Σκέψεις από ένα τραγούδι

Ασπιρίνη

Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς,

μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε,

τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς,

ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε,

τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω,

έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου,

πίνουν καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ,

όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.

γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου ’ χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ

θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη.

Σα παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιεις,

να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,

πόσα χρόνια ν’ αρνηθείς προτού τα δεις,

μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.

Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν

βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει

κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν,

κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει.

Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ,

θα νικηθώ μ’ ένα καφέ και μια ασπιρίνη.

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Κώστας Τσίρκας

Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου

Από το άλμπουμ «Εκατό μικρές ανάσες» του 2005

Όταν γράφτηκε το παραπάνω τραγούδι, στα χρόνια της γκραντιόζας και, την ίδια στιγμή, γκροτέσκας και, οπωσδήποτε, κάλπικης ευημερίας της χώρας μας, μάλλον θα ακουγόταν παράταιρο, ανεξήγητα απαισιόδοξο, καταθλιπτικό, «νταουνιάρικο». Ξενέρωτο, «σαν εκείνα τα έντεχνα, τα ψυχοπλακωτικά»!

Τότε, πραγματικά, ζούσαν όλοι το «ελληνικό όνειρο»: Διορισμένοι στο επάρατο Δημόσιο ή κρατικοδίαιτοι θιασώτες του Ιδιωτικού Τομέα και της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας που το κράτος όφειλε να στηρίζει και να συντηρεί εσαεί, με ατελείωτες επιδοτήσεις, διότι και ο Σοσιαλισμός έχει …τα καλά του!!!

Την ίδια, όμως, περίοδο υπήρχαν και κάποιες ψυχές που, πολύ απλά, δεν ένοιωθαν να κολλάνε στο όλο πανηγύρι. Δεν τους χώραγε ο φακός στο πλάνο για την αναμνηστική φωτογραφία. Παιδιά που δεν είχαν θέση στο ατελείωτο, όπως φαινόταν, πάρτυ.

Τα παιδιά αυτά ήταν από κείνα που κανείς δεν ήθελε κοντά του. Επειδή αδυνατούσαν και δεν ήθελαν να είναι ελαφρείς. Κάτι τέτοιο θα τους ήταν αβάσταχτο.

Τα παιδιά αυτά ήταν και, ίσως είναι ακόμη και τώρα, ανεπιθύμητα επειδή δεν έχουν τη νοοτροπία του «Νικητή». Δεν τα ρωτάνε, όμως, αν τα ενδιαφέρει το προσφερόμενο έπαθλο!

Φυσικά είναι ανεπιθύμητα, επειδή είναι συχνά θλιμμένα και αποπνέουν κατήφεια και μιζέρια. Η απάντηση βρίσκεται στα σχετικά με την «αβάσταχτη ελαφρότητα»…!

Αν φταίξανε σε κάτι αυτά τα παιδιά, είναι το ότι δεν τόλμησαν να κυνηγήσουν τα όνειρα που με τόση θέρμη κατέστρωναν. Που δεν έριξαν «τις γροθιές τους στα μαχαίρια», όπως τα συμβούλευε από τότε ο Άλκης Αλκαίος. Ποτέ δεν είναι αργά. Πάντα υπάρχει χρόνος «να μετρηθείς με τη ζωή που σου απομένει»! Όσο έχεις ζωή μέσα σου, έχεις χρόνο να την πάρεις στα χέρια σου. Και τα παιδιά εκείνα είναι που σφύζουν από αυτή!

Αφιερωμένο σε εκείνα τα παιδιά που για όλους τους παραπάνω λόγους, βρέθηκαν στο περιθώριο από εχθρούς και μεταστραφέντες αλλοτινούς συνοδοιπόρους. Εκείνοι είναι που έπαψαν να ζουν και διαβιούν άταφοι!

εδώ και η "Ασπιρίνη", το τραγούδι που ενέπνευσε το κείμενο