μέταλ ριφς, ενώ πάντα ήταν παρούσα η άντεργκραουντ νοοτροπία στην κιθαριστική παραμόρφωση και, φυσικά, τα θρυλικά ουρλιαχτά του Kurt, μάθημα από τους Jesus Lizard! Τέλος, το "πακέτο" συμπληρώνεται από την παραγωγή και ηχητική επεξεργασία του δίσκου, την οποία επιμελήθηκε ο Butch Vig, με τη βοήθεια του Andy Wallace στο μιξάρισμα. Αποτέλεσμα, να ξεπεράσει σε λιγότερο από πέντε χρόνια-μήπως λέω και πολλά- τα δέκα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως...σήμερα δε θέλω ούτε να σκέφτομαι πόσα έχει πιάσει, μαζί με τα "κατεβάσματα"....

Ένα άλλο όμως επίτευγμα του "Nevermind" είναι, ότι ακριβώς βοήθησε τόσα και τόσα γκρουπ με, έως τότε, αντί-εμπορικό ήχο, να καταφέρουν να βγουν από την αφάνεια και, μερικά, να γίνουν σταρς, με τρανότερα παραδείγματα τους Pearl Jam και τους Red Hot Chili Peppers που αμφότεροι χαρακτήρισαν τη δεκαετία του 1990 με σπουδαίους και σημαντικούς δίσκους. Άνοιξαν για εκατομμύρια έφηβους ακροατές τα αυτιά, σε ακούσματα ιδιοσυγκρασιακά, πρωτότυπα, εμπνευσμένα και που τους/τις(/μας?) εμπνέουν να αρπάξουμε μια κιθάρα και...απλά να το κάνουμε...όπως ακριβώς δέκα τέσσερα έτη πρωτύτερα, το '77 οι Sex Pistols με το "Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols"!!!

"In Bloom" τρίτο single που βγήκε από το άλμπουμ...πρώτο ήταν, φυσικά, το "Smells Like Teen Spirit" και δεύτερο το "Come As You Are". Τέταρτο ακολούθησε το, προσωπικά αγαπημένο, "Lithium"!

Red Hot Chili Peppers - The Getaway

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το ενδέκατο άλμπουμ των Red Hot Chili Peppers!

Πολύ ξερά το διατύπωσα...λες και κολλάω αριθμό πρωτοκόλλου σε κάποια δημόσια υπηρεσία...Θα νομίζεις πως δεν "καίγομαι" ιδιαίτερα για τους τέσσερις κατοίκους του Λος Άντζελες. Δεν είναι αλήθεια!!! Παρακολουθώ τις κυκλοφορίες τους- σι ντι, βίντεο κλιπ στο MTV και το MAD TV, αποκλειστικότητες κλπ- επί είκοσι πέντε (25, καλά το διάβασες) χρόνια. Τόσα χρόνια πέρασαν από την πρώτη φορά που είδα βίντεο και άκουσα τραγούδι τους...ήταν, βέβαια, το "Under The Bridge"...ακόμα θυμάμαι το σοκ και το μούδιασμα! Για να μην πω για το "Give It Away", που με την ψυχεδελική του μπασογραμμή "μπούκωνε" τα γούφερ-ηχεία , όχι τόσο των σπιτικών μας στερεοφωνικών- γονική καταστολή, βλέπεις- όσο των "ροκάδικων" σε κάθε πόλη της Ελλάδας, όσο, φυσικά, και διεθνώς...

Μετά ήρθε το "One Hot Minute"  με το Dave Navarro να αντικαθιστά, προσωρινά, τον εξίσου χαρισματικό κιθαρίστα, αν και με διαφορετικό στυλ, John Frusciante. 

Ο τελευταίος, επέστρεψε για το υπέρ-επιτυχημένο "Californication" του 1999, με τα τραγούδια του να παίζονται...ναι, κυριολεκτικά παντού!

Το 2011, στο άλμπουμ "I'm With You" στη θέση του Frusciante, στην κιθάρα βρίσκουμε το Josh Klinghoffer, με τον οποίο οι Peppers συνεργάζονταν πολλά χρόνια στις περιοδείες, όπου, όπως τουλάχιστον είχα διαβάσει κάπου, βοηθούσε τον προκάτοχό του με τις κιθάρες, πιθανώς ως τεχνικός. Τότε μάλιστα είχαν έρθει-μοναδική τους φορά- για συναυλία στην Ελλάδα, στο ΟΑΚΑ. Δυστυχώς, ούτε ο δίσκος, ούτε και η εμφάνιση ικανοποίησαν τους πολυάριθμους φίλους των Καλιφορνέζων...

Και να σου "πάλι εδώ ζωντανοί", για να παραποιήσω με όλη την αγάπη μου, το Γιάννη Αγγελάκα!!!

Πέντε χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο, οι ...Πιπεριές μας κερνάνε μια γευστικότατη και δροσερή Μαργαρίτα με δεκατρείς μεζούρες δυνατής τεκίλα με ζουμερά πολύχρωμα τροπικά φρούτα!!!

Προτού συνεχίσω, καλό είναι να ξεκαθαρίσω πως επειδή πρόκειται για προσωπικό μπλογκ και όχι κάποιο επίσημο δημοσιογραφικό ιστότοπο, γι' αυτό ακριβώς διεκδικώ το δικαίωμα να διατυπώσω με παρρησία την αυστηρά...υποκειμενική μου κρίση! Αυτονόητο, θα μου πεις, αλλά οι καλοί λογαριασμοί...!!

Αν είσαι γύρω στα σαράντα και ποτέ δεν έβρισκες του γούστου σου τους φίλους μας, δεν υπάρχει κάποιος λόγος να ασχοληθείς ούτε τώρα. Εκτός αν με την πάροδο των χρόνων αισθάνεσαι να έχουν αλλάξει τα μουσικά σου γούστα. Τοτε πρέπει να αγωνιστείς για το ιερό σου δικαίωμα στην αυτοαναίρεση!!!!

Αν πρέπει, σώνει και καλά να βάλεις μια ταμπέλα στον ήχο του "The Getaway", το φανκ-ροκ την κάνει τη δουλειά του γενικά: Ο Chad Smith στα τύμπανα και ο Flea στο μπάσο, είναι γνωστό πως είναι η πιο άρτια, σφιχτή και ξεσηκωτική ρυθμ σέξιον του πλανήτη τα τελευταία 25 χρόνια! Θα μπορούσαν κάλλιστα να στηρίζουν με το γκρουβ τους, τους δυναμίτες του James Brown. Έτσι κι εδώ τα σπάνε!!!!

Στην κιθάρα ο Josh δείχνει πως έχει πια εγκλιματιστεί πλήρως με τον ήχο και το ύφος της μπάντας. Το ωραίο όμως είναι πως πλέον φαίνεται ξεκάθαρα πόσο σωστός, πόσο μελετημένος και πόσο σπουδαίος κιθαρίστας είναι, συνεχίζοντας την παράδοση που έχουν οι Peppers στους βιρτουόζους κιθαρίστες! Το παίξιμό του είναι πλούσιο τονικά και ρυθμικά. Τη μια στιγμή συνοδεύει διακριτικά και την αμέσως επόμενη εξαπολύει αστραπές και αντάρα!!!!

Επίσης-εδώ εντοπίζεται κατά πάσα πιθανότητα η επίδραση του Danger Mouse, που υπογράφει την παραγωγή, όπως έχει κάνει για τους U2 και το Beck στο πρόσφατο παρελθόν- τα φιλαράκια μας χρησιμοποιούν δημιουργικά τα πεταλάκια και τα συνθεσάιζερ, με αποτέλεσμα να εμπλουτίζεται σημαντικά ο ήχος τους!!!!

Κλείνοντας μιας και, νομίζω, πολύ σε κούρασα αυτή τη φορά, χαίρομαι που οι Red Hot Chili Peppers επέστρεψαν με νέο δίσκο. Χαίρομαι διπλά και τρίδιπλα που μου προσέφεραν έναν τόσο όμορφο, εμπνευσμένο και δουλεμένο, έναν τίμιο δίσκο!!!

Γι' αυτό και μόνο τους αγαπώ και τους έχω αδέρφια μου...κι ας μη συναντηθούμε ποτέ!!!

"Dreams of a Samurai"

O ψυχεδελικός ογκόλιθος που κλείνει το άλμπουμ.

How Old To Rock'n'Roll? (Pt.2)

Η δεύτερη φάση των "Υπογείων Αντανακλάσεων" ξεκίνησε όταν ο Δημήτρης Λορέντζος αποχώρησε λόγω σπουδών, αφού πρώτα φρόντισε να βρει τον αντικαταστάτη του. Δεν ήταν άλλος από τον κ. Δημήτρη Γκιόκα, εκλεκτό φίλο και, τότε, λάτρη του κλασικού και σκληρού ροκ ήχου.

Με το νεότερο Μήτσο, που λες, κάναμε, επίσης, σπουδαία πράγματα: Πρώτα-πρώτα παρουσιάσαμε το πολυαναμενόμενο, εκείνη την εποχή, αλμπουμ των Cure, "Wild Mood Swings". Το συγκεκριμένο δίσκο πολλοί τoν "έκραξαν"...σύμφωνοι δεν το λες αριστούργημα, αλλά ήμαρτον! Εμείς, τουλάχιστον, τον απολαύσαμε!

"This Is A Lie" The Cure, "Wild Mood Swings", 1996

Το δεύτερο μας επίτευγμα, είναι ότι πήραμε την έννοια "αχταρμάς" και την τεντώσαμε όσο δεν έπαιρνε....για παράδειγμα, δε γνωρίζω άλλες ραδιοφωνικές εκπομπές που μέσα σ'ένα δίωρο θα άκουγες Blur, Deep Purple (Child In Time, από το Made In Japan) και Deus Ex Machina....!!!!

Εδώ είναι ανάγκη να σημειωθεί η ουσιαστική και καθοριστική συμβολή του Κώστα Σιάρκου, ο οποίος, ως μεγαλύτερος, ήδη σπούδαζε στην Πάτρα και ξόδευε σχεδόν όλο το φοιτητικό του χαρτζιλίκι αγοράζοντας κλασσικά άλμπουμ (π.χ. Desire από Bob Dylan), νέες κυκλοφορίες και, ακόμα χειρότερα για την τσέπη του, σι ντι εισαγωγής, δηλαδή δίσκους που δεν είχαν διανομή στην Ελλάδα! Δε θα ξεχάσω ότι είχε δώσει 7.100 δραχμές για το "Pisces Iscariot" των λατρεμένων Smashing Pumpkins!!! Για να έχουν οι νεότεροι ένα μέτρο σύγκρισης, ένα καινούριο σι ντι τότε-1996-κόστιζε 5.500 δραχμές...

Προσωπικά εκείνα τα χρόνια αγαπούσα πολλά πράγματα. Ενδεικτικά θα αναφέρω το " Mellon Collie And The Infinite Sadness" των Pumpkins και το "Dummy" των Portishead από το Μπρίστολ του Ηνωμένου Βασιλείου...οι τελευταίοι μπορώ άνετα να ισχυριστώ πως δεν με απογοήτευσαν ποτέ!!!

"Glory Box" Portishead, "Dummy" 1994

Το Σεπτέμβρη του 1996 έκλεισε η πρώτη φουλ σαιζόν των "Υπογείων Αντανακλάσεων" καθώς τόσο εγώ, όσο και ο Δημήτρης μετακομίσαμε στην Αθήνα για να πραγματοποιήσουμε της σπουδές μας. Αυτό όμως δε σήμαινε πως θα παύαμε να ασχολούμαστε με τα ερτζιανά και, φυσικά, τη μουσική! Τις χριστουγεννιάτικες και καλοκαιρινές μας διακοπές, για κάποια χρόνια ήμασταν πιστοί, μαζί με πολλούς άλλους συνοδοιπόρους, στο ραντεβού με τα πρεβεζάνικα φμ. Κάποια στιγμή, δυστυχώς, έμεινα μόνος να φυλάω τα σύνορα και τις επάλξεις. Δεν μπορώ να πω πως μου ήταν ευχάριστο...ούτε εύκολο να το χωνέψω...Αυτό όμως που δεν αλλάζει, είναι ότι σ'εκείνα τα θρασεία και αδέξια βήματά μας, ήμασταν αχώριστα αδέρφια και αυτό το κοινό οδοιπορικό, μας ένωσε "εις τον αιώνα τον άπαντα"!!!

Υ.Γ. Λόγω κομπλεξισμού, αντιπαθούσα το "λόγω τιμής"

Τώρα όμως έχει πάρει την εκδίκησή του, πάνω μου...Αφιερωμένο!!!!

How old to Rock'n'Roll?

Προτού, ακόμη, ενηλικιωθώ, αποφάσισα πως αυτό που πραγματικά επιθυμώ να κάνω, είναι να παρακολουθώ τις εξελίξεις στο αγαπημένο μου μουσικό ιδίωμα, το ροκ'ν'ρολ και αν όχι όλα, τέλος πάντων τα περισσότερα υποείδη του.

Ήδη από την Τρίτη Γυμνασίου ξεκίνησα να ενημερώνομαι από τη μουσική εφημερίδα "ΟΖ", ενώ τη χρονιά που φοιτούσα στην Πρώτη Λυκείου μπήκε στην καθημερινότητά μου η σχολαστική μελέτη του μνημειώδους "Ποπ και Ροκ" και, βέβαια, ξεκίνησα να ακούω τις εκπομπές του Ογκόλιθου Γιάννη Πετρίδη "Από τις 4 στις 5" κάθε μέρα στο Δεύτερο Πρόγραμμα.

Εξώφυλλο του "ΟΖ" την περίοδο που από δεκαπενθήμερη εφημερίδα, έγινε μηνιαίο περιοδικό. Το μοναδικό, ίσως, έντυπο πανελλήνιας διανομής με τέτοιο άναρχο και ανατρεπτικό χιούμορ!!

Ο κύριος Γιάννης Πετρίδης! Μεγαλύτερος, σε ηλικία, από τη μητέρα μου κι όμως φοράει μπλούζα "Depeche Mode"...Τρελό ρισπέκτ!!!!


 Με το τέλος του σχολικού βίου, παράλληλα με τον ενήλικο, ξεκίνησε και ο ραδιοφωνικός, όσον αφορά σ' εμένα. Τον Οκτώβρη του 1995 μαζί με το Δημήτρη Λορέντζο (Κάπτεν Μιτς) ξεκινήσαμε τις "Υπόγειες Αντανακλάσεις", αρχικά κάθε Κυριακή απόγευμα. Πιο κοντά στο κλασικό ροκ ο Μήτσος, ενώ εγώ πιο προσκολλημένος στο ποστ πανκ και νέες κυκλοφορίες!

To "Motorcycle Emptiness" των Manic Street Preachers ήταν από τα τραγούδια που έπαιζαν κατά κόρον στην πρώτη εκείνη φάση των "Υπογείων Αντανακλάσεων"! Πολλά πράγματα παίζαμε εκτός από δύο μπάντες: Blur κατ'απαίτηση του Δημήτρη (δεν του φαίνονταν αρκετά macho...) και Whitesnake (εδώ εγώ ασκούσα βέτο) Για την Ιστορία, αργότερα ο Μητσάρας εκτίμησε το Damon Albarn και την παρέα του. Όσο για μένα, εξακολουθώ να θεωρώ το συγκρότημα του David Coverdale, επιχείρημα κατά της ροκ!!!

Δυστυχώς με το Δημήτρη δεν ολοκληρώσαμε τη χρονιά, διότι έπρεπε να φύγει για το πρώτο του υπερπόντιο ταξίδι, ως σπουδαστής/δόκιμος της Σχολής Εμποροπλοιάρχων...!

Τον αντικατέστησε επάξια ο άλλος αδερφικός φίλος Δημήτρης Γκιόκας, η συνεργασία με τον οποίο θα αποτελέσει το θέμα επόμενης-πιθανόν της επόμενης-ανάρτησης...

Με το Λόρεντς, όμως, με συνδέουν εκείνοι οι μήνες, από τον Οκτώβρη '95 μέχρι και Μάρτη '96, δημιουργικής και καυλωμένης αυτοέκφρασης!!!!

"Stop" από το "Super Session" των Bloomfield, Kooper, Stills, το κομμάτι που είχαμε με το Δημήτρη, ως σήμα εκπομπής.