Μουσική ανασκόπηση του 2016

Τη χρονιά που, όπου να’ ναι, εκπνέει, παρόλο που κυκλοφόρησαν πάρα πολλοί δίσκοι, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς το «απόλυτο» ή «οριακό» αριστούργημα, που να έκανε τη διαφορά και που τελικά να μείνει στην ιστορία. Πρέπει, ωστόσο να τονιστεί κάτι: το γεγονός ότι δεν το βρήκαμε, δε σημαίνει ότι δεν ηχογραφήθηκε!

Εξηγούμε: ακόμα και στην εποχή του διαδικτύου και της άπλετης ροής πληροφορίας, άρα και ενημέρωσης, εκτιμώ πως εξακολουθεί να υπάρχει μια άτυπη, έστω, χειραγώγηση. Η χειραγώγηση τούτη εφαρμόζεται από τα καθιερωμένα sites (βλέπε π.χ. το pitchfork), τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εν είδη «εστέτ» καθορίζουν, λίγο-πολύ τα γούστα πολυάριθμων μουσικόφιλων ανά την υφήλιο.

Κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο! Πόσοι ακροατές-μουσικόφιλοι έχουν το χρόνο και τη διάθεση να ψάξουν εξαντλητικά, ώστε να έχουν πλήρη εικόνα της τρέχουσας παραγωγής? Για να μην αναφερθώ στις άπειρες ώρες που απαιτούνται για την αντίστοιχη κατανάλωση…

Το πρόβλημα, λοιπόν, βρίσκεται στο ότι οι δίσκοι που «σπρώχτηκαν» φέτος, ως επί το πλείστον, δεν δικαιούνται να χαρακτηρίζονται ως πλήρεις!

Εξαίρεση αποτέλεσε το φετινό άλμπουμ των πολυαγαπημένων και στη χώρα μας Βρετανών Radiohead, “A moon shaped pool”. Παρόλο που δεν έλειψαν οι γκρίνιες, ο δίσκος ήταν «το κάτι παραπάνω» για μια χρονιά που, κακά τα ψέματα, ήταν ελάχιστοι οι σπουδαίοι δίσκοι. Αναγνωρίζω ότι, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα ασκήσει την επίδραση που είχε το αξέχαστο και ανεπανάληπτο “Ok computer” του 1997 (συμπληρώνονται 20 χρόνια…), αλλά έχω την πεποίθηση, πως με τις ευφάνταστες ενορχηστρώσεις και, κυρίως με τον τρόπο που συνέθεσαν τα κομμάτια του δίσκου, ανοίγονται διαφορετικοί δίοδοι προσέγγισης της μουσικής δημιουργίας. Αυτό, όμως, μένει να φανεί στην πορεία.

"Burn the witch" Radiohead

Ο δίσκος που μου προξένησε εφάμιλλη εντύπωση και, πραγματικά, απόλαυσα, ήταν ένας που δεν ακούστηκε, παρά, ελάχιστα και τον πληροφορήθηκα από την εκπομπή των Δημήτρη Μπούρα και Άρη Κωνσταντέλλου, τους οποίους και ευχαριστώ: Πρόκειται για το “Void beats, invocation trex” και ηχογραφήθηκε από το σχήμα των Cavern of Anti-Matter. Πρόκειται για όχημα του Tim Caines, που οι γύρω στα σαράντα, θα θυμούνται ως βασική φιγούρα των ιστορικών space-indie Stereolab.

Πρώτα-πρώτα ο δίσκος είναι σχεδόν εξολοκλήρου οργανικός, καθώς απουσιάζουν τα φωνητικά. Ύστερα είναι αρκετά ατμοσφαιρικός, σχεδόν ονειρικός, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει αιχμές. Με μια κουβέντα, δεν πρόκειται για σούπα!!! Επιπλέον, είναι αδύνατο να ξεμπερδέψεις με μια και μόνο ταμπέλα, αναφορικά με το στυλ. Ξεκινάμε με το γερμανικό Kraut Rock και καταλήγουμε …στο άπειρο!!

Cavern of the Anti Matter, live στο φεστιβάλ Primavera, 3-6-2016

Τέλος από το 2016 θα κρατήσω και το τραγούδι “Where the Light gets in” των Primal Scream παρέα με τη Sky Fereira. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω  εκείνους που το θεωρούν κακό τραγούδι… Αντιλαμβάνομαι πως πιθανόν κάποιους να ενοχλούν τα πιασάρικα χιτάκια, αλλά προσωπικά έχω χρόνια να «κολλήσω» με μια μελωδία και να τη σιγο-μουρμουράω μέσα στη μέρα!!!

Να και το τραγούδι!

Αυτά είχα να μοιραστώ μαζί σου.

Καλή χρονιά, με υγεία και ευδοκίμηση!!!