Σκέψεις...

Σε τρεις εβδομάδες κλείνω τα σαράντα. Όπως και να το κάνεις τα δεύτερα  –άντα είναι ένα κάποιο ορόσημο. Εδώ και μήνες αναστοχάζομαι προσπαθώντας να αξιολογήσω την μέχρι τώρα πορεία μου και γενικά την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, πνευματικά, διανοητικά, ψυχικά, ακόμα και σωματικά. Ακόμα περισσότερο, αναλογίζομαι τις τωρινές ασχολίες μου. Προσπαθώ να τις δω μέσα από τα μάτια του εικοσάχρονου Κώστα.

Είμαι στη θέση την οποία με περίμενα τότε;

Είμαι όπως με φανταζόμουν τότε;

Όπως με ήθελα;

Στα πρώτα δύο απάντηση δεν υπάρχει. Όχι ότι ο εικοσαετής Κώστας δεν είχε φιλοδοξίες ή προσδοκίες, αλλά μέσα στη θολούρα των πρώτων χρόνων μετά την εφηβεία, ανάθεμά με αν είναι δυνατό να έχεις ξεκάθαρη εικόνα του πώς θα είναι τα πράγματα τα επόμενα δύο χρόνια. Πόσο μάλλον τα επόμενα είκοσι…

Στα σαράντα μου ακούω, ακόμη, μουσική. Πολλή μουσική. Να το θέσω απλά, από την ώρα του πρωινού εγερτηρίου, δεν υπάρχει στιγμή που, όταν είμαι σπίτι, να μην ακούω μουσική. Επίσης, παίζω μουσική. Με την κιθάρα μου, κυρίως. Ακόμα μοιράζω μουσική, δική μου και άλλων. Εδώ, φυσικά, βοηθά τα μέγιστα και η τεχνολογία μαζί με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!

Ώρες-ώρες νιώθω να έχω κουραστεί… «Ως πότε θα ασχολείσαι με αυτά;» Η απάντηση είναι: «Όσο υπάρχει η τεχνολογία που μου το επιτρέπει. Όσο μπορώ και πληκτρολογώ. Όσο ανασαίνω! Όσο αντέχω!!»

Αν θες τη γνώμη μου, σε τούτη την εποχή μετάβασης που ζούμε και που ένας Θεός ξέρει που θα μας βγάλει-και, αν..- έχω την αίσθηση πως το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκεφθούμε ελεύθερα και, εφόσον το επιτρέπουν οι περιστάσεις να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας. Διάολε, μονάχα μια φορά ζούμε!

Στο ερώτημα του αν είμαι, όπως θα ήθελα, η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο, απερίφραστο και βροντερό «ΝΑΙ»!! 

Neil Young & Crazy Horse "Hey, hey, my, my"