Σκέψεις από ένα τραγούδι

Ασπιρίνη

Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς,

μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε,

τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς,

ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε,

τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω,

έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου,

πίνουν καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ,

όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.

γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου ’ χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ

θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη.

Σα παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιεις,

να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,

πόσα χρόνια ν’ αρνηθείς προτού τα δεις,

μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.

Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν

βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει

κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν,

κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει.

Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ,

θα νικηθώ μ’ ένα καφέ και μια ασπιρίνη.

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Κώστας Τσίρκας

Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου

Από το άλμπουμ «Εκατό μικρές ανάσες» του 2005

Όταν γράφτηκε το παραπάνω τραγούδι, στα χρόνια της γκραντιόζας και, την ίδια στιγμή, γκροτέσκας και, οπωσδήποτε, κάλπικης ευημερίας της χώρας μας, μάλλον θα ακουγόταν παράταιρο, ανεξήγητα απαισιόδοξο, καταθλιπτικό, «νταουνιάρικο». Ξενέρωτο, «σαν εκείνα τα έντεχνα, τα ψυχοπλακωτικά»!

Τότε, πραγματικά, ζούσαν όλοι το «ελληνικό όνειρο»: Διορισμένοι στο επάρατο Δημόσιο ή κρατικοδίαιτοι θιασώτες του Ιδιωτικού Τομέα και της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας που το κράτος όφειλε να στηρίζει και να συντηρεί εσαεί, με ατελείωτες επιδοτήσεις, διότι και ο Σοσιαλισμός έχει …τα καλά του!!!

Την ίδια, όμως, περίοδο υπήρχαν και κάποιες ψυχές που, πολύ απλά, δεν ένοιωθαν να κολλάνε στο όλο πανηγύρι. Δεν τους χώραγε ο φακός στο πλάνο για την αναμνηστική φωτογραφία. Παιδιά που δεν είχαν θέση στο ατελείωτο, όπως φαινόταν, πάρτυ.

Τα παιδιά αυτά ήταν από κείνα που κανείς δεν ήθελε κοντά του. Επειδή αδυνατούσαν και δεν ήθελαν να είναι ελαφρείς. Κάτι τέτοιο θα τους ήταν αβάσταχτο.

Τα παιδιά αυτά ήταν και, ίσως είναι ακόμη και τώρα, ανεπιθύμητα επειδή δεν έχουν τη νοοτροπία του «Νικητή». Δεν τα ρωτάνε, όμως, αν τα ενδιαφέρει το προσφερόμενο έπαθλο!

Φυσικά είναι ανεπιθύμητα, επειδή είναι συχνά θλιμμένα και αποπνέουν κατήφεια και μιζέρια. Η απάντηση βρίσκεται στα σχετικά με την «αβάσταχτη ελαφρότητα»…!

Αν φταίξανε σε κάτι αυτά τα παιδιά, είναι το ότι δεν τόλμησαν να κυνηγήσουν τα όνειρα που με τόση θέρμη κατέστρωναν. Που δεν έριξαν «τις γροθιές τους στα μαχαίρια», όπως τα συμβούλευε από τότε ο Άλκης Αλκαίος. Ποτέ δεν είναι αργά. Πάντα υπάρχει χρόνος «να μετρηθείς με τη ζωή που σου απομένει»! Όσο έχεις ζωή μέσα σου, έχεις χρόνο να την πάρεις στα χέρια σου. Και τα παιδιά εκείνα είναι που σφύζουν από αυτή!

Αφιερωμένο σε εκείνα τα παιδιά που για όλους τους παραπάνω λόγους, βρέθηκαν στο περιθώριο από εχθρούς και μεταστραφέντες αλλοτινούς συνοδοιπόρους. Εκείνοι είναι που έπαψαν να ζουν και διαβιούν άταφοι!

εδώ και η "Ασπιρίνη", το τραγούδι που ενέπνευσε το κείμενο

Συνέντευξη με την Κατερίνα Κυρμιζή

Στα μέσα της δεκαετίας του '90 στα ελληνικά μουσικά πράγματα κυριαρχούσαν τα εξής τρία "μέτωπα": Το ένα ήταν το ελληνικό ροκ που τότε γνώριζε δόξες, τουλάχιστον όσον αφορούσε στην όποια εμπορική επιτυχία. Ένα άλλο ήταν το ονομαζόμενο "έντεχνο" ελληνικό τραγούδι, που, επίσης, γνώριζε δόξες-σε κάποιο βαθμό δικαίως, όμως όχι πάντοτε... Και φυσικά υπήρχε το λαϊκοποπ, που, δυστυχώς, δε νομίζω να έπαψε ποτέ να γνωρίζει δόξες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!

Μέσα σε όλα τούτα, το 1996, η δισκογραφική Virgin Hellas, που διοικούταν από τους Γιάννη Πετρίδη και Κώστα Ζουγρή, ρίχνει στην αγορά ένα άλμπουμ μιας νεαρής τραγουδίστριας-τραγουδοποιού που ονομάζεται Κατερίνα Κυρμιζή και που δεν κατατασσόταν σε κανένα στρατόπεδο (αν δεχτούμε ότι υπήρχε ποτέ κάποιο...)! 

Ακόμα και σήμερα η Κατερίνα, μαζί με το Νίκο Γρηγοριάδη, ακολουθούν μια μοναδική, ιδιαίτερη και, κατά την προσωπική μου γνώμη, απολαυστικά γόνιμη πορεία, παρουσιάζοντας μουσικές και τραγούδια υψηλής αισθητικής, που ασφυκτιούν υπό οποιαδήποτε "ταμπέλα" και είναι ικανά να συντροφέψουν το δεκτικό ακροατή σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.

Η χαρά μου ήταν μεγάλη, όταν ενημερώθηκα για την πρόσφατη κυκλοφορία του καινούργιου τραγουδιού της Κυρμιζή "Της καρδιάς μου οι κάκτοι", που συνοδεύεται από ένα, ιδιαίτερα, καλαίσθητο βίντεο που επιμελήθηκε η ίδια και ο Νίκος! 

Με αυτή την αφορμή  απευθύνθηκα στην ίδια ζητώντας να μου παραχωρήσει μια μικρή συνέντευξη, απαντώντας σε ορισμένες ερωτήσεις, κάτι που έκανε με μεγάλη προθυμία, δείχνοντας διάθεση να λύσει τις όποιες απορίες με κατατοπιστικές απαντήσεις!

Με μεγάλη χαρά σου την παρουσιάζω!

1   Το καινούργιο σας τραγούδι είναι σε μουσική και στίχους δικούς σας, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Αν δεν κάνω λάθος, τα δύο τελευταία άλμπουμ αποτελούταν κυρίως από τραγούδια του Νίκου Γρηγοριάδη. Εκτός του ότι είναι μια ευχάριστη επιστροφή σας στη δημιουργία, πέρα από το ερμηνευτικό κομμάτι, αισθάνεστε ότι σηματοδοτεί κάτι περισσότερο;

Η αλήθεια είναι ότι λόγω σπουδών και οικογενειακών υποχρεώσεων δεν αποφάσιζα να βγάλω δικά μου πράγματα γιατί δεν είχα την απαιτούμενη ενέργεια. Έτσι έκανα πίσω και βοήθησα τον Νίκο Γρηγοριάδη, συνοδοιπόρο στη μουσική και στη ζωή, να φτιάξει τα δικά του τραγούδια με τη φωνή, την κιθάρα, με τη συμβολή μου στη παραγωγή και στην ενορχήστρωση. Παρόλα αυτά στο άλμπουμ «Είναι εδώ!» του 2009 συμμετείχα με ένα δικό μου τραγούδι, το Αν δε μ’ αγαπάς που ήταν και το τραγούδι αιχμής, παίχτηκε στο ραδιόφωνο και μπήκε σε πολλές συλλογές και στο άλμπουμ «Λάρβα» του 2015 έγραψα τους στίχους του τραγουδιού Δεύτερη ευκαιρία. Επίσης πέρσι συμμετείχα στο άλμπουμ Το Μικρό Πολυτεχνείο και ο Μικρός Ήρως παρουσιάζουν : Νέοι στιχουργοί στο φως, γράφοντας μουσική πάνω σε στίχους μιας νέας στιχουργού, της Αριάδνης Λαδά και πρόσφατα έδωσα ένα τραγούδι σε μια νέα τραγουδίστρια και περιμένω με αγωνία να ακούσω το τελικό αποτέλεσμα, κάνω κάτι τέτοιο για πρώτη φορά και όχι δίχως αμφιβολίες και υποτροπές.

Το ότι επιστρέφω με δικό μου τραγούδι δεν σηματοδοτεί τίποτα. Ήμουν είμαι και θα είμαι δημιουργός, έτσι αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου, έτσι συστήθηκα, αυτό παραμένω.

2   Όταν είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο σας «Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα», είχατε δηλώσει πως ηχητικά ο δίσκος περιείχε ο, τι σας έλειπε από το ρεπερτόριο της εποχής εκείνης (1996). Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ποια εικόνα έχετε για την τρέχουσα μουσική επικαιρότητα;

Αν θυμάμαι καλά είχα πει ότι το Κοντσέρτο ήταν όλα όσα μου έλειπαν εκείνη τη χρονική στιγμή από την εγχώρια μουσική σκηνή. Πάντα προσπαθώ να φτιάξω το δικό μου ψωμί. Δεν βασίζομαι πάνω σε μόδες και ρεύματα, κάνω ότι θεωρώ ότι πρέπει να κάνω. Στο Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα φυσικά ήμουν πολύ νέα κι άπειρη, το ηχητικό αποτέλεσμα το διαμόρφωσαν ο Νίκος Γρηγοριάδης και ο Χρυσόστομος Μουράτογλου με τη συμβολή εξαιρετικών μουσικών. Στο Το παιδί με την κεραία, έμαθα να χρησιμοποιώ την τεχνολογία και τα μουσικά προγράμματα, έμαθα τι σημαίνει ενορχήστρωση και μουσική παραγωγή. Στο Είναι εδώ! και στο Λάρβα, μπόρεσα να προσφέρω ουσιαστικά. Πάντα δίνω τον καλύτερό μου εαυτό είτε καταπιάνομαι με τα τραγούδια του Νίκου Γρηγοριάδη είτε με τα δικά μου. Τώρα, σε αυτόν τον δίσκο νιώθω ότι παραδίδω στους ακροατές μια αισθηματική και αισθητική χειροτεχνία χρόνων.

Δεν παρακολουθώ όπως παλιότερα την τρέχουσα ελληνική μουσική πραγματικότητα, δεν έχω τον χρόνο κι εδώ που τα λέμε δεν βρίσκω παρά ελάχιστα πράγματα να με εκπλήξουν θετικά, να τα ζηλέψω. Δυσάρεστα, με εκπλήσσουν πολλά όπως π.χ. αυτό που παλιότερα θεωρούνταν σκυλάδικο τώρα θεωρείται λαϊκό ή, το ότι τραγουδούν νέοι άνθρωποι με τόσο στόμφο κι επιτήδευση ή, ότι διαφορετικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, παίζουν τα ίδια και τα ίδια που δεν ξέρεις πια τι να σκεφτείς! Ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο μόνο που σπάνια εξερευνούμε την ελευθερία που υπόσχεται.

3   Υπηρετείτε μια πλευρά του ελληνικού τραγουδιού που δίνει την εντύπωση, ότι κρατά «ίσες αποστάσεις» τόσο από το βαρύγδουπο και, ίσως, μουντό «έντεχνο», όσο και από την αγοραίας λογικής ποπ. Ποια είναι η άποψή σας, σχετικά; Συμφωνείτε; Αν, ναι, υπάρχουν περιπτώσεις «συνοδοιπόρων» σας, σήμερα;

Χρησιμοποιώ την ευκολία που έχω, το ταλέντο αν θέλετε που μου δόθηκε, για να παρηγορήσω τον εαυτό μου για «το μάταιο του κόσμου» για να πλάσω νόημα που με αφορά. Είναι μια μαθητεία, μια άσκηση. Υπηρετώ  τον εαυτό μου λοιπόν, όχι το ελληνικό τραγουδι ή κάποιο είδος του. Για αυτό και δεν με αντιλαμβάνομαι σαν καλλιτέχνη με την τρέχουσα έννοια. Δεν με εκφράζει καμιά ταμπέλα που βάζουν στη μουσική μου, δεν αισθάνομαι ότι ανήκω στην κάστα των καλλιτεχνών -μάλιστα νιώθω κάπως άβολα στις συναντήσεις μας και όπως καταλαβαίνετε λόγω ακριβώς αυτών των πεποιθήσεων δεν γυρεύω συνοδοιπόρους. Αν τύχει όπως έγινε με τον Νίκο Γρηγοριάδη, έχει καλώς.

Ζητώ συγγνώμη από όσους αγαπούν τη μουσική μου. Λυπάμαι ειλικρινά που δεν έχω τίποτα άλλο να τους προσφέρω από τον εαυτό μου. Δεν έχω καμιά μεγάλη ιδέα να υπηρετήσω, δεν θέλω να σώσω το ελληνικό τραγούδι, δεν καταλαβαίνω καν τι σημαίνει ελληνικό τραγούδι, για μένα η μουσική είναι μια, δεν με απασχολεί να αφήσω έργο πίσω. Ακούτε την καρδιά μου, τα θέματα που με απασχολούν και το πώς τα προσεγγίζω στα τραγούδια μου. Προσπαθώ να σκέφτομαι και να αισθάνομαι ακριβά, όχι εύκολα, προσπαθώ με μεγάλο τίμημα να μην είναι αγοραία τα αισθήματα και οι σκέψεις μου.

4   Από όσο γνωρίζω, συμμετέχετε ενεργά στην ηχητική επεξεργασία και την επιμέλεια των παραγωγών σας. Αυτό, προφανώς, δηλώνει μια άνεση με τη μουσική τεχνολογία. Από την άλλη με την προσβασιμότητα της τελευταίας σε περισσότερο κόσμο, που θέλει να δημιουργήσει και με την παράλληλη έκρηξη και επικράτηση του διαδικτύου, υπάρχει πληθώρα επιλογών για τους μουσικόφιλους, ίσως υπερβολική… Θα ήθελα τις σκέψεις σας σχετικά με το όλο φαινόμενο.

Ασχολούμαι με την ενορχήστρωση και την παραγωγή από ανάγκη, όχι από εγωκεντρισμό. Έχω εξηγήσει σε άλλη συνέντευξη τους λόγους που οδηγήθηκα εκεί. Θεωρώ τιτάνιο έργο το να τα κάνεις όλα μόνος σου, να γράφεις στίχους, μουσική να τραγουδάς να παίζεις να ενορχηστρώνεις, να προγραμματίζεις να ηχογραφείς τον εαυτό σου, να αποφασίζεις τι μουσική αύρα πρέπει να έχει το τελικό αποτέλεσμα. Πρέπει να κρατάς ισορροπίες και αποστάσεις που είναι πολύ δύσκολο έως ανέφικτο να διατηρήσεις. Πρέπει να είσαι διαρκώς ο κριτής του εαυτού σου, να μην παίρνεις τίποτα για δεδομένο, να είσαι διατεθειμένος να γκρεμίσεις ανά πάσα στιγμή τα πάντας σαν να είσαι ξένος. Θα προτιμούσα να μην το κάνω. Παρόλα αυτά το κέρδος είναι μεγάλο και η εμβάθυνση σε διάφορα πεδία σχετικά με την παραγωγή ενός τραγουδιού σε κάνει να αγαπάς περισσότερο ό,τι κάνεις. Το σημαντικότερο όφελος πάντως είναι ότι μαθαίνεις να μην παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά. (γέλια)

Τώρα το διαδίκτυο είναι μια αχαρτογράφητη ακόμα χώρα. Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι είναι ένα τεραστίων διαστάσεων κοινωνικό πείραμα. Σαφώς υπάρχει η ελευθερία και η ευκαιρία για κάθε έναν να εκτεθεί -πολλές φορές ανεπιθύμητα κι ανεπανόρθωτα, αλλά όπως είπα παραπάνω σπάνια εξερευνούμε την ελευθερία που μας δίνεται, και ακόμα σπανιότερα την θέλουμε ή την αντέχουμε. Όταν έχεις άπειρες επιλογές ουσιαστικά δεν έχεις καμιά. Η ελευθερία είναι ζόρικο πράγμα, θέλει κριτήριο, χαρακτήρα και πολύ σοβαρή ενασχόληση, για να μην αναφέρω τον χρόνο που χρειάζεται να αφιερώσεις.

5    Στο σάιτ που διατηρείτε, (https://katerinakyrmizi.wordpress.com) , διαβάζουμε, ότι πέρα από μουσική, έχετε κάνει κλασσικό μπαλέτο και μοντέρνο χορό, κάτι που φαίνεστε να αξιοποιείτε στο πολύ όμορφο βίντεο του νέου τραγουδιού σας «Της καρδιάς μου οι κάκτοι». Όλα αυτά, μαζί με το γεγονός ότι δεν είστε απλά μια ερμηνεύτρια, αλλά και δημιουργός, μου φέρνουν – χωρίς να γίνεται σύγκριση – την Kate Bush. Αισθάνεστε να υπάρχει κάτι κοινό; Επίσης, θα ήθελα να μας πείτε αν, όταν ξεκινούσατε να ασχολείστε με την μουσική, είχατε κάποιο πρότυπο.

Το site στο οποίο αναφέρεστε, ήταν μια ευγενική χειρονομία μιας φίλης κάπου 7 χρόνια πριν, δεν το ορίζω και για αυτό δεν είναι ενημερωμένο. Τώρα φτιάχνω το δικό μου site, πιστεύω θα είναι έτοιμο σύντομα. Παρόλα αυτά έχετε δίκιο, έχω ασχοληθεί με το χορό, μάλιστα όταν ήθελα να δώσω στην Κ.Σ.Ο.Τ. χόρευα 4-5 ώρες καθημερινά. Όταν δεν πέρασα συνειδητοποίησα ότι ο δρόμος μου όσο κι αν το απευχόμουν ήταν η μουσική κι έτσι  χωρίς να το πολυσκεφτώ, όπως παίρνει κανείς όλες τις αποφάσεις στην ζωή του που εκ των υστέρων ανακαλύπτει ότι ήταν καθοριστικές, διέγραψα εντελώς τον χορό από τη ζωή μου. Έπειτα από 20 χρόνια ανακάλυψα ότι μπορώ να χορεύω ακόμα χωρίς να με νοιάζει αν το κάνω σωστά, αν είναι ωραία η κίνησή μου, ή αν είμαι αρκετά αδύνατη. Ανακάλυψα με μεγάλη έκπληξη ότι μπορώ να χορεύω δίχως να αυτολογοκρίνομαι και ήταν μια καταπληκτική απελευθερωτική εμπειρία. Επειδή έκανα το μοντάζ και αναγκαστικά είδα όλο το υλικό, σας λέω πως δεν ήξερα τι να διαλέξω. Έβλεπα ένα πλάσμα εξωτικό, χαριτωμένο, που δεν αναγνώριζα ότι είμαι εγώ! Τελικά διάλεξα τα πλάνα που δε φαίνονταν το εσώρουχό μου (γέλια)! Ήμουν τόσο χαλαρή, τόσο «αλλού» στα γυρίσματα που δεν σκέφτηκα καν ότι μπορεί να φαίνεται.

Η Kate Bush είναι ένα πλάσμα παραμυθένιο, ιδιαίτερο, εξαιρετικά ταλαντούχο. Έρχεται από μια εποχή πολύ δυνατή όπου η μουσική ανθούσε και κατείχε πολύ σημαντική θέση στη ζωή του κόσμου. Είναι άδικη κάθε σύγκριση. Κοιτάξτε, όλα είναι εκφραστικά μέσα, όσο περισσότερα έχει κανείς τόσο πιο δυνατό και σαφές γίνεται αυτό που θέλει να πει. Το δυστύχημα είναι ότι όταν έχεις πολλά εκφραστικά μέσα έχεις και αντίστοιχα προβλήματα… εσωτερικής φύσης όπως συγκρούσεις, αμφιβολίες, ξόδεμα ενέργειας σε πολλές κατευθύνσεις  κι όχι προς έναν μόνο στόχο κλπ. και εξωτερικής, οι άνθρωποι σε αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και ίσως φθόνο ή φόβο.

Πρότυπα δεν είχα ποτέ, μεγάλες αγάπες μόνο και όχι αποκλειστικά μουσικές : James Dean, Μάνος Χατζηδάκις, Μιχαήλ Μπαρίσνικωφ, Beatles, Joni Mitchel, αργότερα προστέθηκαν κι άλλοι.

6   Τι ακούτε τον τελευταίο καιρό, από ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο;

Ακούω τον Daglas Dare που μόλις ανακάλυψα και μου αρέσει πολύ. Μάλιστα με ένα τραγούδι του σπάραξα στο κλάμα κάτι που έχει να μου συμβεί πολλά χρόνια. Βέβαια και η συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι έχει να μου συμβεί πολλά χρόνια. Όταν παρουσιάζω δικά μου τραγούδια, τώρα μάλιστα έχουμε επωμιστεί μαζί με τον Νίκο Γρηγοριάδη και την ευθύνη της εικόνας τους, είναι σαν να εμφανίζομαι στο δρόμο γυμνή και να λέω όπως η ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα : Αυτή είμαι σας εύχομαι μιαν άλλη καλύτερη… Μου είναι πάντα δύσκολο να το διαχειριστώ. Αυτό το τραγούδι το αγαπώ, όπως αγαπά κάνεις τις πληγές του. Είναι η μεγάλη μου συμφορά και το κρυφό σχολειό των επιθυμιών μου. Το κουβαλώ πολλά χρόνια μέσα μου και είχα την τύχη να δώσουν την ενέργειά τους συνδράμοντας συνεργάτες για τους οποίους τρέφω πολύ βαθιά αισθήματα. Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση και απέραντη μελαγχολία για την ολοκλήρωσή του.

7   Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Θα υπάρξει ολοκληρωμένο άλμπουμ ή θα συνεχίσετε με κυκλοφορίες μεμονωμένων τραγουδιών, ως single;

Ειλικρινά δεν ξέρω πως θα πορευτώ… είναι δύσκολες εποχές και εξαιτίας αυτών των δυσκολιών εξαιρετικά πολωμένα τα ελληνικά μουσικά πράγματα. Η κατάσταση νομίζω αντιστοιχεί σε ένα καλλιτεχνικό survivor, ένα τσίρκο τεράτων, ένας αδιανόητος αγώνας δρόμου για το ποιος θα τραβήξει την προσοχή ενός αδιάφορου καταβεβλημένου από την οικονομική κρίση και αλλοτριωμένου κοινού. Ποιο το νόημα να βγάζεις δίσκους όταν όλοι θα ακούσουν, μάλλον θα «δουν» μόνο το τραγούδι αιχμής; Όταν το παιχνίδι της δημοσιότητας είναι σχεδόν πάντα στημένο, όταν το κυνήγι του σουξέ καθορίζει τα πάντα, όταν οι πορείες στο μουσικό στερέωμα είναι σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμένες;

Πολύ πιθανόν να βγάζω σε τακτά διαστήματα single. Δεν ξέρω ακόμα. Θα εξαρτηθεί, βλέποντας και κάνοντας.

Σας ευχαριστώ θερμά για αυτήν την κουβέντα! Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.

Το ολοκαίνουργιο τραγούδι της Κατερίνας Κυρμιζή "Της καρδιάς μου οι κάκτοι μπορείς να το ακούσεις και να δεις το βίντεο εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=3vNgnBHQ7uE

Βαγγέλης Παπαδιόχος "Σατυρικά Γράμματα"

Ο Βαγγέλης Παπαδιόχος είναι κάτι πέρα από οικονομολόγος. Είναι κάτι πέρα από σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους, με πολλές βέβαια αναφορές, αλλά με ολωσδιόλου δικό τους χαρακτήρα και ύφος. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από συγγραφέας της συλλογής σατιρικών ποιημάτων "Σατυρικά Γράμματα".

Ο Βαγγέλης Παπαδιόχος είναι μια ιδέα!

1) Οι σπουδές σου ήταν στις Οικονομικές Επιστήμες και τον

Κινηματογράφο. Πρόσφατα, όμως, εξέδωσες το πρώτο σου βιβλίο, τα

«Σατυρικά Γράμματα». Το γράψιμο είναι κάτι που υπήρχε στη ζωή σου

ανέκαθεν ή είναι κάτι πιο πρόσφατο;

 Το γράψιμο υπήρχε στη ζωή μου παιδιόθεν με τον παραδοσιακό τρόπο: νομίζοντας ότι επειδή μπορείς να γεμίζεις αθώα λευκά χαρτιά με ότι σου προσγειωθεί επί κεφαλής, είσαι συγγραφεύς. Κι αν βαριέσαι να γεμίζεις πολλά χαρτιά υπάρχει φυσικά η λύση της ευγενούς τέχνης της ποιήσεως.

2) Δεν με τιμά, αλλά δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με τις εκδόσεις, όσον

αφορά στον έμμετρο λόγο, στη χώρα μας. Ωστόσο, έχω την αίσθηση, ότι

ο σατιρικός ποιητικός λόγος σπανίζει στις μέρες μας. Τι σε τράβηξε στο

είδος;

 Δεν με τιμά, αλλά στο είδος με τράβηξε αφενός η σχετική μου βαρεμάρα να γεμίζω πολλά χαρτιά (βλ. ανωτέρω) στρεφόμενος έτσι στην ευγενή τέχνη της ποιήσεως και αφετέρου η κατανόηση εκ μέρους μου του γεγονότος ότι η σατιρική ποίησις είναι εκ φύσεως πιο πιασάρικη-ιδίως για το μη επαρκώς καλλιεργημένο κοινό...

3) Από πού αντλείς τα θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι;

 Ως γνωστόν, πηγή εμπνεύσεως μπορεί να αποτελέσει το οτιδήποτε αλλά φυσικά ο έρως, ο θάνατος -άντε και η πολιτική ενίοτε- αποτελούν τα βασικά θεματικά μοτίβα και του δικού μου έργου. Πέραν τούτου, προς διευκόλυνση μου, συνηθίζω να κλέβω τα θεματικά μου μοτίβα και από διάφορα θεάματα ή αναγνώσματα σχετικά παλιά ή σπάνια ώστε η πράξη της κλοπής να μην γίνει αντιληπτή στο ευρύ κοινό και να δοθεί έτσι η εντύπωση της αυθεντικότητος. Ωστόσο, επειδή κατά κανόνα αυτός ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, συνηθίζω να προσθέτω στη θεματική μου τα διαχρονικά μοτίβα του σεξ και της βίας που είναι απαραίτητα για την διεύρυνση της εμπορικότητος του έργου μου (βλ. ανωτέρω).

4) Όπως προανέφερα έχεις σπουδάσει Κινηματογράφο. Μάλιστα,

δημιουργείς ταινίες μικρού μήκους, όπου είσαι υπεύθυνος για τη

σκηνοθεσία και το σενάριο. Θεωρείς πως η δημιουργία ταινιών και

εκείνη των ποιητικών έργων συνδέονται, έτσι ώστε να βοηθά το ένα στο

άλλο; Με ποιο τρόπο;

 Σαφώς η αφηγηματική δομική λειτουργία και η αφαιρετική εικονοποιητική ισχύς του κινηματογράφου επηρέασαν, θα έλεγα, καταλυτικά τον ποιητικό μου λόγο. Για να σοβαρευτούμε όμως, προφανώς η δημιουργία ταινιών και λογοτεχνίας εν γένει συνδέονται άμεσα από την άποψη ότι αν δεν είσαι ικανός να γυρίσεις την συναρπαστική και εμπνευσμένη ιστορία που σου προσγειώθηκε άξαφνα επί κεφαλής, την γράφεις και τέλειωσε η υπόθεσις. Η δε ευγενής τέχνη της ποιήσεως κάνει, όπως προαναφέρθηκε, ακόμα ευκολότερα τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση.   

5) Υπάρχει η εντύπωση ότι κάθε έργο, καλλιτεχνικό, λογοτεχνικό ή

άλλου είδους, κάποιος άγραφος κανόνας ορίζει ότι «οφείλει» να

χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα. Έργα σαν τα «Σατυρικά Γράμματά»

σου και η «Νεοελληνική Μυθολογία» του Αυγούστου Κορτώ, μοιάζουν

να παραβιάζουν τον κανόνα τούτο. Δώσε μας τη δική σου άποψη.

 Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω το εν λόγω έργο του συναδέλφου Κορτώ (sic) αλλά σίγουρα δεν μπορώ να συνυπογράψω στο ότι κάθε έργο οφείλει απαραίτητα να χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα. Η σοβαροφάνεια μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί εξίσου, αν όχι περισσότερο, αποτελεσματική στις πλείστες των περιπτώσεων.     

6) Από όσο γνωρίζω ανέλαβες να εκδόσεις ο ίδιος το βιβλίο σου. Θα

ήθελες να μας πεις κάποια πράγματα από την όλη εμπειρία;

Μπορώ να πω ότι η αυτοέκδοση, ακολουθώντας την παλιά καλή λογική του do it yourself, αποτελεί μια διαδικασία που σου εξασφαλίζει την πολυπόθητη καλλιτεχνική ελευθερία και ανεξαρτησία σου. Επίσης, μπορώ να πω ότι σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις εύκολα την πολυπόθητη καλλιτεχνική μόστρα σε φίλους και γνωστούς.         

7) Για το τέλος, θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας τα επόμενά σχέδιά

σου;

 Στα άμεσα σχέδια μου είναι, ασφαλώς, η δημιουργία και έκδοση ενός καθόλα σοβαρών προθέσεων πεζογραφικού έργου.     

 Πατώντας εδώ θα βρείτε τη σελίδα παραγγελίας του βιβλίου