Κατειλημμένος Χώρος: Rock'n'Roll στην Πρέβεζα στα '90s Vol.4. Ελεύθερη Βούληση

Αν παρακολουθείς σταθερά το αφιέρωμα στα Πρεβεζάνικα ροκ σχήματα, θα έχεις ήδη καταλάβει πως, στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για παιδιά που πρώτα ήταν φίλοι και απλά στην πορεία εμφανίστηκε το γκρουπ, όπου βασικός στόχος ήταν να "τα σπάσουν"! Τέτοια περίπτωση, φαίνεται να αποτελεί και το σχήμα που φιλοξενώ στην παρούσα ανάρτηση. Ακούγοντας το ντέμο τους, ξανά μετά από τόσα χρόνια, βλέπω πως πρόκειται για ένα γνήσιο νεανικό ροκ σχήμα των ελληνικών ύστερων '90s! Ένα σχήμα που το κάθε μέλος έχει τα δικά του μουσικά "κολλήματα", αλλά ο ήχος του είναι ξεκάθαρος και συμπαγής. Επιπλέον, περιλαμβάνει τα ωραιότερα Lead Vocals (κύρια φωνητικά).

Ο λόγος στο φίλο Γρηγόρη Παππά, φωνή και κιθάρα στους Ελεύθερη Βούληση!

1. Πότε δημιουργηθήκατε και ποια ήταν τα αρχικά μέλη; Προϋπήρχε φιλία μεταξύ σας;

Νομίζω πως ήταν καλοκαίρι του 1997 όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες με τους Τάσο Πολίτη (κιθάρα), Δημήτρη Κοντοδήμα (μπάσο), Γιάννη Κοντογιώργο (τύμπανα). Η παραπάνω σύνθεση παρέμεινε η ίδια από τη πρώτη μέχρι και την τελευταία πρόβα της μπάντας.

Θα πρέπει να σημειώσω πως στο πρώτο μας live έπαιξε μαζί μας και ο Μάκης Σπετζάρης (κιθάρα).

Με τον Τάσο είμαστε φίλοι από νηπιακή μπορώ να πω ηλικία. Με τον Δημήτρη και τον Γιάννη (που επίσης γνωριζόταν από μικρά παιδιά) απλά γνωρίζαμε ο ένας το άλλον χωρίς να κάνουμε ιδιαίτερα στενή παρέα.

Λίγες πρόβες αρκούσαν για να χτιστούν φιλίες που κρατάνε μέχρι και σήμερα.

2. Πώς προέκυψε το όνομα.

Το όνομα της μπάντας ξεκίνησε σαν αστείο ανάμεσα σε εμένα και έναν συμμαθητή μου όταν το είδαμε σε ένα από τα σχολικά βιβλία (δεν θυμάμαι ποιο). Το κείμενο είχε σαν θέμα την Ελεύθερη Βούληση με την οποία οι άνθρωποι αποφασίζουν μόνοι τους κτλ.

Όπως καταλαβαίνεις μας φάνηκε ξεκαρδιστικό σε ένα σχολικό βιβλίο να γράφονται τέτοιες μ........ες. Οπότε ξεκίνησε σαν ειρωνικού τύπου αστείο και κατέληξε το όνομα της μπάντας.

3. Πού κάνατε πρόβες

Αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία (γέλια).

Όπου μπορείς να φανταστείς. Όχι λάθος. Όπου δεν μπορείς να φανταστείς...Σε αποθήκες, σε σπίτια φίλων-θείων-γιαγίαδων, σε παλιά σφαγεία, σε παλιά λεβητοστάσεια, σε αυλές στο Μιχαλίτσι, φυσικά στην Όαση και σε πολλά άλλα απίθανα μέρη. Τελικά βρήκαμε τη βάση μας στο υπόγειο του Δημήτρη.

Αδειάσαμε ένα από τα δωμάτια του σπιτιού, το γεμίσαμε από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι πράσινες αυγοθήκες και αυτό ήταν...Μετά από όσα είχαμε τραβήξει για να βρούμε χώρο για πρόβα, αυτό το δωμάτιο για εμάς ήταν το δικό μας Abbey Road (γέλια) Να 'ναι καλά η γιαγιά...

4. Ποιος ήταν ο στόχος σας; Μόνο διασκευές και αν προκύψει δικό σας υλικό, ή εξαρχής στοχεύατε στο να γράψετε δικά σας τραγούδια;

Ο σκοπός ήταν να γράψουμε τα δικά μας κομμάτια. Φυσικά στην αρχή ξεκινήσαμε με κομμάτια άλλων. Νομίζω το πρώτο μας live είχε μόνο διασκευές. Τότε ακόμα υπήρχε η αντίληψη, πως για να βγεις live πρέπει να έχεις ένα πρόγραμμα 2 και πλέον ωρών, λες και παίζαμε στα μπουζούκια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έχουμε ξεπατωθεί στις πρόβες, προσπαθώντας να βγάλουμε ένα σκασμό διασκευές (για κάποιες από τις οποίες ακόμα ντρεπόμαστε) παραμερίζοντας τη λογική. Έτσι επιλέξαμε να κάνουμε live με τα δικά μας κομμάτια και κάθε φορά να το εμπλουτίζουμε με 3-4 διασκευές διαφορετικές κάθε φορά.

5. Επιρροές; (μουσικές, πολιτικές, κοινωνικές)

Τα ακούσματα μας μπορώ με βεβαιότητα να πω πώς δεν είχαν τη παραμικρή σχέση μεταξύ τους. Εγώ άκουγα όλη μέρα Smashing Pumpkins, ο Τάσος Steve vai, ο Δημήτρης Radiohead, και ο Γιάννης Iron Maiden.

Οπότε το να πω πως οι μουσικές μας επιρροές έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δική μας δουλειά μάλλον δεν ισχύει...

Σε κάποια κομμάτια πιάσαμε κάποια κοινωνικά θέματα χωρις ωστόσο αυτό να είναι σε πρώτο πλάνο.

6. Πού κάνατε Live;

Όπου μπορούσαμε! Νομίζω στη Πρέβεζα παίξαμε σε όλα τα μαγαζιά που θα μπορούσε να γίνει live. Είμαι χαρούμενος γιατί προλάβαμε να παίξουμε σε χώρους της πόλης που πλέον έχουν αλλάξει χαρακτήρα ή έχουν κλείσει, όπως το Παρασκήνιο, η Παλίρροια ,το Soho, ακόμη και το No Name ήταν διαφορετικό εκείνα τα χρόνια. Επίσης εμφανιστήκαμε σε διάφορα φεστιβάλ που γινόταν στη πόλη π.χ. στο κάστρο του Παντοκράτορα και στη Πλατεία Ανδρούτσου αλλά και σε φεστιβάλ στα Γιάννενα. Νομίζω πως η καλύτερη μας εμφάνιση ήταν όταν ανοίξαμε την συναυλία της Λευκής Συμφωνίας στα Γιάννενα.

7. Υπήρχε αλληλεπίδραση με τις υπόλοιπες μπάντες; Γενικά, υπό οποιαδήποτε έννοια, υπήρχε Σκηνή;

Ναι θεωρώ πως υπήρχε σκηνή στη πόλη. Αν σκεφτείς πως υπήρχαν ενεργές 7-8 μπάντες, για μια τόσο μικρή πόλη όπως η Πρέβεζα είναι μεγάλος αριθμός.

Πολλές φορές κάναμε πρόβες στους ίδιους χώρους, ανταλλάζαμε όργανα και ενισχυτές, πολλά παιδιά ήταν σε δύο μπάντες ταυτόχρονα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μια περίοδο στην εγκαταλειμμένη τότε Όαση να αναγκαζόμαστε να αφισοκολλούμε πρόγραμμα με τις ώρες που είχε πρόβα η κάθε μπάντα!

Αυτό που για μένα έχει σημασία είναι ότι κάθε μπάντα είχε το δικό της ήχο, πράγμα σπάνιο αν αναλογιστείς ότι όλοι μας πάνω κάτω είχαμε την ίδια ηλικία άρα και τα ίδια σχεδόν ερεθίσματα.

8. Πόσο εύκολο, ή δύσκολο, αυτονόητο, ή μη ήταν να παίξεις Rock’n’Roll στην Πρέβεζα πριν από είκοσι χρόνια;

Δεν ξέρω πως είναι να είσαι 15 χρονών σήμερα αλλά τότε ήταν πολύ λογικό να γρατσουνάς μια κιθάρα ή να κοπανάς τα τύμπανα. Δεν νομίζω πως ήταν δύσκολο. Περισσότερο αυτονόητο θα έλεγα. Θέλαμε να παίξουμε τη μουσική που μας ευχαριστούσε και απλά τη παίζαμε. Η ροκ μουσική και τα παρεμφερή είδη της, στη δεκαετία αυτή παιζόταν παντού. Στα ελληνάδικα της πόλης, όπως θα θυμάσαι (μάλλον θες να το ξεχάσεις) το “Smells like teen spirit” των Nirvana παιζόταν μετά την Βίσση και πριν τη Βανδή. Αυτό ναι... ήταν δύσκολο.

9. Πώς και πότε επήλθε το τέλος της πορείας σας;

Δεν θυμάμαι ακριβώς το πότε. Θυμάμαι όμως με κάθε λεπτομέρεια το πώς... Είχαμε κανονίσει πρόβα κάποιο απόγευμα (του Αυγούστου νομίζω) και όλοι μας είχαμε ήδη πρωινές δουλείες. Μπαίνω στο υπόγειο, με μισή ώρα καθυστέρηση από την ώρα που είχαμε πει, τρέχοντας με ένα φραπέ στο χέρι και ο Μήτσος κοιμάται όρθιος στον καναπέ με ένα καφέ στα χέρια. Αφήνω τον δικό μου στο τραπέζι και ξαπλώνω στο δίπλα κρεβάτι. Μετά από λίγο μπαίνει ο Τάσος επίσης με φραπέ, τον ακουμπάει στο τραπέζι και ξαπλώνει στο πάτωμα. Κάποια στιγμή ανοίγει η πόρτα και βλέπω τον Γιάννη να μπαίνει, να μας κοιτάει για λίγο, να αφήνει προσεκτικά και τον δικό του φραπέ στο τραπέζι και απλά να φεύγει.

Ακόμη και σήμερα γελάμε με αυτή τη μέρα και τη θεωρούμε την κορυφαία μας στιγμή...Τόσο απλά.

10. Πιστεύετε πως έμεινε κάτι από εκείνη τη γενιά;

Η κάθε γενιά αφήνει πίσω της θετικά αλλά και αρνητικά υλικά προς αξιοποίηση ή για θάψιμο. Ελπίζω η δικιά μας να άφησε τουλάχιστον περισσότερα θετικά.

11. Τώρα ασχολείστε με οποιονδήποτε τρόπο με τη μουσική;

Εγώ τα τελευταία χρόνια έχω δημιουργήσει τους Sound Leaks μια post rock μπάντα. Ο Τάσος παίζει κιθάρα με το Διακρότημα ένα swing-jazz σχήμα. Ο Δημήτρης δεν είναι σε κάποιο σχήμα όμως εξακολουθεί να ασχολείται με τη κιθάρα και τη μουσική. Ο Γιάννης αν δεν κάνω λάθος δεν ασχολείται πλέον με τα τύμπανα.

12. Ένα οποιοδήποτε σχόλιο.

Ένα οποιοδήποτε σχόλιο...δεν ξέρω.

Νομίζω το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να σου ευχηθώ σε είκοσι χρόνια από τώρα να κάνεις ένα αφιέρωμα στα σχήματα και τους μουσικούς του σήμερα ή που θα βγουν στο μέλλον.

Δεν μπορεί... σε κάποια μεριά της πόλης, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κάποιος πιτσιρικάς στύβει το κεφάλι του να βάλει στη σωστή σειρά πέντε ακόρντα.