Lia Hide: Συνέντευξη

Τη Lia τη συνάντησα τυχαία στο φατσοβιβλίο πριν από χρόνια, κοντά την περίοδο που άνοιξα το λογαριασμό μου και σουλάτσαρνα ψάχνοντας...ούτε που ήξερα τι! Απλά έψαχνα. Και να σου σκαει από το πουθενά (κυριολεκτικά, όμως) η από πάνω νεραϊδόφατσα! Αιθέρια. Τόσο αιθέρια και ταυτόχρονα γήινη. Σε τέτοιο βαθμό που να θες να πιεις ένα καφέ μαζί της συζητώντας για την Kate Bush! Έτσι σύντομα ήταν γεγονός το "add" από την πλευρά μου, όπως γεγονός και, φυσικά, ευχάριστο ήταν το ίδιο σύντομα το "accept" από τη δική της! 

Με ενημερώνει ότι είναι μουσικός. Συνειδητοποιώ ότι είναι παραπάνω από αξιόλογη. Τρελαίνομαι από το γεγονός, ότι με τη μπάντα της, μαζί με το "original" υλικό, παίζουν φαινομενικά αταίριαστες διασκευές σε Faith No More και Nine Inch Nails!

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το EP "Everyone seems to know who I am". Είναι ένα CD με πέντε, μόλις, τραγούδια, όλα ελκυστικά και, στο τέλος, εθιστικά! Αν πρέπει, σώνει και καλά, να βάλω μια ταμπέλα (άχαρο πράγμα, δε νομίζεις;) ας είναι "Art Pop". 

Η πρόσκληση για συνέντευξη, από μέρος μου, ήταν θέμα χρόνου. Και η Lia Hide, πρόθυμα και γενναιόδωρα, ανταποκρίθηκε.

Κυρίες και Κύριοι η Lia Hide!

1) Το φετινό σου άλμπουμ, δεύτερο στη σειρά μετά το πολύ όμορφο «Home», τιτλοφορείται «Everyone seems to know who I am». Αισθάνεσαι ότι με αυτό ξεκαθαρίζεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα ή ισχύει κάτι άλλο; Εννοείται πως αν βρίσκεις την ερώτηση πολύ προσωπική, μπορείς να μην απαντήσεις!

Δεν έχω ξεκαθαρίσει την καλλιτεχνική μου ταυτότητα, με την έννοια ότι δεν αποποιούμαι τον ήχο του προηγούμενου δίσκου για τον τωρινό – απλά αυτά τα τραγούδια τα σκέφτηκα έτσι, εκείνα αλλιώς. Και φυσικά αλλάζεις όσο είσαι εκεί έξω και παλεύεις με τους ανεμόμυλούς σου, οπότε αν φαίνεται κάποια αλλαγή, ή κάποιο ξεκαθάρισμα ίσως αυτό να είναι απλά μέσα στο κεφάλι μου. Τώρα για τον νέο δίσκο.. Πιο πολύ θυμωμένη ήμουν όταν σκαρφίστηκα τον τίτλο, στο τέλος πλέον της δουλειάς, και αφού είχαμε αποφασίσει να το βγάλουμε ως ep, και πολύ κουρασμένη. Ο αρχικός τίτλος ήταν πολύ πιο μακροσκελής (και έχει πια γίνει τραγούδι - ίσως να τιτλοφορήσει κάποια επόμενη δισκογραφική μου δουλειά).  Ο τρέχον τίτλος λοιπόν, πιο πολύ απαντά σε όλο τον κόσμο που βρέθηκε στο διάβα μου, από τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο και μετά. Και στα προηγούμενα project που είχα συμμετάσχει υπήρχε μία γενικότερη διάθεση να.. με νουθετήσουν, αλλά εκείνα ήταν project συνεργασίας, και στην συνεργασία, όλοι θέλουν να βγει από μέσα τους η δημιουργία, και προσπαθούν για το καλό του συνόλου (ιδανικά, μιλώντας). Από την ολοκλήρωση του Home (2011) και μετά, άκουγα πάντα ότι όλο τα έχω κάνει..Λάθος? Όχι σωστά? Όλοι είχαν μια άποψη γιατί δεν γίνομαι διάσημη (αν και δεν με απασχόλησε αυτό ειδικά εμένα, ποτέ) πώς να γράψω ένα χιτ, τι να πω, πότε, πόσα, τι να φορέσω, γιατί δεν ταιριάζω στην τάδε εταιρεία, και πως να γίνω το αγαπημένο παιδί της δείνα, κλπ κλπ. Οπότε ο τίτλος εκεί αναφέρεται.

2) Οι μουσικές που συνθέτεις, ενώ ενορχηστρώνονται με τη βοήθεια της τρέχουσας τεχνολογίας, ακούγονται, βέβαια ενταγμένες στο σήμερα, όμως παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας τις μουσικές σου επιρροές.

Είναι τόσο μεγάλη και πολύχρωμη η γκάμα των πραγμάτων που έχω ακούσει, και ακούω που δεν ξέρω και εγώ από πού γεννιούνται όλα αυτά στο κεφάλι μου, από ποια παντρέματα και ποιες συνυπάρξεις.. Μικρή άκουσα πολύ Χατζιδάκι αλλά και Beatles και δεν έβλεπα σχεδόν καθόλου τηλεόραση, παρά μόνο ραδιόφωνο, και ειδικά το Τρίτο Πρόγραμμα. Πιο μεγάλη, στο τέλος του δημοτικού πια, αγάπησα πολύ τις μουσικές των τίτλων των παιδικών-και-μη σειρών στην τηλεόραση και των ταινιών των 80’ς και 90’ς γι’ αυτό κι αγαπώ πολύ τον Danny Elfman αλλά και τον Ennio Morricone και του Nino Rota. Άργησα πολύ να δω ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες (τον Μπακαλόγατο τον είδα πρώτη φορά πριν λίγα χρόνια) και ελληνικές ταινίες γενικότερα, με εξαίρεση του Νικολαΐδη (εδώ τα credits πάνε στον Γιώργο, που παίζουμε μαζί πάνω από 20 χρόνια, πια, και παίζει ντραμς στο σχήμα μου) δεν είμαι φαν του ελληνικού σινεμά, αλλά λάτρευα τον Danny Kaye και τους Dean Martin & Jerry Lewis, από κεί και η αγάπη μου για το μιούζικαλ και σιγά-σιγά για την τζαζ. Αργότερα με έκλεψε το Σηάτλ, και δεν άκουσα σχεδόν καθόλου καθαρό μέταλ (παρά μόνο Metallica (μέχρι που άρχισαν τις βλακείες) και Annihilator (oh, yes!), και ελάχιστο Classic Rock. Μετά τα 25 μου άκουσα σοβαρά πχ Iron Maiden και Black Sabbath, και ακόμα μου φαίνεται πολύ δύσπεπτος ο Dio. Ακόμα και σήμερα θα ακούσω Faith no More, Soundgarden, NIN, Hole, Alice in Chains, κλπ, και εννοείται ότι ακολουθώ πιστά τους Radiohead.. Γενικά, έχω την τάση να αγαπώ παράφορα δίσκους, παρά μπάντες ή καλλιτέχνες, όπως πχ μου έχει συμβεί με τους Tom Waits, Grace Jones, Johny Cash, Puressence, Massive Attack, Archive, αλλά λατρεύω τις κυρίες Nina Simone (που είναι και ο λόγος που ήθελα σαν τρελή, μικρή, να μάθω πιάνο) Tori Amos, Fiona Apple,  και φυ-σι-κα Kate Bush. Δεν θυμάμαι αν με τράβηξαν οι σπουδές τις κλασσικής μουσικής επειδή ήδη άκουγα πολύ, ή το αντίθετο, πάντως, λόγω σπουδών είναι εκτεταμένα τα ακούσματα μου κι εκεί.. Κάπου εκεί συνέβη και ο μεγάλος μου έρωτας με τον Astor Piazolla.. Άρα, για να μην σας κουράσω άλλο, ένα χαμός, ένας ωκεανός από ήχους!

3) Οι στίχοι σου, φαίνονται προσωπικοί και, ταυτόχρονα, θα μπορούσαν να εκφράζουν κάθε γυναίκα. Τι σε ωθεί να πάρεις χαρτί και μολύβι ή να κάτσεις στον υπολογιστή και να γράψεις?

Οτιδήποτε! Μα πιο πολύ, επειδή είμαι πεισματάρης κι εκδικητικός άνθρωπος, με ωθούν αυτά που θέλω να «κλείσω» τους κύκλους τους. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, δεν ξεχνάω τίποτα. Συγχωρώ, μα δεν ξεχνάω.

4) Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι μου τους συνεργάτες σου έχετε δώσει πολλές συναυλίες-πολλές, μάλιστα, ανοίγοντας για μεγάλα ονόματα από το εξωτερικό. Πρώτον, πως είναι η εμπειρία του support ή warm up για μεγάλο όνομα και δεύτερον, σπάζοντας το στερεότυπο της γυναίκας που απλά τραγουδάει τα τραγούδια ενός άνδρα-συνήθως- μιας και γράφεις, ερμηνεύεις και παίζεις πλήκτρα, θα ήθελα να μας πεις, πώς σε δέχεται το κοινό.

Η αλήθεια είναι ότι είναι μεγάλη ευτυχία να παίζεις, ανοίγοντας ένα μεγάλο όνομα, γιατί συνήθως έχεις καλό πατάρι, καλό ήχο (ή δυνατότητες, εν πάση περιπτώσει) και φώτα, και κόσμο. Μερικές φορές ο κόσμος θέλει να σε δει, να του ζεστάνεις την σκηνή. Μερικές φορές είναι τρομερά αγενής και ανάγωγος. Ευτυχώς έχω μαζέψει μόνο καλές στιγμές, αλλά έχω παρακολουθήσει ως κοινό, πολύ ..ψυχρές καταστάσεις, και ναι, έχω δει και πολύ ξενέρωτα (και λίγα λέω) supporting acts. Τον κόσμο γενικά δεν φαίνεται να τον απασχολεί που παίζω πλήκτρα, ή κιθάρα, ή μπάσο (έχω κάνει και αυτά) κι ας έχουν υπάρξει φορές που χειριζόμουν 2 πλήκτρα, λαπτοπ, looper κι ένα σκασμό πετάλια ακόμα. Δεν ενθουσιάζεται πιο πολύ απ το αν απλά τραγουδούσα. Οι φίλοι λένε πως με προτιμούν να μην κάνω τίποτα, να τραγουδάω μόνο. Εγώ πάλι δεν ξέρω.. Μου αρέσει να παίζω με τους μουσικούς μου, μου αρέσει να παίζω στις πρόβες.. Ίσως όμως, ναι, να προτιμούσα κι εγώ να μην έκανα τίποτα άλλο απ το να τραγουδάω απλά, στο λάιβ. Ο κόσμος αντιδράει όταν παίζουμε καλά, όταν νιώθουμε αυτό που συμβαίνει, και συμβαίνει αυτό που νιώθουμε. Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Καταλαβαίνει πότε του λες αλήθεια, και την επικροτεί, και σε αγκαλιάζει, αλλιώς, αρχίζει τα πηγαδάκια. Οπότε γενικά, οι εμπειρίες μου είναι όμορφες, πολύ, μιας και είναι μέλημά μας να είμαστε ειλικρινείς, κάθε φορά!

5) Γενικά, μετά τη μεγάλη επιτυχία και καθιέρωση της Μόνικας, έχουν εμφανιστεί πάρα πολλές γυναίκες, αυτόνομες δημιουργοί, σχεδόν όλες με ιδιαίτερα όμορφα άλμπουμ. Παρόλο που κάποια σεξιστικά στερεότυπα ακόμα υπάρχουν, θεωρείς ότι η ελληνική κοινωνία, έχει κάνει κάποια πρόοδο;

Άσχημα την αρχίσαμε την ερώτηση, άσχημα! Δεν θα γίνω διπλωματίας, δεν μου αρέσει η δουλειά της κοπέλας αυτής, αλλά αυτό είναι εντελώς προσωπικό και θέμα γούστου, το θέμα όμως είναι, ότι δεν άρχισε να υπάρχει η γυναικεία δημιουργία ή η προβολή αυτής, μετά από την εμφάνιση της Μόνικα. Στις προηγούμενες στιγμές του ελληνικού αγγλόφωνου, οι περισσότερες γυναίκες ήταν μέλη μπάντας πιο συχνά, παρά stand alone. Δεν θέλω καν να θίξω την οικονομική δυνατότητα και την συνάρτησή της με την επιτυχία και την προβολή, το θεωρώ αυτονόητο.  Νομίζω πως η Ελλάδα είναι ακόμα λίγο στενόμυαλη στο θέμα της μπάντας (εξαιρώντας το μέταλ, και τα παρακλάδια του, που είναι ούτως ή άλλως, άλλη υπόθεση) – παρά στο θέμα του σόλο καλλιτέχνη - κι ας είχε όλη την προϋπηρεσία των 60’ς να την βοηθήσει. Λόγω πίστας και εταιρειών, αυτό που γενικά κυριαρχεί στην Ελλάδα είναι η περσόνα, από το λαικό μέχρι το ποπ, οπότε, θεωρώ ότι στο ίδιο κλίμα δρομολογήθηκαν και οι κοπέλες αλλά και τα αγόρια που συζητάμε, που κάνουν την προσπάθειά τους ως τραγουδοποιοί ή ερμηνευτές. Το μόνο στερεότυπο που βλέπω εγώ μπροστά μου συνέχεια, είναι αυτό του «χιτ» ότι δηλαδή, ο κόσμος, μαζικά, θα ακολουθήσει αυτό που του προτείνετε από τα ραδιόφωνα, και τα μέσα, και δεν θα ψάξει παραπέρα, κι ότι η ελληνική προσέγγιση στην επιλογή/αισθητική του 80 καλά κρατεί – ο κόσμος εδώ θέλει «σταρ» και «θεές», θέλει να λατρεύει με την έννοια που το έκανε στα μπουζούκια της παγιέτας, θέλει όμορφες κι όμορφους, κι ας έχει αλλάξει το μουσικό ύφος. Ενώ έξω (από την δική μου ταπεινή εμπειρία, πάντα) υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη και αναζήτηση στο μουσικό προιόν πρώτα και μετά στην περσόνα. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας φαντάζομαι, ή πολυετούς.. διάβρωσης!

5) Το διαδίκτυο και η διακίνηση, μέσω αυτού-τις περισσότερες φορές ελεύθερα και, ίσως, ανεξέλεγκτα-της πληροφορίας και των καλλιτεχνικών «προϊόντων» είναι καθεστώς. Θεωρείς ότι έχει ωφελήσει κάποιους όλη αυτή η ιστορία; Ποια η θέση των ανεξάρτητων δημιουργών;

Είμαστε τόσα χρόνια μέσα σε αυτήν την φάση πια, που αν κάποιος βοηθήθηκε κάποτε, και έγινε εν νυκτί σταρ μέσω του ίντερνετ και κάποιας πλατφόρμας, νομίζω αποτελεί ιστορικό παρελθόν, και δύσκολα θα ξαναγίνει. Θεωρώ ότι μόνο βοηθά αυτό – η προβολή και η δικτύωση και η ενημέρωση από το δίκτυο. Αν ζημίωσε για κάποια χρόνια τις μεγάλες δισκογραφικές, αυτό ήταν κάτι που με την έλευση της οικονομικής κρίσης θα συνέβαινε ούτως ή άλλως. Ο ανεξάρτητος δημιουργός θέλει να δημιουργήσει, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το ίντερνετ σου δίνει την δυνατότητα να προβάλεις την δουλεία σου ακόμα και με μικρό πορτοφόλι, με ότι αντέχεις και μπορείς, και σε θέμα παραγωγής και σε θέμα προβολής. Τώρα το αν ποτέ θα αμειφθείς από αυτό, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, δυστυχώς. Αλλά δεν νομίζω ότι το φταίξιμο είναι των πλατφόρμων του ίντερνετ (πχ για την πειρατεία και την free διανομή μουσικής), αλλά της ασυδοσίας που επικράτησε σε προηγούμενες δεκαετίες, και εξάντλησε την αντοχή και ανοχή του κοινού. Για να είμαστε αισιόδοξοι, οι πωλήσεις βινυλίου ανεβαίνουν συνεχώς, και όλοι οι κακοί προφήτες που λέγαν ότι το φυσικό προιόν έχει πεθάνει, θα αναγκαστούν να το βουλώσουν επιτέλους.

6) Ποια η ανταπόκριση του κοινού στο πρόσφατο άλμπουμ; Πώς σκοπεύεις να το προωθήσεις; Υπάρχουν σχέδια για το εξωτερικό;

Ήταν πολύ ζεστή η βραδιά της παρουσίασης, στο six dogs, στις 31 Μαίου, είχαμε πάρα πολύ κόσμο, πολύ όμορφο opening act (Foam) και πολύς κόσμος αγόρασε το άλμπουμ και το merch που είχαμε, οπότε είμαι τρισευτυχισμένη! Το καλοκαίρι που μας πέρασε, εμφανιστήκαμε σε πάρα πολλά νησιά του Αιγαίου και Ιονίου και πόλεις της επαρχίας, όπου πέραν από Έλληνες, είχαμε και πάρα πολλούς τουρίστες στο κοινό, από τους οποίους ακούσαμε πολύ όμορφα λόγια. Εκκρεμούν άλλες δέκα περίπου εμφανίσεις στον Σεπτέμβριο και Οκτώβρη , μέχρι να εμφανιστούμε στις μεγάλες πόλεις (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλο κλπ) και έχουμε ήδη προγραμματίσει 2 βραδιές στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο, όπου και θα μπούμε στούντιο να ολοκληρώσουμε το επόμενο άλμπουμ, που είναι εξάλλου κατά το ήμισυ, έτοιμο. Πήγε τόσο καλά η κυκλοφορία αυτή που ανακάλυψα, μετά από πρόσφατη καταμέτρηση, ότι έχουμε μόλις τα μισά cd ακόμα, σε αυτή την εντελώς αυτόνομη και προσωπική πρωτοβουλία/προσπάθεια/κυκλοφορία, που μετρά μόλις λίγους μήνες εκεί έξω. Θα ήθελα πολύ να πάμε να παίξουμε στην Αγγλία, πάλι, και υπάρχουν σχέδια και συζητήσεις για αυτό, και ήδη μιλάμε με κάποια φεστιβάλ στο εξωτερικό για το ερχόμενο καλοκαίρι. Από τα ελληνικά φεστιβάλ δεν έχω να περιμένω κάτι. Γενικά από τις ελληνικές διοργανώσεις είμαι αρκετά απαθής πια, αφού συστηματικά βλέπω τα ίδια ονόματα και τις ίδιες κλίκες, και κάθε προσπάθεια να προσεγγίσω κάποια από αυτά δεν κατέληγε πουθενά. Οπότε, έπαψα να προσπαθώ. Ότι κάνουμε γίνεται με πολύ προσωπική προσπάθεια και δουλειά και με ανθρώπους που πιστεύουν στην δουλειά μας. Έτσι σιγά-σιγά δημιουργείται μία οικογένεια που έχει ουσιαστικούς δεσμούς, και μιλάει αλήθεια – δεν χαϊδεύει τα αυτιά μας, και δεν αρκείται σε μέτρια.

7) Για το τέλος, έχεις το ελεύθερο να κλείσεις τη συνέντευξη, με όποιο τρόπο επιθυμείς. Εγώ σε ευχαριστώ για το χρόνο σου!

Νομίζω είπα πιο πολλά από όσα .. είχα κατά νου! Ευχαριστώ πολύ για τις ουσιαστικές ερωτήσεις!!! Και καλή αντάμωση εκεί έξω, σίγουρα θα βρεθούμε κάπου κοντά σας, σύντομα!

Lia Hide "Rembrandt"