Την Τετάρτη που πέρασε,
στις 17 Ιουλίου, στα πλαίσια του Eject,
του
αθηναϊκού φεστιβάλ-φέτος συμπλήρωσε 15 χρόνια αδιάλειπτης
παρουσίας-εμφανίστηκαν για έκτη φορά οι Cure στην Ελλάδα.
Φοβόμουν πως δε θα
κατάφερνα να τους δω ποτέ! Το 1985 και το 1989, οκ, δεν τους ήξερα, λόγω
ηλικίας. Το 1995 ήταν στη μέση η Πανελλήνιας. Το 2002 ήμουν μέσα σε νάρκωση και
προσωπικό αδιέξοδο. Το 2005, το ίδιο. Το είχα πάρει απόφαση ότι δεν επρόκειτο να
ξανάρθουν και …τέλος! Το 2017 προς ’18 έκανα μια απόπειρα να ταξιδέψω στο
Λονδίνο για το επετειακό λάιβ-φεστιβάλ της τεσσαρακονταετίας από την κυκλοφορία
του αξεπέραστου 7’’ «Killing
an Arab». Δε μου ‘κατσε…
Τελικά, χάρη στην
αδερφή μου, τα κατάφερα! Τους είδα, μαζί με τους Ride και το Michael Kiwanuka. Έπαιζαν και οι Steams και οι Khruagbin, δυστυχώς, όμως, δεν
προλάβαμε να φτάσουμε, έγκαιρα, στην Πλατεία Νερού. .
Τα τραγούδια τον Cure, τα περισσότερα τα ανακάλυψα, εκ των
υστέρων. Αυτά που πέτυχα «όταν συνέβαινε» ήταν εκείνα από το υπέροχο άλμπουμ «Wish»: Τα «High» και «Friday I’m in Love». Το τελευταίο ήταν
μαζικό χιτ. Το αγαπώ για έναν επιπλέον λόγο: Όταν μετακόμισα στην Αθήνα για σπουδές,
μόλις πρωτοάναψα το ραδιοκασετόφωνό μου-Sharp διπλής εγγραφής/high dubbing-το πρώτο τραγούδι που
ακούστηκε ήταν αυτό! Ήταν Παρασκευή και η βελόνα γυρισμένη στους 94,4, του αξεπέραστου ΡΟΔΟΝ FM.
Χάρη στο Μήτσο, το Βαγγέλη
και το Στέφανο, σε μία, μόλις, χρονιά συγκέντρωσα το σύνολο της μέχρι, τότε,
δισκογραφίας τους σε αντιγραμμένες κασέτες (Hometaping is Killing Music? Δεν
το νομίζω! Μάλλον τη διαδίδει..
Στους Cure έβρισκα ο, τι και στους Smiths και τις Τρύπες:
μουσικές αλλόκοτες, συναρπαστικές, αντιεμπορικές, απαιτητικές από τον επίδοξο
ακροατή και την επίδοξη ακροάτρια, που, όμως, για κοίτα! Γνώρισαν απήχηση! Τα
τραγούδια τους μιλούσαν για αδιέξοδα, για μοναξιά, απαισιοδοξία, τρέλα και
αγάπη. Εκεί που ο Morrissey θρηνούσε
για ανεκπλήρωτους έρωτες και ο Γιάννης Αγγελάκας αλυχτούσε, ξορκίζοντας το «φριχτό
τοπίο» της αγάπης-την οποία, ωστόσο, παρακαλούσε (παρακαλούμε;) να του δώσουν «λίγη ακόμα»-ο Robert Smith, πότε έδειχνε παγωνιά
απέναντί της, τις περισσότερες φορές υμνολογούσε και τη δόξαζε, ακόμα και ή,
μάλλον, προπάντων, τη στιγμή της απώλειας/χωρισμού..
Σε αντίθεση με το
Γιάννη, ο οποίος, πιότερο, έφτυνε λέξεις ή, ορθότερα διακήρυττε, και το Morrissey που, όταν κατάφερε να
στρώσει την άγαρμπη φωνή του, μεταμορφώθηκε σε βρετανικής κοπής κρούνερ, ο Robert ήταν και εξακολουθεί να
είναι ιδιαίτερη περίπτωση: Η φωνή του δεν είναι «όμορφη», όπως την ορίζουν οι
δάσκαλοι Ορθοφωνίας. Από τα σημερινά talent shows θα τον έδιωχναν με την πρώτη νότα.
Κάποιοι απορρίπτουν τους Cure,
λόγω της φωνής του. Πόσο τους λυπάμαι… Άνθρωποι που δε συγκινούνται από τούτη
τη φωνή είναι ρηχοί και αξιολύπητοι. Όπως και εκείνοι που χλευάζουν την επί
σκηνής εμφάνιση του Robert,
να το πω απλά, δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τον πόνο και το αδιέξοδο του
μοναχικού, του παρία, του απροσάρμοστου… Είναι άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν τη
σημασία της διαφορετικότητας. Δεν καταλαβαίνουν από λυρισμό. Από άκρατο
Ρομαντισμό.
Αντίθετα, τα «κιουράκια»
αναγνωρίζουν στο Robert τον
εαυτό τους. Τέτοιοι καλλιτέχνες μας διδάσκουν πως δεν είναι λάθος να είσαι
ευαίσθητος, ρομαντικός, να αντιμετωπίζεις τους δαίμονές σου. Πως η «ματσίλα»
είναι τόσο άθλια όσο ακούγεται. Πως δεν υπάρχει πρόβλημα να εκφράζεσαι, όπως επιθυμείς.
Ακόμα και στις αδύναμες,
καλλιτεχνικά, στιγμές τους, οι Cure
ακολουθούσαν το δικό τους όραμα, προσπαθώντας να μην ακολουθούν την πεπατημένη.
Από την άλλη, όταν έκριναν (κατά βάση ο Robert) ότι στην τρέχουσα μουσική
πραγματικότητα, υπήρχε κάτι γόνιμο, δε δίσταζαν να αφεθούν να επηρεαστούν.
Για το λάιβ στην
Πλατεία Νερού είναι μάταιο να γράψω. Πώς να εκφράσεις και πώς να διατυπώσεις το
άφατο;
Απλά ήταν μια εμπειρία ονειρική και στα όρια του Μεταφυσικού!
Έχει ανακοινωθεί πως
σύντομα θα κυκλοφορήσει νέος Cure
δίσκος.
Ακούγεται, μάλιστα, πως θα είναι «αντιεμπορικός» με αρκετά οργανικά κομμάτια.
Τι άλλο να ζητήσει
κανείς;
"A Forest " live, Αθήνα, 17/6/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου