Είναι πάρα πολλά χρόνια-κοντά είκοσι- που σε συζητήσεις μουσικόφιλων ακούγεται σαν παράπονο η επωδός "αμάν πια! όλοι αναμασάν το παρελθόν"! Η αφορμή ίσως να δόθηκε με το Grunge την τάση του Rock από το Seattle των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου μεγάλο μέρος των συγκροτημάτων μιμούταν ή κατ'άλλους ολοφάνερα αντέγραφε το ύφος Hard Rock σχημάτων της δεκαετίας του '70. Στη συνέχεια η Brit Pop, ένα βρετανικό φαινόμενο, αποτελούταν από μπάντες που είτε ακολουθούσαν τα βήματα μουσικών του New Wave των αρχών των 80s, είτε έκλεβαν ξεδιάντροπα το Marc Bolan και βέβαια τους Beatles, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Oasis των περίφημων και διαβόητων αδερφών Gallagher.
Εν τω μεταξύ, κάπου στις αρχές των '90s, ο σπουδαίος και πάντα ανήσυχος κιθαρίστας Ry Cooder συνεργάζεται με τον Αφρικανό (αν δεν κάνω λάθος, από τη Σενεγάλη) μουσικό Ali Farka Toure. Οι δυο μαζί κυκλοφορούν το σημαντικό και μάλλον καθοριστικό album "Talking Timbouktou" όπου τα blues του Δέλτα του Μισισιπί, συναντούν τις μουσικές της Δυτικής Υποσαχάριας Αφρικής, παράγοντας ένα πανέμορφο αποτέλεσμα. Την ίδια στιγμή εκατομμύρια έφηβοι μουσικόφιλοι εκστασιάζονται από το ρεύμα του επονομαζόμενου Crossover, δηλαδή τα συγκροτήματα πάλι των ΗΠΑ, τα οποία ανακατεύουν Rap, Funk, Rock, Hardcore και Metal με κυριότερους εκπροσώπους, τους Suicidal Tendencies, Faith No More, Jane's Addiction, Red Hot Chili Peppers (όπου να'ναι βγαίνει καινούριος δίσκος) και φυσικά οι αγαπημένοι και κοινωνικά και πολιτικά συνεπείς Rage Against The Machine!
Μετά το Millenium εμφανίζεται μια βρετανική σκηνή που με τον ήχο της σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως, χωρίς να το έχεις καταλάβει, βρίσκεσαι στα πρώτα χρόνια της εποχής της Thacher. Από τους ξεσηκωτικούς Franz Ferdinand μέχρι τους πιο εγκεφαλικούς και συχνά συναρπαστικούς Bloc Party, σχεδόν όλοι φαίνονται να προσπαθούν να μοιάσουν στους Gang Of Four, XTC και...Duran Duran, ενώ μεγάλα ονόματα είναι οι Interpol που θυμίζουν Joy Division και, για το ελληνικό κοινό, οι Editors που αν είχαν λίγο φιλότιμο στους δύο πρώτους δίσκους, αντί για το όνομά τους καλό θα ήταν να έβαζαν αυτό των βετεράνων Chameleons...
Σήμερα ο "ψαγμένος" μουσικός τύπος εκθειάζει ( σε εκνευριστικό βαθμό, θεωρώ) το Psych που περιλαμβάνει σχήματα σαν τους συμπαθέστατους κατά τ'άλλα Τεξανούς Black Angels, που έχουν πολλά δάνεια από τους πρωτοπόρους της ψυχεδέλειας του Καλοκαιριού της Αγάπης του 1967 και τους ενοχλητικά μέτριους κατ'εμέ The Brian Jonestown Massacre, ενώ εσχάτως δόξες μοιάζει να ξαναγνωρίζει η Dream Pop ή αλλιώς Shoegaze. Από την άλλη, όμως, μου προξενεί εντύπωση το ότι λίγος λόγος φαίνεται να γίνεται για νεανικά σχήματα σαν τους Foster The People ή τους Of Monsters and Men, που έχουν αρκετή απήχηση και- το σημαντικότερο- πιο φρέσκο ήχο!
Στην Ελλάδα τι γίνεται; Όλα αυτά τα χρόνια κυριαρχεί από τη μια το ελαφρολαϊκό με κύριους συνθέτες το Γιώργο Θεοφάνους και το Φοίβο ( όχι το Δεληβοριά, αλλά τον σκέτο) και από την άλλη το "έντεχνο", μια "ομπρέλα" που χωράει πολύ κόσμο: από το Σωκράτη Μάλαμα και το Θανάση Παπακωνσταντίνου, που πολύ εύστοχα ο αρχισυντάκτης του Sonic και αν δεν απατώμαι του Avopolis, χαρακτηρίζει ως νέο-παραδοσιακούς, μέχρι το Μίλτο Πασχαλίδη και το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Επίσης τα τελευταία χρόνια γίνεται ένας χαμός με ονόματα όπως οι διασκεδαστικοί είναι η αλήθεια Imam Baildi που αναδομούν παλιά αρχοντορεμπέτικα και λαϊκά του '50. Από την άλλη αν μείνει στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού ο Κωστής Μαραβέγιας, θα είναι για τον εξαίρετο δίσκο "Maraveyias Illegal" ( αυτό είναι το θετικό) και για το ανελέητο ξεπατίκωμα του ρεπερτορίου του προπολεμικού τραγουδιού της χώρας μας που πυροδότησε σε μεγάλο βαθμό, θεωρώ ο ίδιος. Ίσως όχι εκούσια... Τέλος θα μου επιτρέψεις να δηλώσω με παρρησία: Όχι άλλο swing!!!
Όλο αυτό που περιέγραψα, ήταν, κατά τη γνώμη μου, η έκφανση του μεταμοντέρνου στη νεανική μουσική. Γενικότερα στις Τέχνες, τη Φιλοσοφία, τη Διακόσμηση, γενικά σε ό,τι λέμε Πολιτισμό, ήδη από τη δεκαετία του 1980 κυριαρχεί το Vintage, το Retro και η αναβίωση. Φιλόσοφοι και εν γένει αναλυτές έχουν διακηρύξει από τη μια το θάνατο της Φιλοσοφίας και το Τέλος της Ιστορίας. Ότι, για να το πω απλά, όλα έχουν ειπωθεί. Ότι πλέον δε υπάρχουν άλλες θεωρίες να διατυπωθούν και θα πορευθούμε μ'αυτά που έχουμε...
"Αυτό θα πρέπει να με ανησυχεί;" θα με ρωτήσεις. Η απάντηση, εκτιμώ πως είναι "Όχι", διότι πρώτον η τεχνολογία ακόμα δεν έχει συναντήσει τα όριά της και δεύτερον στις τέχνες ακόμα δημιουργούνται καινοτόμα έργα με τρανότερο παράδειγμα το νέο album-κομψοτέχνημα των σταθερά στην εμπροσθοφυλακή Radiohead! Ακόμα και στη Ελλάδα υπάρχουν περιπτώσεις δημιουργών που αρθρώνουν καινοτόμο έντεχνο (Art) λόγο όπως ο Λόλεκ ή ο Λάμπης Κουντουρογιάννης υπό την επωνυμία Spectral Fire. Αν μάλιστα θέλεις να ξεδώσεις, υπάρχει το απολαυστικό χαρμάνι των Locomondo, που είναι ό,τι πρέπει για πάρτυ και έχουν και κάμποσα τραγούδια για σιγοψυθίρισμα!
Τέλος όπως θα έλεγαν και πολλοί σύντροφοι: "Η Ιστορία ακόμα δεν έχει πει την τελευταία της λέξη"
Locomondo "Ο Γλάρος"
CD " 12 Μέρες στη Τζαμάικα"
Εν τω μεταξύ, κάπου στις αρχές των '90s, ο σπουδαίος και πάντα ανήσυχος κιθαρίστας Ry Cooder συνεργάζεται με τον Αφρικανό (αν δεν κάνω λάθος, από τη Σενεγάλη) μουσικό Ali Farka Toure. Οι δυο μαζί κυκλοφορούν το σημαντικό και μάλλον καθοριστικό album "Talking Timbouktou" όπου τα blues του Δέλτα του Μισισιπί, συναντούν τις μουσικές της Δυτικής Υποσαχάριας Αφρικής, παράγοντας ένα πανέμορφο αποτέλεσμα. Την ίδια στιγμή εκατομμύρια έφηβοι μουσικόφιλοι εκστασιάζονται από το ρεύμα του επονομαζόμενου Crossover, δηλαδή τα συγκροτήματα πάλι των ΗΠΑ, τα οποία ανακατεύουν Rap, Funk, Rock, Hardcore και Metal με κυριότερους εκπροσώπους, τους Suicidal Tendencies, Faith No More, Jane's Addiction, Red Hot Chili Peppers (όπου να'ναι βγαίνει καινούριος δίσκος) και φυσικά οι αγαπημένοι και κοινωνικά και πολιτικά συνεπείς Rage Against The Machine!
Μετά το Millenium εμφανίζεται μια βρετανική σκηνή που με τον ήχο της σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως, χωρίς να το έχεις καταλάβει, βρίσκεσαι στα πρώτα χρόνια της εποχής της Thacher. Από τους ξεσηκωτικούς Franz Ferdinand μέχρι τους πιο εγκεφαλικούς και συχνά συναρπαστικούς Bloc Party, σχεδόν όλοι φαίνονται να προσπαθούν να μοιάσουν στους Gang Of Four, XTC και...Duran Duran, ενώ μεγάλα ονόματα είναι οι Interpol που θυμίζουν Joy Division και, για το ελληνικό κοινό, οι Editors που αν είχαν λίγο φιλότιμο στους δύο πρώτους δίσκους, αντί για το όνομά τους καλό θα ήταν να έβαζαν αυτό των βετεράνων Chameleons...
Σήμερα ο "ψαγμένος" μουσικός τύπος εκθειάζει ( σε εκνευριστικό βαθμό, θεωρώ) το Psych που περιλαμβάνει σχήματα σαν τους συμπαθέστατους κατά τ'άλλα Τεξανούς Black Angels, που έχουν πολλά δάνεια από τους πρωτοπόρους της ψυχεδέλειας του Καλοκαιριού της Αγάπης του 1967 και τους ενοχλητικά μέτριους κατ'εμέ The Brian Jonestown Massacre, ενώ εσχάτως δόξες μοιάζει να ξαναγνωρίζει η Dream Pop ή αλλιώς Shoegaze. Από την άλλη, όμως, μου προξενεί εντύπωση το ότι λίγος λόγος φαίνεται να γίνεται για νεανικά σχήματα σαν τους Foster The People ή τους Of Monsters and Men, που έχουν αρκετή απήχηση και- το σημαντικότερο- πιο φρέσκο ήχο!
Στην Ελλάδα τι γίνεται; Όλα αυτά τα χρόνια κυριαρχεί από τη μια το ελαφρολαϊκό με κύριους συνθέτες το Γιώργο Θεοφάνους και το Φοίβο ( όχι το Δεληβοριά, αλλά τον σκέτο) και από την άλλη το "έντεχνο", μια "ομπρέλα" που χωράει πολύ κόσμο: από το Σωκράτη Μάλαμα και το Θανάση Παπακωνσταντίνου, που πολύ εύστοχα ο αρχισυντάκτης του Sonic και αν δεν απατώμαι του Avopolis, χαρακτηρίζει ως νέο-παραδοσιακούς, μέχρι το Μίλτο Πασχαλίδη και το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Επίσης τα τελευταία χρόνια γίνεται ένας χαμός με ονόματα όπως οι διασκεδαστικοί είναι η αλήθεια Imam Baildi που αναδομούν παλιά αρχοντορεμπέτικα και λαϊκά του '50. Από την άλλη αν μείνει στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού ο Κωστής Μαραβέγιας, θα είναι για τον εξαίρετο δίσκο "Maraveyias Illegal" ( αυτό είναι το θετικό) και για το ανελέητο ξεπατίκωμα του ρεπερτορίου του προπολεμικού τραγουδιού της χώρας μας που πυροδότησε σε μεγάλο βαθμό, θεωρώ ο ίδιος. Ίσως όχι εκούσια... Τέλος θα μου επιτρέψεις να δηλώσω με παρρησία: Όχι άλλο swing!!!
Όλο αυτό που περιέγραψα, ήταν, κατά τη γνώμη μου, η έκφανση του μεταμοντέρνου στη νεανική μουσική. Γενικότερα στις Τέχνες, τη Φιλοσοφία, τη Διακόσμηση, γενικά σε ό,τι λέμε Πολιτισμό, ήδη από τη δεκαετία του 1980 κυριαρχεί το Vintage, το Retro και η αναβίωση. Φιλόσοφοι και εν γένει αναλυτές έχουν διακηρύξει από τη μια το θάνατο της Φιλοσοφίας και το Τέλος της Ιστορίας. Ότι, για να το πω απλά, όλα έχουν ειπωθεί. Ότι πλέον δε υπάρχουν άλλες θεωρίες να διατυπωθούν και θα πορευθούμε μ'αυτά που έχουμε...
"Αυτό θα πρέπει να με ανησυχεί;" θα με ρωτήσεις. Η απάντηση, εκτιμώ πως είναι "Όχι", διότι πρώτον η τεχνολογία ακόμα δεν έχει συναντήσει τα όριά της και δεύτερον στις τέχνες ακόμα δημιουργούνται καινοτόμα έργα με τρανότερο παράδειγμα το νέο album-κομψοτέχνημα των σταθερά στην εμπροσθοφυλακή Radiohead! Ακόμα και στη Ελλάδα υπάρχουν περιπτώσεις δημιουργών που αρθρώνουν καινοτόμο έντεχνο (Art) λόγο όπως ο Λόλεκ ή ο Λάμπης Κουντουρογιάννης υπό την επωνυμία Spectral Fire. Αν μάλιστα θέλεις να ξεδώσεις, υπάρχει το απολαυστικό χαρμάνι των Locomondo, που είναι ό,τι πρέπει για πάρτυ και έχουν και κάμποσα τραγούδια για σιγοψυθίρισμα!
Τέλος όπως θα έλεγαν και πολλοί σύντροφοι: "Η Ιστορία ακόμα δεν έχει πει την τελευταία της λέξη"
CD " 12 Μέρες στη Τζαμάικα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου