Από τα λυκειακά μου χρόνια όλοι, όσοι έχουν σχετιστεί μαζί μου για οποιοδήποτε διάστημα, πέραν της απλής επαφής (ίσως ακόμα και εκείνοι), με έχουν συνδέσει, σε έντονο βαθμό, με τη μουσική και ό,τι έχει να κάνει μ'αυτή. Δεν ντρέπομαι γι'αυτό, ούτε καμαρώνω...Θεωρώ πως είναι ό,τι πιο φυσιολογικό, εδώ και πλέον των είκοσι τριών ετών να καταναλώνω καθημερινά ατελείωτες ώρες του απελπιστικά πεπερασμένου εικοσιτετραώρου(...) άπειρων συνδυασμών των επτά νότων, ρυθμών και αρμονικών διατάξεων συγχορδιών πάσης φύσεως. Να ρουφάω αχόρταγα τεράστιες ποσότητες πληροφοριών για συναρπαστικές νέες κυκλοφορίες, για "χαμένα διαμάντια" που ακόμα περιμένουν να εκτιμηθούν, για φερέλπιδες μουσικούς που με τη σειρά τους περιμένουν να κατακτήσουν τη δική τους τιμητική θέση στο μουσικό στερέωμα, για ηχογραφήσεις που με κάποιο μαγικό τρόπο-πιθανόν να ευθυγραμμίστηκαν τα άστρα!- κατέκτησαν "ες αεί" το πόστο τους στην αιωνιότητα...
Όλα τούτα τα χρόνια γνώρισα πλήθος μουσικόφιλων, αλλά και μουσικών. Μου πήρε αρκετό χρόνο, να "χωνέψω" πως και εκείνοι είναι απλοί άνθρωποι που έχουν τα όνειρά τους, τις αγωνίες, τα πάθη τους και αγωνίζονται να μείνουν αληθινοί (για τους κακοπροαίρετους, αιώνια παιδιά)! Υπάρχει ο Δημήτρης Πουλικάκος, τον οποίο με δέος έβλεπα να πίνει ήσυχα κι ωραία τον καφέ του στο "Αθήναιον" στην Τσαμαδού, χωρίς τον παραμικρό τουπέ. Έχω γνωρίσει τόσο το Γιώργο Καρανικόλα, όσο και τον Αλέξη Καλοφωλιά, μέλη των Last Drive, σχήμα εμβληματικό και σημείο αναφοράς της εγχώριας Ανεξάρτητης Σκηνής. Αυτοί οι άνθρωποι με "ισοπέδωσαν" με τη ζεστασιά και την απλότητά τους που κυριολεκτικά ξεχειλίζει από μέσα τους και, φυσικά, με την παντελή έλλειψη επιτήδευσης που σε διαβεβαιώνω χαρακτηρίζει πάρα πολλούς Έλληνες Rockers: Τον Παντελή Ροδοστόγλου, που εργάζεται στο βιβλιοπωλείο "Πολιτεία" και είναι διαθέσιμος, ανά πάσα στιγμή, να σου προτείνει κάποιο αξιόλογο σύγγραμα. Το Γιάννη Αγγελάκα, που κάθε φορά που επισκέπτεται την Πρέβεζα, θα συναντήσει τους πολλούς και παλιούς φίλους που διατηρεί στην πόλη μας και δεν έχει ξεχάσει, λόγω διασημότητας.Τον Σταύρο, τέλος, από τους Deus Ex Machina, που κάθε φορά που πέρναγα το κατώφλι του Lab για να τυπώσω κάποιο μπλουζάκι, με καλωσόριζε με το πλατύ και συνάμα ευγενικό χαμόγελό του.
Λαμβάνοντας όλα αυτά υπ'όψη, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω από που πηγάζει όλο εκείνο το επιτηδευμένο "υφάκι" του τοπικού ροκά(...) μουσικού που κυκλοφορεί με ένα ύφος και μιλά με ένα στυλ-συνδυασμό Bono, Jim Morrisson και Axl Rose, έχοντας να επιδείξει τον ...ογκόλιθο της μίας κασέτας....!
Οι προσωπικότητες που ανέφερα πριν(από τον Πουλικάκο, μέχρι και το Σταύρο), είναι όλοι τους ενεργά μέλη της Σκηνής, τόσο μουσικά( με Live και δίσκους) όσο-κυρίως-και κοινωνικά. Αυτό σημαίνει πως παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν στο κοινωνικό σύνολο, απόλυτα και συνειδητά ενταγμένοι σ'αυτό και, βέβαια, σε συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Έχουν πράγματα να πουν και δεν ντρέπονται να τα δηλώσουν με παρρησία.
Με μια λέξη...το έχουν κερδίσει!!!
The Smiths "You Just Haven't Earned It Yet, Baby"
Τραγούδι που βρίσκεται στη συλλογή με ακυκλοφόρητα των Smiths,"Louder Than Bombs"
Όλα τούτα τα χρόνια γνώρισα πλήθος μουσικόφιλων, αλλά και μουσικών. Μου πήρε αρκετό χρόνο, να "χωνέψω" πως και εκείνοι είναι απλοί άνθρωποι που έχουν τα όνειρά τους, τις αγωνίες, τα πάθη τους και αγωνίζονται να μείνουν αληθινοί (για τους κακοπροαίρετους, αιώνια παιδιά)! Υπάρχει ο Δημήτρης Πουλικάκος, τον οποίο με δέος έβλεπα να πίνει ήσυχα κι ωραία τον καφέ του στο "Αθήναιον" στην Τσαμαδού, χωρίς τον παραμικρό τουπέ. Έχω γνωρίσει τόσο το Γιώργο Καρανικόλα, όσο και τον Αλέξη Καλοφωλιά, μέλη των Last Drive, σχήμα εμβληματικό και σημείο αναφοράς της εγχώριας Ανεξάρτητης Σκηνής. Αυτοί οι άνθρωποι με "ισοπέδωσαν" με τη ζεστασιά και την απλότητά τους που κυριολεκτικά ξεχειλίζει από μέσα τους και, φυσικά, με την παντελή έλλειψη επιτήδευσης που σε διαβεβαιώνω χαρακτηρίζει πάρα πολλούς Έλληνες Rockers: Τον Παντελή Ροδοστόγλου, που εργάζεται στο βιβλιοπωλείο "Πολιτεία" και είναι διαθέσιμος, ανά πάσα στιγμή, να σου προτείνει κάποιο αξιόλογο σύγγραμα. Το Γιάννη Αγγελάκα, που κάθε φορά που επισκέπτεται την Πρέβεζα, θα συναντήσει τους πολλούς και παλιούς φίλους που διατηρεί στην πόλη μας και δεν έχει ξεχάσει, λόγω διασημότητας.Τον Σταύρο, τέλος, από τους Deus Ex Machina, που κάθε φορά που πέρναγα το κατώφλι του Lab για να τυπώσω κάποιο μπλουζάκι, με καλωσόριζε με το πλατύ και συνάμα ευγενικό χαμόγελό του.
Λαμβάνοντας όλα αυτά υπ'όψη, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω από που πηγάζει όλο εκείνο το επιτηδευμένο "υφάκι" του τοπικού ροκά(...) μουσικού που κυκλοφορεί με ένα ύφος και μιλά με ένα στυλ-συνδυασμό Bono, Jim Morrisson και Axl Rose, έχοντας να επιδείξει τον ...ογκόλιθο της μίας κασέτας....!
Οι προσωπικότητες που ανέφερα πριν(από τον Πουλικάκο, μέχρι και το Σταύρο), είναι όλοι τους ενεργά μέλη της Σκηνής, τόσο μουσικά( με Live και δίσκους) όσο-κυρίως-και κοινωνικά. Αυτό σημαίνει πως παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν στο κοινωνικό σύνολο, απόλυτα και συνειδητά ενταγμένοι σ'αυτό και, βέβαια, σε συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Έχουν πράγματα να πουν και δεν ντρέπονται να τα δηλώσουν με παρρησία.
Με μια λέξη...το έχουν κερδίσει!!!
Τραγούδι που βρίσκεται στη συλλογή με ακυκλοφόρητα των Smiths,"Louder Than Bombs"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου