Οι National είναι ένα ροκ σχήμα που, έχω την πεποίθηση, θα έπρεπε να αγαπούν όσοι είναι φίλοι των Διάφανων Κρίνων. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στο στίχο. Άλλωστε, δύσκολα ταυτίζεται κάποιος με στίχο σε διαφορετική, από τη μητρική του, γλώσσα.
Δεν είναι μόνο η μελαγχολική διάθεση, έμπλεη Ρομαντισμού. Είναι η λεπτοδουλεμένη ενορχήστρωση, άλλοτε πλούσια, συχνά λιτή. Είναι η (κρυφή;) αγάπη στους Tindersticks και τα "σκοτεινά" και "ζοφερά" '80ς. Είναι, τέλος, η συνέπεια στις υψηλών ποιοτικών στάνταρ κυκλοφορίες.
Το κομμάτι ονομάζεται "Day I die". Περιέχεται στο άλμπουμ "Sleep well beast" που κυκλοφόρησε μόλις χθες, Παρασκευή 8/9/2017 από τη 4AD.
Δε λες, καλά που υπάρχουν οι Queens of the Stone Age και βγαίνει και κάνας ροκ δίσκος που ακούγεται πέρα από έναν στενό κύκλο ...κολλημένων με τη μπάλα στα πρόθυρα κρίσης ...μέσης ηλικίας...!
Ανανεωμένη η παρέα του Josh Homme στο πρόσφατα κυκλοφορημένο άλμπουμ "Villains" με παραγωγό το Mark Ronson.
Πιθανόν να μην το γνωρίζεις, αλλά αυτός επιμελήθηκε την παραγωγή του μοσχοπουλημένου "Back in Black" της πρόωρα χαμένης αλλά όχι λησμονημένης-σίγουρα όχι ξεπερασμένης-Amy Winehouse.
Ένα από τα ομορφότερα δείγματα του μοντερνισμού, κάπου στο Λυκόφως του 19ου αιώνα και στα πρώτα χρόνια του 20ου.
Έχω την αίσθηση ότι ο Erik Satie-μαζί, ίσως, με τον Claude Debussy-είναι συνυπεύθυνος για κάτι τύπους όπως ο Bill Evans και, στις μέρες μας, ο Brad Mehldau.
Στο βιντεάκι ακούς τα "Gnossiene 1, 2 και 3"
Όσοι, όμως, γνώριζαν την πορεία του στο πρώτο μισό των '70ς, δεν απόρησαν. Μάλλον το ευχαριστήθηκαν!
Εδώ ο Lou Reed διασκευάζει το "September Song" του Kurt Weil, με αφορμή ένα παλιό αφιέρωμα στο σπουδαίο Γερμανό συνθέτη. Σε περίπτωση που δεν το ξέρεις, τα λόγια στα τραγούδια του ήταν του Τεράστιου Bertolt Brecht. Μαζί γράφανε τα μιούζικαλ.
Μεταξύ άλλων, κράτα το στίχο "να τραγουδάμε, θέλουνε, της πλάκας τραγουδάκια".
Εγώ απλά ελπίζω τα παιδιά να έχουν συνέχεια, γιατί καλές οι swing ρεμπετο-διασκευές αλλά έχω πήξει! Όχι άλλο κάρβουνο...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου