Έχουμε ήδη ξεπεράσει τη μέση της χρονιάς, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε τις μουσικές κυκλοφορίες του πρώτου εξαμήνου του τρέχοντος έτους. Κάνω κάθε χρόνο ανασκοπήσεις σε δισκογραφικές κυκλοφορίες και συχνά βγάζω κάποιο συμπέρασμα. Τα τελευταία χρόνια το συμπέρασμα που εξάγω κάθε φορά, είναι πως χάνω, σταθερά, την επαφή με τις νέες κυκλοφορίες, κάτι που θεωρούσα ανεπίτρεπτο, προ, π.χ. δεκαπενταετίας...! Πιθανόν να φταίει πως έχω προ πολλού ξεπεράσει τα τριάντα, γεγονός απαράδεκτο, σύμφωνα με τα στερεότυπα της ροκ ορθοδοξίας (της ποιας?) Επειδή όμως δεν είναι απαραίτητο να σε ταλαιπωρώ με τις ηλικιακές μου ανασφάλειες, καλό είναι να προχωρήσω στο "δια ταύτα"!
Ο δίσκος που με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο φέτος-και με διαφορά!- είναι το πέμπτο άλμπουμ των Νεοϋορκέζων Parquet Courts που φέρει τον αιφνιδιαστικά αυτονόητο τίτλο "Human Performance".
Κυκλοφόρησε τον Απρίλη που μας πέρασε με την ετικέτα της βρετανικής δισκογραφικής Rough Trade, η οποία τη δεκαετία του '80 κυκλοφορούσε τους δίσκους των αξέχαστων Smiths
Ο ήχος των Parquet Courts περιγράφεται, μεταξύ άλλων και στο wikipedia, ως Art Punk, μια ετικέτα (tag) αρκετά παλιά και ταυτόχρονα, συχνά χρησιμοποιημένη προκειμένου να περιγραφεί ο ήχος συγκροτημάτων με έδρα τη Νέα Υόρκη, από τους Television του μακρινού '77, μέχρι τους ιδιαίτερα εγκεφαλικούς TV On The Radio και τους πολύ αγαπητούς μου Yeah, Yeah, Yeah κάπου στα μέσα των '00s.
Όσον αφορά στους ...Courts, νομίζω πως ο όρος είναι ιδιαιτέρως ταιριαστός: Τα τραγούδια τους έχουν σχετικά απλές δομές και σταθερό, μηχανιστικό-καλύτερα μετρονομικό-ρυθμό. Το τελευταίο ( ο "μονότονος" ρυθμός) δίνει art χαρακτήρα, μιας και παραπέμπει στα γερμανικά kraut rock συγκροτήματα των ΄70s όπως οι Neu των Klaus Dinger και Micheal Rother. Επίσης, οι δαιδαλώδεις κιθαριστικές μελωδίες τους και τα αρπίσματα τους δεν θυμίζουν άτεχνα πανκ τραγούδια!
Το στοιχείο, όμως, που τους καθιστά, στα δικά μου αυτιά, τουλάχιστον, ακαταμάχητους, είναι η "κουλ μαγκιά" τους ο τρόπος που διηγούνται τις ιστορίες τους από την πόλη που ζουν, στα πρότυπα ενός Lou Reed, ή ακόμα περισσότερο ενός Steve Wynn!
Αρκετά όμως σε ζάλισα! Κλείνω με ένα χαρακτηριστικό δείγμα του γκρουπ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου