Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, την τελευταία εβδομάδα ασχολούμαι, σχεδόν, αποκλειστικά με τη διεθνώς διάσημη και αγαπητή ερμηνεύτρια που όλοι γνωρίζουμε ως Βίκυ Λέανδρος. Ψάχνοντας, έπεσα πάνω στο ντεμπούτο της άλμπουμ που τιτλοφορείται "Songs Und Folklore", αποτέλεσε γερμανική κυκλοφορία και βγήκε στην αγορά το 1966, ακριβώς πριν από 50 ολόκληρα χρόνια, σηματοδοτώντας μια ολόλαμπρη διεθνή καριέρα! Γεννήθηκε το 1949 στην Παλαιοκαστρίτσα της Κέρκυρας και το πραγματικό της όνομα είναι Βασιλική Παπαθανασίου. Μάλιστα πριν από πέντε ημέρες είχε τα γενέθλιά της και προσωπικά της εύχομαι να τα χιλιάσει!!! Είναι κόρη του μουσικού, συνθέτη και ερμηνευτή Λέανδρου Παπαθανασίου, ο οποίος σημείωσε αξιόλογη ευρωπαϊκή καλλιτεχνική σταδιοδρομία, την οποία ωστόσο τερμάτισε σύντομα αυτοβούλως προκειμένου να στηρίξει την καλλιτεχνική πορεία της Βίκυς! Την τελευταία πληροφορία την οφείλω στην καθηγήτριά μου Οικιακής Οικονομίας κ. Λαμπρινή Σμπόνια, την οποία θέλω να ευχαριστήσω, καθώς της οφείλω πάρα πολλά,σχετικά με την διαμόρφωση του όποιου αισθητικού κριτηρίου μου! Όσον αφορά στη Βίκυ Λέανδρος, θα μπορούσα να αναλωθώ σε μια μακροσκελή παράθεση βιογραφικών στοιχείων. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν μάταιο, μιας και στη wikipedia υπάρχει πλήθος τέτοιων πληροφοριών...
"Τι είναι αυτό, που την έκανε να ξεχωρίσει" θα ρωτήσεις εύλογα. Πρώτα απ΄ όλα μεγάλωσε στο εξωτερικό, κάτι που έχει τη σημασία του, ιδιαίτερα εκείνα τα χρόνια που, ούτε λίγο, ούτε πολύ χώριζε άβυσσος την ταλαιπωρημένη από Κατοχή κι Εμφύλιο Ελλάδα και την πιο εξελιγμένη Ευρώπη. Ύστερα, είναι η φροντίδα του πατέρα της, που με το ψευδώνυμο Mario Panas υπέγραψε πολλά από τα πιο όμορφα τραγούδια της φίλης μας και βέβαια ως Κερκυραίος είχε βαθιά αίσθηση της κλασικότροπης μελωδίας. Επιπλέον, τουλάχιστον, στα Γερμανικά και Γαλλικά, είχε τόσο γυμναστεί στη σωστή εκφορά των γλωσσών (δηλαδή είχε και έχει σωστή προφορά) με αποτέλεσμα να ακούγετε το αποτέλεσμα οικείο στο διεθνές κοινό. Κάτι αντίστοιχο έχει πετύχει, απ' όσο γνωρίζω, μονάχα η Νανά Μούσχουρη.
Πάνω απ΄ όλα, όμως, είναι η ολότελα μοναδική της ερμηνεία! Από τη μια έχουμε αυστηρά πειθαρχημένη απόδοση της εκάστοτε μελωδίας, οσοδήποτε απαιτητική και αν είναι-αποτέλεσμα της άψογης τεχνικής κατάρτισης με την οποία έχει εκπαιδευθεί η Βίκυ. Από την άλλη έχουμε μια ερμηνεία με απύθμενο συναισθηματικό βάθος, που σε πείθει κάθε φορά, ότι τα αυτιά σου ακούν μια ηρωίδα του λυρικού θεάτρου, έτοιμη να καταρρεύσει υπό το βάρος του πεπρωμένου της... Αρκετά, όμως, σε κούρασα. Πιστεύω πως η Βίκυ Λέανδρος η οποία έχει προ πολλού κερδίσει, επάξια, τη θέση της στο διεθνές καλλιτεχνικό Πάνθεον, πρέπει να αποτελεί, για κάθε γνήσιο μουσικόφιλο, που σέβεται τον εαυτό του, αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης. Εμείς, ή,τουλάχιστον, εγώ προσωπικά ελπίζω να βρεθεί άλλη/άλλος τέτοιου βεληνεκούς ερμηνευτής/ερμηνεύτρια όσο καιρό υπάρχω!!!
" Το Μυστικό Σου" Ελληνική απόδοση του "Something Gotten Hold Of My Heart" σε πρώτη απόδοση από Gene Pitney. Έχει διασκευαστεί ακόμα από τους Nick Cave and The Bad Seeds και το Marc Almond παρέα με το G. Pitney.
Πάνε τόσοι μήνες που ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών κ. Λούκος αποπέμφθηκε από τη θέση του για λόγους που σχετίζονται με πιθανή-δε γνωρίζω αν έχει βγει κάποιο ολοκληρωμένο και τελεσίδικο πόρισμα-οικονομική κακοδιαχείριση. Σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος εξέφρασε τη στήριξή του στον απελθόντα. Μάλιστα αρθρογράφοι που καλύπτουν το σχετικό ρεπορτάζ, εξαίρουν την προσφορά του, τονίζοντας πως εκσυγχρόνισε το φεστιβάλ, συντονίζοντάς το με τα τρέχοντα διεθνή πράγματα, προσφέροντας παραστάσεις υψηλού επιπέδου. Δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω. Έχει όμως έντονο ενδιαφέρον, το ότι κανείς δεν εξετάζει το, υπαρκτό ενδεχόμενο, όλα τούτα να έγιναν εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου και, κατά συνέπεια, εις βάρος των φορολογούμενων, ειδικά τα τελευταία χρόνια που υφιστάμεθα όλοι (?) τις οικονομικές συνέπειες της περίφημης Κρίσης! Στη συνέχεια ήρθε ο σπουδαίος και, σε κάθε περίπτωση, διεθνώς καταξιωμένος Γιαν Φαμπρ, οπότε όλοι άρχισαν να θρηνούν για τον "αφελληνισμό" του Φεστιβάλ από το Φλαμανδό καλλιτέχνη, ο οποίος, πολύ τίμια, ξεκαθάρισε πως ο χρόνος που είχε στη διάθεσή του, ήταν πολύ λίγος, ώστε να αποκτήσει επαρκή γνώση της ελληνικής θεατρικής πραγματικότητας, γι αυτό και για φέτος θα κάλυπτε τις ανάγκες του Φεστιβάλ με διεθνείς παραγωγές και του χρόνου θα αξιοποιούσε το ελληνικό δυναμικό. Τελικά ο Φαμπρ έφυγε... Κατά τη γνώμη μου έγινε φανερό πως κάποιοι έχουν μπερδέψει την "ιδιωτική πρωτοβουλία" και την έννοια του "δημόσιου αγαθού". Τι εννοώ? Ας το πάρουμε αλλιώς: Πρέπει ο καλλιτέχνης να εξαρτάται από κρατικές επιχορηγήσεις? Κάτι τέτοιο δεν τον καθιστά δημόσιο υπάλληλο? Απελθέτω εμού ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά είναι υποχρέωση της Πολιτείας να καλύπτει τα έξοδα, πιθανότατα πρωτοποριακών παραστάσεων και λοιπών εκδηλώσεων, που, όμως, ελάχιστα έχουν να πουν στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού? Στην Αρχαία Αθήνα τα έξοδα των θεατρικών παραστάσεων καλύπτονταν από την έμμεση φορολόγηση των πιο ευκατάστατων πολιτών ("πεντακοσιομέδιμνοι"). Οι ποιητές "δημιουργούσαν" κατά παραγγελία των Τυράννων και γενικά των ισχυρών και πλούσιων ανδρών... Αρκετά, όμως, έγραψα...Πιστεύω πως έγινα αντιληπτός! Προς αποφυγή παρεξήγησης, δεν είμαι Ποταμίσιος και σε καμία περίπτωση θιασώτης των "νόμων" της αγοράς. Απλά με ενοχλούν οι ιδεολογικές τοποθετήσεις ...αλα καρτ!!!
Ο μέγιστος Morrissey στο "Why don't you find out for yourself?" από το άλμπουμ "Vauxhall and I" πίσω στο 1994
Όπως σου έχω, ήδη, γράψει, η ροκ σκηνή της Πρέβεζας δε στηριζόταν αποκλειστικά στα παιδιά που απάρτιζαν τις μπάντες. Μέρος της και μάλιστα ζωτικό ήταν και οι πιτσιρικάδες, τότε, ραδιοφωνικοί παραγωγοί που είχαν το θάρρος να εκτεθούν, μέσω του μικροφώνου, στο αρκετά σημαντικό σε αριθμό, για τα δεδομένα της μικρής μας πόλης, νεανικό κοινό. Πολλά θα μπορούσα να αναφέρω επαινώντας όλους και όλες που έπαιζαν ροκ, ελληνικό και ξένο, εκείνη την εποχή. Θα περιοριστώ στα εξής δύο: Πρώτα-πρώτα, όλα αυτά τα παιδιά, προκειμένου να εφοδιαστούν τους δίσκους βινυλίου, CD, ακόμα και τις κασέτες, ώστε να στήσουν τις εκπομπές τους, ξόδευαν ένα σωρό χρήματα από το πενιχρό, συνήθως, χαρτζιλίκι τους, χωρίς να προσδοκούν το παραμικρό οικονομικό αντάλλαγμα, παρά μόνο με το φιλότιμό τους. Δεύτερον, αποτελούσαν πηγές ενημέρωσης για όλους τους υπόλοιπους, κρατώντας, την ίδια στιγμή, συντροφιά, σπάζοντας την "ανία, βαρεμάρα" της επαρχίας..
Ο Μιχάλης Μίχος είναι ένα από αυτά τα ορεξάτα παιδιά με παρουσία, τότε, σε τρεις, διαδοχικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς: Τη Δημοτική Ραδιοφωνία Πρέβεζας 87.9, Ράδιο Πρέβεζα 91,3 και Ράδιο Νικόπολη 93,4 (όλοι στα FM). Σπούδασε Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, αποτελώντας ιδρυτικό στέλεχος του Avopolis.gr! Όταν γύρισε στην Ελλάδα, αρχικά εργάστηκε σε Τηλεόραση και Ραδιόφωνο της Αθήνας. Κατόπιν επέστρεψε στην Πρέβεζα, όπου πλέον είναι συνιδιοκτήτης του Energy Media Group με το οποίο δραστηριοποιείται ως δημοσιογράφος στο διαδίκτυο και το Ραδιόφωνο.
Ο λόγος στο Μιχάλη:
Όσοι ασχοληθήκαμε με το
ραδιόφωνο μέσα στη δεκαετία του 90, στην Πρέβεζα είχαμε ένα τρομερό
προνόμιο: κάναμε σε «επαγγελματικούς» σταθμούς, «ερασιτεχνικό» ραδιόφωνο! Και
εξηγούμαι: είτε από άγνοια, είτε από μεράκι, είτε από ιδεολογία βρέθηκαν στο
τιμόνι των σοβαρών σταθμών της πόλης άνθρωποι οι οποίοι άνοιξαν τα μικρόφωνα σε
νέα παιδιά και τους έδωσαν ώρες στον αέρα με κριτήριο όχι πόσο εμπορικό είναι
αυτό που μεταδίδουν αλλά πόσο γουστάρουν αυτό που κάνουν! Όταν πήγαινες τότε να
κάνεις εκπομπή η ερώτηση που σου έκαναν ήταν για πόσες εκπομπές έχεις μουσική
ώστε να μην χρειαστεί να επαναλάβεις κάποιο τραγούδι. Μάλιστα μια περίοδο
κατέθετες στο τέλος της εκπομπής σου και την playlistπου έπαιξες προκειμένου να
ελεγχθείς ότι δεν επαναλαμβάνεσαι! Θυμάμαι από εκείνη την εποχή χαρακτηριστικά
την εκπομπή του Νίκου Νικολαίδη το «Μήνυμα» στο Ράδιο Ήπειρος ή τον Νίκο
Σαμιώτη με τις «αφορμές για ανταρσία» πρώτα στο Ραδιο Ήπειρος –στα τελειώματά
του, καθώς μέσα στη δεκαετία του 90 ο σταθμός έβαλε οριστικό λουκέτο- και στη
συνέχεια στο Ράδιο Πρέβεζα με τηλέφωνα και κόσμο να ακούει και να δημιουργεί
πανικό, να παίζουν στον αέρα σχήματα από την ελληνική σκηνή της εποχής από PanxRomanaμέχρι
Υπόγεια Ρεύματα και από Γιώργο Τσίγκο μέχρι Παύλο Σιδηρόπουλο! Εγώ τότε μαζί με
το Αποστόλη Ντούσια στην αρχή και συνέχεια μόνος μου είχα ξεκινήσει εκπομπές
στο Δημοτικό Ραδιόφωνο. Μεσημέρι Κυριακής αρχικά και με προσθήκες ωρών στη
συνέχεια με εμμονές στο ελληνόφωνο ροκ της εποχής.
Αρχικά μάλιστα θυμάμαι στην πρώτη μας εκπομπή είχαμε ξεκινήσει
με το τραγούδι «Αντίθετα στη Ροή» από τους Λευκή Συμφωνία. Τυχαία επιλογή που
είχε γίνει τελικά για τα επόμενα χρόνια το σήμα και όνομα της εκπομπής. Κάποια
στιγμή μάλιστα βρεθήκαμε τότε στο Ράδιο Πρέβεζα «μεταγραφή» στην ώρα που μόλις
μια βδομάδα πριν έπαιζε ο Σαμιώτης (νομίζω Σάββατο απόγευμα, έχουν περάσει και
20 χρόνια), δε θα ξεχάσω αυτό που γινόταν με τηλέφωνα και συμμετοχή του κοινού.
Εκατοντάδες τηλέφωνα που ζητούσαν από Τρύπες μέχρι… Γενιά του Χάους! Και να
παίζουν Σάββατο απόγευμα στον αέρα! Εποχές σίγουρα πιο… ροκ!
Μια εκπομπή τότε προκειμένου να βγει στον αέρα απαιτούσε
χρόνο και προετοιμασία, καθώς δεν υπήρχαν οι υποδομές και οι τεχνολογικές
δυνατότητες που σήμερα είναι αυτονόητες. Στο δημοτικό ραδιόφωνο υπήρχε θυμάμαι
υπολογιστής για τις διαφημίσεις από πολύ νωρίς στη δεκαετία του 90. Μόνο για
διαφημίσεις, χωρίς internetή κάποια άλλη ουσιαστική βοήθεια σε μια εκπομπή. Στα άλλα
ραδιόφωνα της εποχής ακόμη και τις διαφημίσεις τις παίζαμε με κασέτα. Για
πληροφορίες δε για τη μουσική, τα σχήματα ή τις κυκλοφορίες χρειαζόταν
σημειώσεις… Μια ωραία ιστορία που δείχνει τις δυσκολίες ακόμη και σε απλά
θέματα όταν τότε κάναμε ραδιόφωνο έχει να κάνει με μια συνέντευξη που θέλαμε να
κάνουμε γύρω στο 98 στους PanxRomanaπου τότε είχαν βγάλει το minilp«Κράτος Κλειστον». Είχαμε συνεννοηθεί
με το συγκρότημα, μας είχαν δώσει το σταθερό τηλέφωνο στην Αθήνα για να
μιλήσουμε αλλά οι υπεύθυνοι του σταθμού ήταν απόλυτοι: μόνο σταθερά τοπικά
επιτρεπόταν να καλέσουμε από το στούντιο! Υπεραστικά και κινητά ήταν
κλειδωμένα. Για να λύσουμε το πρόβλημα αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε εκτροπή το
σταθερό του σπιτιού μας στο τηλέφωνο του συγκροτήματος για να καλέσουμε στο
σταθερό του σπιτιού μας και με την εκτροπή να καταφέρουμε να μιλήσουμε… Στην
εποχή της τεχνολογίας, της πληροφορίας και της επικοινωνίας που ζούμε, οι
νεότεροι δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτού του είδους τις δυσκολίες.
Πρέπει να θυμίσω δε ότι την περίοδο που μιλάμε για να βρούμε
μουσική κάναμε κυριολεκτικά αγώνα. Εγώ τότε μιλούσα θυμάμαι πολύ με τον Θοδωρή
τον Κριθάρη που είχε την ανεξάρτητη δισκογραφική WipeOut (PanxRomana, τον πρώτο από Διάφανα
Κρίνα, επανέκδοση Γενιά του Χάους κτλ) παράλληλα πέρα από τις δικές του
κυκλοφορίες μας έστελνε κάθε 3 μήνες περίπου μια φωτοτυπία με τις κυκλοφορίες
της περιόδου στη σκηνή και παραγγέλναμε με αντικαταβολή. Στις καλές κυκλοφορίες
που μπορεί να μας ενδιαφέρουν μας τηλεφωνούσε προκειμένου να μας ενημερώσει.
Και φυσικά μετά έπαιζε η αντιγραφή μόλις μαθαίναμε ότι κάποιος έχει προμηθευτεί
κάτι αξιόλογο!
Αυτή την περίοδο στην Πρέβεζα μέσα σε αυτό το κλίμα έχουμε
και μπάντες, από νέα παιδιά οι περισσότερες που δημιουργούν τοπική σκηνή και
μάλιστα δυνατή! Ρωγμές, που ήταν για την πόλη το κάτι παραπάνω,
Badapples, RedMotortoy, Δραπέτες, Ρέζους Αρνητικό,
NasalSpray, Ελεύθερη Βούληση είναι
κάποιες μόνο από τις μπάντες που θυμάμαι, με παρουσία, demo, liveεμφανίσεις, πρόβες, φεστιβάλ!
Υπήρχε φυσικά και το κοινό, υπήρχαν και οι χώροι που
βοηθούσαν –και βοηθιόνταν- στην κατάσταση. Το Παρασκήνιο στο οποίο όλοι μας
έχουμε ζήσει μοναδικά live
που νόμιζες ότι θα καταρρεύσει το πάτωμα, στο Noname, το Ζενίθ (καλά το θυμάμαι το
όνομα(;). Υπήρχε όμως νομίζω μια ολόκληρη γενιά που γαλουχηθήκαμε με
περισσότερο «ροκ» ακούσματα και ακόμη και σήμερα από αυτό όλοι κάτι έχουμε
κρατήσει στην καθημερινή μας ζωή, στον τρόπο που σκεφτόμαστε και
αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα…
Λευκή Συμφωνία "Αντίθετα στη Ροή".
Σήμα και τίτλος της ραδ. εκπομπής του Μιχάλη Μίχου στα 90s.
Σε περίπτωση που, τυχόν, δεν το πήρες χαμπάρι, χθες νωρίς το βράδυ στις Φυλακές, μέχρι τα ξημερώματα, όποιος ήταν παρών, σίγουρα σκεφτόταν "έχουμε πάρτι εδώ"! Συγκεκριμένα στήθηκε και πραγματοποιήθηκε ένα τρελό ραπ πανηγύρι, από τη σκηνή του οποίου παρέλασαν mc's από διάφορες πόλεις της Ελλάδας (Αθήνα, Γιάννενα, Αγρίνιο και, φυσικά, Πρέβεζα).
Αφορμή γι' αυτό το Φεστιβάλ ήταν η σημερινή (6/8/2016) ντροπιαστική για την ανθρωπότητα επέτειος ρίψης της Ατομικής Βόμβας στη Χιροσίμα-τρεις μέρες μετά ακολούθησε το Ναγκασάκι).
Εμπνευστής για την εκδήλωση και ψυχή της ήταν ο αδελφικός φίλος Λίνος mc! Δική του ήταν η ιδέα να μαζευτούν παιδιά και να "τα χώσουν" λάιβ και μάλιστα χωρίς να ζητηθεί αντίτιμο από το κοινό, κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την τρέχουσα περίοδο με όλα τα προβλήματα που επιβαρύνουν την καθημερινότητα ανέργων και μη!
Όλη τη μέρα σήμερα σκεφτόμουν πόσα πράγματα είχα να μοιραστώ μαζί σου σχετικά με τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση που ένιωθα τις πέντε και κάτι ώρες που έπαιξαν τα σχήματα! Όμως τώρα που κάθομαι μπροστά στο λάπτοπ, συνειδητοποιώ πως, μάλλον, έχω εξαιρετικά φτωχό λεξιλόγιο...από την άλλη, πιστεύει κανείς πως μπορεί να περιορίσει στα, ασφυκτικά, στενά πλαίσια λέξεων κάτι άυλο, όπως είναι οι αισθήσεις? Κι αν, ναι, μπορεί αυτό να γίνει χωρίς να "πλαστικοποιήσει", ή, ακόμα χειρότερα, να παραμορφώσει την ιδεατή εικόνα των αισθήσεων αυτών? Δεν είμαι αρκετά εξοικειωμένος με το χιπ χοπ, οπότε προτιμώ να μην μπω στη διαδικασία του να περιγράψω, ή να αναλύσω τις τεχνικές, τις ρίμες και τις παραγωγές. Αυτό μπορούν να το κάνουν οι ειδήμονες.Μπορώ, ωστόσο, να εκφράσω το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μου για την πολύ δυνατή εμπειρία που γενναιόδωρα μας προσέφεραν οι: Άτεχνοι Παλιάτσοι (Πρέβεζα), Ραμόν (επίσης), Παλάτια Πέφτουν (Αθήνα), Erga Omnes (Γιάννενα, παρέα με ένα παλικάρι από Αγρίνιο), Πινόκιο των Jolly Roger (Αθήνα) και Ακραία Αντίδραση (Πρέβεζα κι αυτοί). Μάγκες ήσασταν απίστευτοι όλοι!!! Για το τέλος θα μου επιτρέψεις να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στους headliners, δηλαδή την Ακραία Αντίδραση, που επέστρεψαν συναυλιακά στην Πρέβεζα ύστερα από τέσσερα χρόνια! Πρώτον, η επικοινωνία κοινού-συγκροτήματος, σε βαθμό ταύτισης και η σαρωτική ενέργεια που απελευθερονόταν, με πήγαν στα προ εικοσαετίας λάιβ που έκαναν οι Τρύπες! Δεύτερον, ο Οπλιστής είναι μάλλον ο μοναδικός mc που μπορεί να τραγουδήσει και να σου σκίσει την καρδιά!! Τρίτον και κλείνω, ο Λίνος μου έδειξε πως θα ήταν ο Iggy Pop, αν αντί για πανκ, ήταν ράπερ!!! Και του χρόνου, αδέρφια!
Έχουμε ήδη ξεπεράσει τη μέση της χρονιάς, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε τις μουσικές κυκλοφορίες του πρώτου εξαμήνου του τρέχοντος έτους. Κάνω κάθε χρόνο ανασκοπήσεις σε δισκογραφικές κυκλοφορίες και συχνά βγάζω κάποιο συμπέρασμα. Τα τελευταία χρόνια το συμπέρασμα που εξάγω κάθε φορά, είναι πως χάνω, σταθερά, την επαφή με τις νέες κυκλοφορίες, κάτι που θεωρούσα ανεπίτρεπτο, προ, π.χ. δεκαπενταετίας...! Πιθανόν να φταίει πως έχω προ πολλού ξεπεράσει τα τριάντα, γεγονός απαράδεκτο, σύμφωνα με τα στερεότυπα της ροκ ορθοδοξίας (της ποιας?) Επειδή όμως δεν είναι απαραίτητο να σε ταλαιπωρώ με τις ηλικιακές μου ανασφάλειες, καλό είναι να προχωρήσω στο "δια ταύτα"! Ο δίσκος που με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο φέτος-και με διαφορά!- είναι το πέμπτο άλμπουμ των Νεοϋορκέζων Parquet Courts που φέρει τον αιφνιδιαστικά αυτονόητο τίτλο "Human Performance".
Κυκλοφόρησε τον Απρίλη που μας πέρασε με την ετικέτα της βρετανικής δισκογραφικής Rough Trade, η οποία τη δεκαετία του '80 κυκλοφορούσε τους δίσκους των αξέχαστων Smiths Ο ήχος των Parquet Courts περιγράφεται, μεταξύ άλλων και στο wikipedia, ως Art Punk, μια ετικέτα (tag) αρκετά παλιά και ταυτόχρονα, συχνά χρησιμοποιημένη προκειμένου να περιγραφεί ο ήχος συγκροτημάτων με έδρα τη Νέα Υόρκη, από τους Television του μακρινού '77, μέχρι τους ιδιαίτερα εγκεφαλικούς TV On The Radio και τους πολύ αγαπητούς μου Yeah, Yeah, Yeah κάπου στα μέσα των '00s. Όσον αφορά στους ...Courts, νομίζω πως ο όρος είναι ιδιαιτέρως ταιριαστός: Τα τραγούδια τους έχουν σχετικά απλές δομές και σταθερό, μηχανιστικό-καλύτερα μετρονομικό-ρυθμό. Το τελευταίο ( ο "μονότονος" ρυθμός) δίνει art χαρακτήρα, μιας και παραπέμπει στα γερμανικά kraut rock συγκροτήματα των ΄70s όπως οι Neu των Klaus Dinger και Micheal Rother. Επίσης, οι δαιδαλώδεις κιθαριστικές μελωδίες τους και τα αρπίσματα τους δεν θυμίζουν άτεχνα πανκ τραγούδια!
Το στοιχείο, όμως, που τους καθιστά, στα δικά μου αυτιά, τουλάχιστον, ακαταμάχητους, είναι η "κουλ μαγκιά" τους ο τρόπος που διηγούνται τις ιστορίες τους από την πόλη που ζουν, στα πρότυπα ενός Lou Reed, ή ακόμα περισσότερο ενός Steve Wynn! Αρκετά όμως σε ζάλισα! Κλείνω με ένα χαρακτηριστικό δείγμα του γκρουπ!
"one man one city" βιντεοσκοπημένο φέτος στο Portland
Το συγκρότημα που σου παρουσιάζω στην παρούσα ανάρτηση, ονομάζεται Grey River & The Smoky Mountain. Αποτελείται από τέσσερα παιδιά με έδρα την Αθήνα και φέτος συμπληρώνει δύο χρόνια παρουσίας με συχνές εμφανίσεις που, απ' ότι διαβάζω έχουν αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων! Τον περασμένο Μάρτη, λοιπόν, ήρθε η ώρα για την πρώτη τους κυκλοφορία, το "Something's Wrong", ένα EP αποτελούμενο από τέσσερα τραγούδια, όλα δικές τους συνθέσεις, γραμμένα στον αγγλικό στίχο, κάτι πέρα για πέρα ταιριαστό μιας και, όπως μας πληροφορεί το ίδιο το σχήμα στο λογαριασμό τους στο bandcamp,τα παιδιά αντλούν τις επιρροές τους από τον Αμερικανικό Νότο και τις παραδοσιακές μουσικές της Ιρλανδίας και της Σκοτίας. Εξάλλου, τα θέματα που πραγματεύονται στους στίχους τους, μοιάζουν βγαλμένα από γοτθικές αμερικανικές ιστορίες των Νότιων Πολιτειών, κάπου στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα (Μεγάλη Ύφεση κλπ). Στο μουσικό τομέα οι Grey River.. τα πάνε περίφημα μιας και, τουλάχιστον στο δικό μου αυτί, ακούγονται σαν να έχουν αφομοιώσει τις επιρροές τους στο βαθμό εκείνο που το αποτέλεσμα να ηχεί αυθεντικό και με χαρακτήρα! Τόσο το παίξιμο όλων, όσο και η ερμηνεία της Ρένας, είναι παραπάνω από άρτια και το όλο άκουσμα παραπέμπει σε σχήμα δεμένο μετά από άπειρες πρόβες και πάμπολλα λάιβ σε διεθνείς σκηνές μέχρι το Μέμφις! Σου ακούγομαι υπερβολικός; Ίσως, αλλά προσπαθώ, απλά να σου περάσω την αίσθηση που μου προκαλούν οι απανωτές ακροάσεις των ηχογραφήσεων που περιλαμβάνει το "Something's Wrong".
Κλείνοντας αφού σε παροτρύνω να επισκεφτείς τη σελίδα τους στο bandcamp ( http://greyriverandthesmokymountain.bandcamp.com/)
και τη σελίδα τους στο facebook, θέλω να συγχαρώ τα παιδιά του σχήματος για την υπέροχη κυκλοφορία!
